Ik ben een meesteres in het weerstaan van onnodige aankopen. De meest begeerlijke high heels kan ik in de winkel laten staan. Stuur mij tijdens de Dolle Dwaze Dagen de Bijenkorf in en ik loop met lege handen via de draaideur weer naar buiten.

Dit heeft niets te maken met zuinigheid. Ik hou van uitgesteld genot.

Als ik iets graag wil hebben, stel ik het toch uit. Verlangen is misschien wel lekkerder dan hebben. Maar als het verlangen blijft… dán komt er een punt dat ik het ineens moet hebben.

En wel onmiddellijk.

Nú wil ik een staafmixer.

Een wat?

Een staafmixer. En ik weet ook precies welke. De Philips HR1372 met variabele snelheden, turbofunctie, dubbelwerkend blad en 700 Watt.

Naar de dichtstbijzijnde elektronicazaak dus. Nee niet de Mediamarkt. Ik ben toch niet gek! Die daarnaast.

Lief rijdt de auto voor. Opgewonden schuif ik naast hem op de voorbank. In gedachten ben ik al het avondeten aan het bereiden. Voorlopig hebben wij geen mes en vork meer nodig. Aan een lepel en rietje hebben we genoeg. Vloeibaar gaan wij eten. Ik ga namelijk hakken, snijden, mixen, kneden, centrifugeren en klutsen.

Als we de roltrap opgaan zien we bovenaan de trap een prachtige stofzuiger staan. ‘Dáár zou je mij nou blij mee maken.’ zegt lief ‘Een nieuwe stofzuiger. Die van mij valt uit elkaar.’

Terwijl hij de stofzuiger nader onderzoekt, ren ik door naar de staafmixerafdeling. Daar staat mijn staafmixer tussen al die andere staafmixers. Hij is als enige zwart en steekt stoer en glanzend af tegen de rest. Zijn body is van roestvrij staal in plaats van hard plastic. Zijn messen glinsteren in het tl-licht en zijn vlijmscherp.

Dít moet lief zien!

Mijn ogen zoeken de winkel af.

Ik zie hem bij de stofzuiger staan. Inmiddels is hij verstrengeld met de slang en glijden zijn vingers over de traploze versnellingsknop. Het snoer dat hij uit het stofzuigerlijf heeft getrokken wordt met één druk op de knop razendsnel naar binnengetrokken. Hij geeft een goedkeurend klopje op de stofzuiger en kijkt op.

Onze blikken vangen elkaar. Onze ogen zeggen ‘Ja ik wil!’.

Tweehonderdvijftig euro armer stappen we dolgelukkig de winkel uit. Hij met zijn stofzuiger. Ik met mijn staafmixer.

Intens blij rijden we naar huis. Bij het stoplicht kijkt hij mij ineens geschrokken aan.

‘O god! Hier ga je toch geen blog over schrijven hè, morgen? Ik met een stofzuiger en jij met een staafmixer.’

‘Pfff… Nee joh! Wat moet ik daar nou over schrijven? Tuurlijk niet.’

In het kader van #ElkeDagBloggen ga ik de uitdaging ook eens aan. Voor een weekje. En omdat het elke dag is zal ik bloggen over alledaagse onderwerpen. Dit was blog 4.