Door Lotje getikt

Eindelijk een dag zonder kind en zonder Lief. Ik nestel me met boeken en tijdschriften op de bank en kijk naar de bonte verzameling boeken die ik heb gehaald. Over hoog sensitiviteit, genot, yoga en marketing. Ik kies voor Genot als kompas- Hoe ons brein maakt dat we vet voedsel, orgasmes, sporten, marihuana, wodka, leren en gokken zo prettig vinden. Ik ben nieuwsgierig hoe mijn brein werkt. Ik denk aan mijn ritjes naar de glasbak en de frituurpan

We hoeven niet te kiezen met wie we de kerstdagen doorbrengen: ze komen gewoon allemaal naar ons. ‘Het zijn er 32 dit jaar.’ Lief kijkt op van zijn iPad. ‘Twéé-en-dértig?’ vraagt hij. Ik slik ook even. ‘Dat past toch makkelijk,’ zeg ik ontspannen, ‘in jouw huis.’ Gelukkig hebben we een kok in de familie die zich een paar dagen in het zweet wil werken voor het kerstdiner. Twee dagen lang wordt er gehakt, gesneden, gekookt, geblancheerd en gebraden.

Ik meld me bij de huisarts omdat ik al weken pijn in mijn buik heb. Ze kijkt me over het bureau aan. ‘Hoe zit het met je menstruatie? Wanneer was de laatste keer?’ Ik maak een rekensommetje in mijn hoofd. ‘Ongeveer 11 jaar geleden. Na de bevalling.’ zeg ik. Ze kijkt naar haar beeldscherm. ‘O ja, je hebt een Mirena. Wanneer is je spiraal voor het laatst vervangen?’ Ik denk weer na. Dat moet zo’n 6 jaar geleden zijn geweest. Blijkbaar ziet ze dit nu

Vorige week schreef ik over open relaties naar aanleiding van tweets van @openrelaties. Het is makkelijk om grappen te maken over dingen die eng of bedreigend lijken. Maar eigenlijk ben ik natuurlijk gewoon bang. En nieuwsgierig. Net als jij. Ik wil gewoon weten hoe ze het doen. Hoe het begon. Of de hele vriendenkring op de hoogte is. En hoe zit het met de kids. Ik wil alles weten. Liefst tot in detail. Geen fantasieën van mezelf maar the true story.

Ik was al 23 jaar samen met mijn man toen ik werd verleid door een collega. Ik had nog nooit met iemand anders een relatie gehad dan mijn man en nu werd het mij in de schoot geworpen. Ik werd verliefd.

‘Ik ga hier werken.’ Ik kijk naar het kleine jongetje dat naast me is komen lopen. Ik geniet van een rustige zaterdagochtend. Iedereen hoort nog te...

Het is gezellig in de auto. Bijna twee uur lang praten, meezingen en stil zijn. Als we de auto in Deventer hebben geparkeerd en uitstappen, doet de...

Een paar dagen na mijn coming out over mijn haardracht, merk ik dat de grens van openheid op mijn blog vooral ligt bij de lezer zelf. Vinden lezers...

De gebaksbordjes staan op het aanrecht. Een half aangesneden taart ernaast. De tijd van het verplichte kopje koffie is snel voorbij. Tevreden tellen de twee jarige kinderen hun buit. Cashen is hun doel van het grote-mensen-feestje. Drinken het onze. Terwijl Lief aan het kookeiland staat te roeren in de pannen op het vuur en een laatste hand legt aan de borrelhappen, geef ik de fles nog maar eens door. Het is zo’n feestjes waar alle aanwezigen elkaar

Het is weer tijd voor de halfjaarlijkse longfunctietest. Al maanden hangt het afsprakenformulier op mijn whiteboard. De juffrouw is ingelicht. Om half elf moet mijn zoon naar huis om met mij naar het ziekenhuis te gaan. Daar gáát weer een ochtend. Denkt de juf. Míjn ochtend. Denk ik. Yes! Denkt mijn zoon daar achteraan. Om tien uur pak ik het formulier en zie dat ik er met pen iets op heb gekrabbeld. Longfunctie 10:15 uur. aansl. Kinderarts 11 uur. Shit!

Ondernemers moeten zichzelf blijven ontwikkelen. Dat kan met workshops, trainingen, seminars en meer van dat leuks. Om niet achter te blijven, geef ik me op voor de workshop ‘Beeldles voor Bloggers’. Handig als je je eigen foto’s kunt plaatsen op je website. Verlost van die vreselijke stockfoto’s. Slim bedacht door de fotografe. Vlak voor de workshop twitteren de deelnemers als gekken met elkaar. We moeten naar Rotterdam. Ik slinger een tweet de wereld

Beduusd kom ik thuis. ‘Wat is er?’ vraagt mijn 10-jarige. ‘Ik moet van de dokter naar het ziekenhuis. Je weet wel, dat moedervlekje op mijn wang? Dáár was niks mis mee. Maar deze vlekjes…’ Ik wijs op mijn neus en op mijn wang terwijl ik in de spiegel kijk. ‘Deze vlekjes vertrouwt hij niet.’ ‘Wat bedoel je?’ ‘Dat ze misschien niet goed zijn.’ ‘Hoezo niet goed?’ ‘Nou, ik denk het niet hoor maar het kan, het zou huidkanker kunnen zijn.’ Verschrikt kijkt hij op. Kanker?

De gordijnen van de zolderkamer zijn dicht, het daglicht is buitengesloten. Alleen het kleine leeslampje bij mijn bed is aan. Zo zal het zijn in de disco. Zo oefenen wij het thuis. Ze spoelt het cassettebandje nog een keer terug. Night fever, night fever, night fever klinkt het uit het zilverkleurige apparaatje. We nemen weer plaats tegenover elkaar. De BeeGees zingen voor de zoveelste keer geduldig hun liedje. In gedachten zie ik John Travolta voor me,

Een, twee, drie, vier. Een, twee, drie , vier. Een, twee, drie, vier…

  Het is weer tijd voor een cadeautje. Verhalen lezen is natuurlijk veel lekkerder thuis vanuit je luie stoel in plaats van stiekem op...

Het is zondag en ik word alleen wakker in mijn eigen bed. Dat hebben we zo gepland. Terwijl lief zich nog een keer omdraait in zijn eigen bed, sta ik vroeg op om dat interview te bewerken, zodat we om twaalf uur naar de film kunnen gaan. In alle vroegte wandel ik mijn rondje met de hond. Vandaag wéér een blog schrijven. Ik word al moe van de gedachte. Ik ben gek op schrijven maar de verplichting die ik mezelf heb opgelegd met #ElkeDagBloggen

Ik ben de perfecte vrouw. Zo eentje die moeiteloos met pas gelakte nagels taarten bakt. Die er nog leuk uitziet in een vuilniszak. Die unieke kindertraktaties verzorgt en zelfverzekerd haar publiek toespreekt. Die dansend door het leven gaat. Zo ben ik normaal gesproken. Maar vandaag ben ik een zeikerd. Zo’n beklagenswaardige werkende moeder. Die moppert en zeurt omdat ze met moeite alle ballen in de lucht probeert te houden. Mijn hond kijkt