Het is zondag en ik word alleen wakker in mijn eigen bed. Dat hebben we zo gepland. Terwijl lief zich nog een keer omdraait in zijn eigen bed, sta ik vroeg op om dat interview te bewerken, zodat we om twaalf uur naar de film kunnen gaan.

In alle vroegte wandel ik mijn rondje met de hond. Vandaag wéér een blog schrijven. Ik word al moe van de gedachte. Ik ben gek op schrijven maar de verplichting die ik mezelf heb opgelegd met #ElkeDagBloggen begin ik te ervaren als een onaangename druk.

Tijdens de wandeling bedenk ik dat ik mijn verhaal best eens in foto’s kan uitdrukken. Net als zoveel andere bloggers dat doen.

Veel makkelijker en sneller klaar. Denk ik.

Ik kijk goed om me heen en ik klik erop los. Eendjes, reigers, paddestoelen en de vijver om de hoek. In een grote regenplas zie ik de weerspiegeling van mezelf. Ik maak er een foto van.

Narcissus! Daar moet ik aan denken terwijl ik dit doe. En dat is niet de eerste keer deze week.

Dagelijks een verhaal schrijven met jezelf in de hoofdrol heeft wel enige schijn van narcisme. En hoelang gaat dat goed? Hoelang kan ik mensen boeien met mijn alledaagse beslommeringen? Hoe interessant vind ik mezelf?

Ik vind het ook vrij vermoeiend; een deel van mijn dag nog eens dunnetjes overdoen op ‘papier’.

Ik werk het interview uit. De croissant die mijn lief heeft meegegeven laat kruimels achter naast het toetsenbord.

Om twaalf uur zitten we in de stoelen van Chassé Cinema. Minimaal een keer in de week laten we ons hier meevoeren op de visuele hersenspinsels van een ander. Vandaag is het de voorpremiere van The broken circle breakdown.

Ik word overspoeld door emotie. Het verhaal. De beelden. De muziek.

Pure kunst die me naar de keel grijpt.

Twee uur lang vecht ik tegen mijn tranen. Ik heb het gevoel dat ik mijn adem de hele film inhoud. Ik voel jaloezie.

Zo wil ik schrijven.

Zo wil ik zingen.

Zo wil ik ontroeren en raken.

In de slotscène hou ik het niet meer droog en aan het gesnif om me heen te horen ben ik niet de enige.

Na afloop drinken we een drankje en praten na. De ogen van mijn lief zijn rood en vochtig. Hij heeft gehuild en heb ik het wéér gemist!

Zingen, dansen, schrijven, filmen, acteren, schilderen… wat mij betreft allemaal vormen van kunst. En soms, heel soms met een hoofdletter K.

Kijk een stukje mee en ik hoop dat je me vergeeft dat ik dit niet kan beschrijven!

[youtube]http://youtu.be/7CsIR6fMqU0[/youtube]

In het kader van #ElkeDagBloggen ga ik de uitdaging ook eens aan. Voor een weekje. En omdat het elke dag is zal ik bloggen over alledaagse onderwerpen. Dit was blog 7