Ondernemers moeten zichzelf blijven ontwikkelen. Dat kan met workshops, trainingen, seminars en meer van dat leuks.

Om niet achter te blijven, geef ik me op voor de workshop ‘Beeldles voor Bloggers’. Handig als je je eigen foto’s kunt plaatsen op je website. Verlost van die vreselijke stockfoto’s. Slim bedacht door de fotografe.

Vlak voor de workshop twitteren de deelnemers als gekken met elkaar. We moeten naar Rotterdam. Ik slinger een tweet de wereld in: wie zie ik bij de tram? Maar de dames gaan met trein, metro, OV-fiets en auto.

Als ik het maar kan vinden.

Ik sta op het tochtige perron en heb het ijskoud. Te optimistisch gekleed met zijden broek, teenslippers en vestje. Ik ben het niet meer gewend me aan te kleden. Het kluizenaarsbestaan gaat me prima af in een joggingbroek.

Met navigatie in mijn hand bereik ik het statige pand waar de fotografe haar studio heeft.

Statig pand.

Statige trappen.

Véél trappen.

Hijgend bereik ik de bovenste verdieping. Hier zitten de dames met wie ik de dag ga doorbrengen. Dames ja. Het lijkt erop dat het sherrydieet en de Tupperwareparty’s plaats hebben gemaakt voor workshops en zelfontplooiing. Het schoolplein is vervangen door een eigen bureau, studio of kantoor. Geen moekes maar professionals.

De sectie tekstschrijvers, copywriters en bloggers is oververtegenwoordigd.

We lachen poeslief naar elkaar.

 

Als een van de dames opmerkt dat ze nog geen website heeft slaakt de rest een zucht van ongeloof.

Als bloeddorstige wolven storten wij ons op haar en slaan onze klauwen uit. We ruiken een opdracht. Geld. Advies kan ze krijgen. En wel NU.

De les begint. We leren eerst dat onze smartphone camera allerlei geheime knoppen en functies heeft die wij niet kennen maar de fotografe wel. Verwonderd kijken we allemaal naar onze telefoon die ineens in waarde is gestegen. Makkelijk scoren.

Eén dame is verlaat. Ik kwam hijgend binnen. Zij hyperventilerend. Iets met hooikoorts sputtert ze met rode ogen en verstopte neus. Snel schuift ze aan. Als het gesnotter ondraaglijk wordt, verlos ik haar uit haar lijden. In mijn tas heb ik de hooikoortssnoepjes van mijn zoon. Geef ze een half uurtje om hun werk te laten doen en wij kunnen elkaar weer verstaan.

Zorgzame Lotty. Denken ze.

 

Het is puur eigenbelang. Ik kan de benauwdheid niet langer aanzien.

Als we weten hoe het raster werkt en hoe je scherp kunt stellen, gaan we aan de slag. Bloedserieus fotograferen we Legopoppetjes in een zelfbedachte setting tegen een witte achtergrond. Ninja’s, geisha’s en terroristen in vrolijke kleuren komen tot leven en wij zijn zo blij als een kind.

Op zoek naar een originele achtergrond, beland ik met mijn terrorist-in-speedboot bij het toilet. Hoe leuk zou het zijn als mijn poppetje in echte golven kon varen? Met de juiste stand van de camera moet ik die suggestie kunnen wekken. De juiste hoek, de juiste compositie én het juiste moment.

Ik draai de wc-deur op slot, bang dat iemand mijn geniale idee straks pikt.

 

Ik zoek de juiste afstand voor de camera. Ik trek eerst de wc een keer door en gooi het poppetje pas bij de laatste golf erin.

De boot slaat tegen de porseleinen pot. Het mannetje raakt los, maakt een salto en verdwijnt voor een moment onder de golven. Net als ik wil klikken zie ik hoe het bootje met de laatste slok door de toiletpot wordt verslonden, terwijl mijn poppetje volhoudt tot vlak bij de rand van de afgrond.

Eigenlijk ging het best goed. Mijn timing was alleen slecht. Enigszins teleurgesteld bekijk ik de foto.

