De gordijnen van de zolderkamer zijn dicht, het daglicht is buitengesloten. Alleen het kleine leeslampje bij mijn bed is aan. Zo zal het zijn in de disco. Zo oefenen wij het thuis.

Ze spoelt het cassettebandje nog een keer terug. Night fever, night fever, night fever klinkt het uit het zilverkleurige apparaatje. We nemen weer plaats tegenover elkaar.

De BeeGees zingen voor de zoveelste keer geduldig hun liedje. In gedachten zie ik John Travolta voor me, zoals ik hem bij TopPop zag.

Een, twee, drie, vier. Een, twee, drie , vier. Een, twee, drie, vier…

Soepel stapt mijn zus van links naar rechts op en neer. Haar smalle heupen bewegen ritmisch op de tonen van de muziek. Haar bewegingen zijn zelfverzekerd en gecontroleerd. Ondertussen klinkt ze als een metronoom die mij de maat dicteert en kijkt mij daarbij strak aan.

Je leert het nooit. Zegt haar blik.

Ze klapt in haar handen en steekt een arm in de lucht. Dit is het moment van de halve draai.

En weer ben ik een tel te laat. Onverstoorbaar danst ze verder, nu met haar rug naar mij toe. Ik probeer weer in te vallen op één, twee, drie, vier… Ze beweegt haar bekken op en neer, arm in de lucht, draait haar handen om elkaar, een vogeltjesdans beweging en een, twee, drie , vier klap, draai, een, twee, drie , vier, schop met het rechterbeen…

Ik leer het nooit. Denk ik nu ook.

‘Overnieuw!’ zegt ze. In een snelle beweging springt ze naar de cassetterecorder. Terwijl ze daar staat maakt ze een lenige karatetrap in mijn richting. Van schrik hou ik mijn handen voor mijn gezicht. Ze lacht.

Een, twee, drie, vier… onvermoeibaar gaat ze verder. Diep in mijn hart ben ik haar dankbaar. Ik kijk nog eens goed naar haar kleine lijf dat zo flexibel en probleemloos op de muziek beweegt. Ze doet haar ogen dicht. Ze drijft. Ze smelt samen met de ritmische klanken. Ze voert het tempo van haar bewegingen op.

Zij hoeft niet te tellen. Ze swingt van zichzelf.

Als ze haar ogen opendoet, kijkt ze me aan en pakt mijn hand. Ineens gaat het beter. Haar hand leidt mijn lijf. Mijn slungelige lijf. Het lijf dat houterige bewegingen maakt.

We bewegen samen ons bekken op en neer, arm in de lucht, draaien onze handen om elkaar, een vogeltjesdansbeweging en een, twee, drie, vier klap, draai, een, twee, drie , vier, schop met het rechterbeen…

Het is gelukt! Het is gelukt!

Van blijdschap doe ik een paar kinderlijke sprongetjes op de plaats.

Klik.

Stilte.

De dansles is ten einde. Hier moet ik het mee doen. Tonight is the night.

Om acht uur staan we in gemeenschapshuis de Schalm. Ik ben hier geweest voor de rommelmarkt, het gymzaaltje en de bingo. Maar dit is de eerste keer dat ik met mijn oudere zus mee naar de disco mag.

Alle tafels staan langs de kant. De zaal is schaars verlicht met gekleurde en knipperende discolampen. De muziek staat hard. Bij het barretje halen we een bekertje cola. Een beetje onwennig staan we langs de kant. Vanaf de dansvloer wordt gezwaaid en mijn zus vliegt erheen.

In mijn hoofd tel ik met de muziek mee. Een, twee, drie, vier. Binnen enkele minuten steelt mijn zus de show. Er wordt ruimte gemaakt. Ze danst alsof haar leven ervan afhangt. Met snelle bewegingen, soepele passen, perfecte draaien en af en toe een klap in haar handen.

Night fever, night fever, night fever…

Ons nummer schalt door de boxen. Mijn mond wordt droog. Mijn adem blijft steken in mijn keel. Ik wil naar huis.

Ik word aan mijn hand de dansvloer opgetrokken. Daar staan we. Tegenover elkaar. Night fever, night fever, night fever… Ik zoek naar het juiste moment om in te vallen en bij mijn eerste stap voel ik al dat ik mis zit. Dwingend kijkt mijn zus me aan. Eén, twee, drie, vier, zeggen haar vlammende ogen nu.

Even krijg ik het te pakken. We dansen samen en we dansen hetzelfde. Een golf van opluchting, trots en blijdschap gaat door me heen. We bewegen samen ons bekken op en neer, arm in de lucht, draaien onze handen om elkaar, een vogeltjesdansbeweging en een, twee, drie, vier klap, draai…

Boem.

Bots.

Sorry.

Vol afgrijzen kijkt mijn zus me aan en spuugt me in mijn gezicht. Ze draait zich om en danst verder zonder mij. De tranen branden in mijn ogen, de muziek, de warmte en de knipperde lampen bezorgen me een misselijk gevoel.

Tien jaar. Een mooie leeftijd om voor het eerst naar de disco te gaan.

photo credit: Caneles via photopin cc

photo credit: junicks via photopin cc