Als ik hem wegbreng naar het tijdelijke onderkomen van zijn vader, regent het zachtjes. De ruitenwissers maken een piepend geluid en het licht van de koplampen weerspiegelt op het natte wegdek. Hij krijgt zijn gordel niet vast en ik moet stoppen om hem te helpen. Ondertussen praat hij non-stop tegen mij. Ik hoor hem wel maar luister niet. Ik betrap mezelf erop dat ik dat steeds vaker doe. Maar hij ratelt toch wel door.
We rijden de donkere verlaten kade op en ik vraag me af of hij niet bang is als hij in bed ligt op die boot. Ik begin er maar niet over. Ik parkeer de auto naast de boot en een enorme Turkse herder komt over het dek aan gegallopeerd. Mijn grote kleine zoon loopt voor mij uit naar de gammele loopplank en nodigt mij uit om hem te volgen. Zodra ik door het hekje loop, drukt de herder zijn warme vochtige snuit in mijn kruis. Aan de voorkant. Aan de achterkant. Hoe ik ook probeer zijn grote kop weg te duwen, de aantrekkingskracht is te groot en hij te sterk en vastberaden. Rotbeest.
“Pas op mam. Hier is het glad.” Hij wijst op een afstapje op het dek. Oude fietsen, een kapot hekje en een afgebroken waslijn liggen op de grond. Aan alles zie ik dat hij trots is om aan mij zijn nieuwe plek te laten zien. Dat papa alweer is gescheiden is niet zo leuk. Maar wonen op een boot; met zo’n verhaal kun je op school wel aankomen!
Als we over het dek langs de reling naar de voorkant van de boot lopen, kijk ik aan de linkerkant door een vuil raam naar binnen en zie zijn vader zitten in het schemerige kaarslicht. We gaan naar binnen door de stuurhut anex keuken. Niet echt een plek om een lekker potje te koken. Het is er koud en vochtig. Maar als we het trapje afgaan naar het ruim en hij slaat de lederen lap die als voordeur dient opzij, komt de warmte me tegemoet.
De oliekachel loeit, kaarsen branden en de Turkse hond slaat gevaarlijk met zijn staart op en neer langs het vuur. Mijn zoon is opgewonden en weet niet wat hij mij het eerst moet laten zien; de slaapkamer die heel koud is of de badkamer die heel klein is. Ik sta verbaasd over de ruimte beneden. Een grote woonkamer, een slaapkamer die groter is dan de mijne. Maar nul luxe en het is er donker, alsof je onder de grond leeft. Ik kijk in de donkere ogen van mijn ex. Hij ziet er ook uit alsof hij onder de grond vandaan komt: moe en verdrietig.
We nemen snel wat zaken door die horen bij een co-ouderschap. Hoe laat wie wat doet en wanneer en nog wat meer. Binnen vijf minuten word ik door zoonlief weer langs dezelfde weg teruggebracht. “Blijf maar lekker binnen, schat.” protesteer ik zachtjes. Maar daar wil hij niets van weten. Weer loopt hij als een echte leider voor mij uit. “Pas op voor de poep!” “Poep? Hoezo poep?” Hij wijst naar een donkere plek in een hoek op de grond. “Van Scooby. Soms laat hij zichzelf uit. Kijk, hij kan door dat luik naar binnen en naar buiten!” Hij klimt een provisorisch trapje op naar een luik en wil demonstreren hoe dit reusachtige hondenluik werkt.
“Nee, schatje, ik moet gaan! Kom, geef me een kus.” We knuffelen. Zijn armen om mijn nek, zijn lippen zuinig getuit. Lieve afscheidskusjes die smelten als sneeuwvlokjes op mijn lippen. Ze zijn al weg voordat ik ze voel. Als ik het autoportier open, kijk ik naar de grote donkere boot met mijn grote kleine jongen erop. Zijn contouren steken af tegen de door de maan verlichte lucht. Hij zwaait.
Het lijkt wel dat ik in een VPRO-serie ben terechtgekomen. Zo’n mooi drama. Maar erin zitten is toch anders.
Schrijfcoaching?
Bel me voor informatie en aanmelding
06 – 13 59 30 44
Lotty Rothuizen
Online Copywriter en Columnist
Lotty Rothuizen
Eigenaar van Schrijven en Schrappen, online copywriter, blogger en columnist. Lotty heeft haar vakkennis en creativiteit de afgelopen jaren gebruikt om omzet te maken voor haar opdrachtgevers. Geeft deze waardevolle kennis nu ook door.
Schrijft webteksten en blogs in opdracht. Geeft workshops, inspiratiesessies en persoonlijke schrijfcoaching.
06- 13 59 30 44 | [email protected]
BTW nummer: NL 137187750 B01 | KvK 20169938
Algemene Voorwaarden | rek.nr: NL55ABNA0831823070
Aangrijpend. Het wekelijks afscheid nemen is geen pretje, zeker niet in een VPRO-drama.. (#realeren )
Hoewel ik geen kind heb, geen hond en niet gescheiden ben – vond ik je blog herkenbaar…heel raar, maar heerlijk geschreven 🙂
#realeren
Fijn te horen, dank je!
Goed verwoord, het gevoel is heel tastbaar. Mooi ook de loyaliteit van een kind naar zijn ouders.
#realeren
Loyaliteit en de dingen nemen zoals ze komen… mooi toch?
Heel mooi geschreven! Jeetje, heftig zeg. Die relativerende grap had erin gemogen (maar misschien meer voor mijn eigen gemoedsrust 🙂 #realeren
Don’t worry! Het gaat goed… volgende keer maak ik weer een grapje!
Heel mooi geschreven, zou zo de start van een serie kunnen zijn. Boeit goed en je weet de lezer je gevoelens duidelijk kenbaar te maken. #realeren
Kan me heel goed voorstellen dat het afscheid nemen erg moeilijk kan zijn.
Ja, mooi begin van een serie- weet alleen niet of de hoofdrolspelers daarop zitten te wachten 🙂
Mooi. Goede opbouw. Schrijverservaring spat eraf. Trouwens… Turkse herder? Nooit van gehoord. Je bent voor mij de winnaar van deze editie van #realeren. Xaviera wil er geen wedstrijdje van maken, maar ik doe het stiekum toch!
Dank. dank!
Ging al twijfelen aan de Turkse herder maar dit is hem! Geen schoothondje zoals je ziet…
pssst…. Stiekem toch wel leuk dat jij stiekum schrijft
Stiekum best een leuke hond
Ik had vorige week al willen reageren, maar het lukte even niet. Ik denk omdat je het allemaal een beetje te goed invoelbaar maakt. En dat is een compliment, om misverstanden te voorkomen 😉
Uitermate goed geschreven met oog voor details en dramatiek. En ik denk stiekem (met zonder u) dat ik van het lezen (en voelen) van dit blog meer leer dan jij van mijn reactie.
#realeren
Zeker mooi geschreven . ik was er bij . De vader en het was zoals beschreven. Lot goed gedaan ..