Dan kijk ik in de pot. De boot is weg. Echt weg.

Ik droog poppetje af aan de handdoek en sluip de studio in. Onopvallend zet ik hem onder een roze parasolletje, bij de rest van de Lego in de kast. De deelnemers zijn de resultaten van het afgelopen half uur al aan het bekijken.

Ze roepen van oh! en ah!. Dat het zó simpel kan zijn. En hoe heeft de fotografe dit verzonnen. Zo simpel. Zo slim.

‘Per ongeluk’, is haar antwoord. ‘Mijn workshops ontstaan altijd per ongeluk.’ Vervolgens heeft ze het over het boek ‘The Accidental Genius’. Gretig grijpen wij ons notitieboekje en schrijven het op.

Dat willen wij ook: per ongeluk geniaal zijn.

Per ongeluk geniale simpele workshops bedenken.

Per ongeluk kantoor houden in een statig pand.

Ik denk aan de kisten met Lego en PlayMobil die thuis staan. Een goudmijn! Als ik een genie was geweest.

Als we uitgespeeld zijn met de poppetjes stuurt de juf ons de studio in op zoek naar ronde vormen om te fotograferen. Ondertussen bereidt zij fluitend de lunch voor. Een slimme workshopleider zet de mensen aan het werk.

De lunch. Als je ergens allergisch voor bent of vegetariër bent, geef het dan even door, stond in een voorafgaande mail. Het leek me niet nodig mijn mosselallergie door te geven. Daar had ik gelijk in.

Terwijl de ene helft van de dames op een boterham met kaas kauwt, zit de allergische helft te genieten van een heerlijke salade van avocado, gerookte kip en pomodori tomaatjes…

Weer een les geleerd. Wil je lekker eten? Geef dan altijd door dat je allergisch/ op dieet/ vegetariër bent. Simpel. Slim. Geniaal.

In de middag staat portretfotografie op het programma.

‘Wat heb je nodig om een goede portretfoto te maken?’ vraagt de fotografe. ‘Een berg make-up?’ vraag ik. Ze lacht. Maar ik ben bloedserieus. Het antwoord is fout. ‘Licht’ is het juiste antwoord en ze we kijken met onze eigen ogen door haar ogen mee.

We leren de meest waardevolle les van vandaag: fotografeer altijd een klein beetje van bovenaf om het drie-dubbele-onderkin-effect te vermijden.

 

Twee aan twee gaan we aan de slag. Bij het raam voor het daglicht met een scherm om het licht te laten weerkaatsen om diepe plooien en schaduwen te voorkomen.

Kitty Kilian en ik zijn portretmaatjes. Gedwee volg ik Kitty’ s aanwijzingen op. Ik verlang naar mijn beautycase maar Kitty wil er niets van horen. Ze complimenteert me met mijn lachrimpels.

Een compliment over lachrimpels. Dat mag. Ze staan voor een vrolijk leven. Net als dikke mensen staan voor gezelligheid. Ik weet dat beiden niet waar hoeven te zijn.

Kitty heeft geen rimpels.

Kitty heeft geen onderkin.

Kitty is ook niet dik.

Kitty heeft wél een helder blauw vestje aan. Precies in de kleur blauw van haar website. Zij heeft hier over nagedacht. Als een volleerd model lacht, knipoogt en fronst ze zelfverzekerd naar de camera. De foto’s zijn meteen geschikt voor haar aboutpage.

Ter afsluiting worden we nog even losgelaten langs de Maas. Voorbijgangers kijken hoe we anders kijken. Met onze hernieuwde kijk op de wereld speuren we stoeptegels, bankjes, bloemen, boomschors en verkeersborden af. Op zoek naar een waanzinnig en bruikbaar detail.

We zien er uit als een clubje verdwaalde huisvrouwen die alles fotograferen wat ze tegenkomen.

Maar dat zijn we niet.

 

Wil je ook beter leren fotograferen? Op de website van Else Kramer staan al super handige tips. Opgeven voor de workshop kan natuurlijk ook. Ze is echt heel erg aardig 🙂