Door Lotje getikt

Ik ben een meesteres in het weerstaan van onnodige aankopen. De meest begeerlijke high heels kan ik in de winkel laten staan. Stuur mij tijdens de Dolle Dwaze Dagen de Bijenkorf in en ik loop met lege handen via de draaideur weer naar buiten. Dit heeft niets te maken met zuinigheid. Ik hou van uitgesteld genot. Als ik iets graag wil hebben, stel ik het toch uit. Verlangen is misschien wel lekkerder dan hebben. Maar als het verlangen blijft…

Ik ben uitgenodigd door de dames van k-eet, Annette en Danielle. Ex-collega’s uit het oude vak. Hard werken, weinig verdienen. Horeca. Inmiddels zijn zij een cateringbedrijf begonnen en ik mijn schrijfbedrijf. Twee toffe wijven. Misschien wel de leukste klanten die ik heb. Ik ben uitgenodigd voor de cocktailworkshop die vandaag wordt gegeven aan het personeel. Handig voor mij als ik er een stukje over ga schrijven. Er is een fotograaf aanwezig voor

De wekker gaat. Welke dag is het vandaag? Ik weet het weer. Het is maandag. Ik moet eruit. De normale routine begint weer. ‘Wakker worden Mick’ zeg ik terwijl ik het licht in de jongenskamer aan doe. Er komt nog net een pluk haar boven het dekbed uit. Ik aai erover en zeg het nog een keer. In badjas en met koeienklompen aan mijn voeten klos ik de trap af. Keuken. Licht. Espressoapparaat. Woonkamer. Licht.

Soms heb je geluk. Dan gebeuren er dingen die je niet verwacht. Leuke dingen. Ik heb geluk. Veel geluk. Ik heb huizenruil gedaan. Op dit moment zit ik in Spanje. Bovenop een berg. In een idyllisch gerenoveerde ruïne met een grote patio en een klein zwembad. Twee honden en vier katten. Overal waar ik kijk zie ik bomen, bloemen, blauwe lucht en bergen. De lucht ruikt naar warme droogte en rozemarijn. Can Sargantana. Afgezien van af en toe

Maanden hebben we hierop moeten wachten. De zon staat nu te branden aan de hemel. Vanaf de andere kant van het water schijnt hij irritant in mijn ogen. Maar ik geniet. Ik geniet van de warmte. Van de geluiden. Van de kinderen die weer druk zijn met onbenullige spelletjes die hun fantasie prikkelen. Plastic zakken gevuld met water. Kuilen, modder en duikbrillen. Even weg van de computers en games. Dit jaar heb ik de bikini-ellende achter

Laatst had ik voor het eerst een ontevreden klant. Dat is schrikken maar het vraagt vooral om actie! Wat ging er mis, hoe los ik het op? Het ging om een typisch gevalletje van miscommunicatie waardoor de toon van de tekst anders was dan de klant had verwacht. Herschrijven dus! Inmiddels is het probleem gelukkig opgelost en is Restaurant Wolfslaar dik tevreden met de teksten op hun website en ben ik trots dat ik eraan heb mogen meewerken.

“Zohoo” zei mijn lief aan de telefoon vanaf zijn vakantieadres, nadat hij mijn laatste blog had gelezen. “Dit keer heb je er wel erg veel bij verzonnen.” Ik kon aan de toon van zijn stem niet zo goed horen wat hij bedoelde. Was dit een goedkeurend zohoo of bedoelde hij een daar-moeten-we-het-eens-over-hebben zohoo? Ik wachtte nog even af. ‘Archeologie, musicals, beeldhouwkunst… ‘
Oh! Bedoelde hij dát! “Joh, dat is om het een beetje aan te dikken.

Mijn lief heeft de ondankbare taak op zich genomen om mij in cultureel opzicht wat bij te spijkeren. Het begon al met onze eerste date. Hij nam me mee naar het Franstalige toneelstuk La Seconde Surprise de l’amour. Prachtige taal, ik begreep er geen hout van en was vooral in beslag genomen door de lekkere man naast me (Lief) en het feit dat er een vertaling van het stuk boven het podium werd afgedraaid. Om indruk op hem te maken stelde

Mijn zoon heeft de wildste fantasieën over zichzelf. Met carnaval in het vooruitzicht, kan hij daar eindelijk uiting aan geven. Hij zit eindeloos aan de keukentafel te surfen, van de ene naar de andere webshop. Hij wil eng en stoer zijn. Geen wandelende wortel of piraat maar angstaanjagend en onherkenbaar. Eigenlijk weet hij al heel lang wat hij wil: een morphsuit. Hij heeft dit pak weken geleden voor het eerst gezien tijdens het winkelen en sindsdien

Als ik hem wegbreng naar het tijdelijke onderkomen van zijn vader, regent het zachtjes. De ruitenwissers maken een piepend geluid en het licht van de koplampen weerspiegelt op het natte wegdek. Hij krijgt zijn gordel niet vast en ik moet stoppen om hem te helpen. Ondertussen praat hij non-stop tegen mij. Ik hoor hem wel maar luister niet. Ik betrap mezelf erop dat ik dat steeds vaker doe. Maar hij ratelt toch wel door. We rijden de donkere

Goede voornemens? Nooit aan gedaan. Ik raak ook altijd een beetje geïrriteerd als mensen erover beginnen en er lachend bij vertellen wat er met de voornemens van het jaar ervoor terecht is gekomen. Niets dus. Ja, zo kan ik het ook! Eerst heel stoer roepen wat je allemaal gaat presteren, de oh’s en ah’s binnenhalen en het er nóóit meer over hebben. Lekker vrijblijvend. 2011: Champix
Nu kan ik (met trots) zeggen dat ik in 2011 iets heb gepresteerd dat

Als ik kom aanrijden bij het huis van zijn vader, staat hij al buiten te wachten. Zijn jas hooggesloten, zijn schouders hangen naar beneden. Een flauw lachje verschijnt op zijn bleke gezichtje als hij mij ziet. Zijn vader legt de schooltas op de achterbank en geeft hem een laatste knuffel. “De afspraak bij de dokter is om tien over vier. Vannacht ging hij pas om een uur slapen… Succes vandaag!” Wij rijden weg, hij zwaait. Tijdens de rit naar huis hoest