Iedere ochtend loopt hij in zijn blauw geborduurde kaftan dwars over ons veldje naar het toiletgebouw. Hij kijkt stoïcijns voor zich uit. Niet veel later volgt zijn vrouw in een donkerblauw peignoir met een kleine toilettas onder haar arm geklemd. Ze volgt letterlijk in de voetsporen van haar man. Haar hoofd gebogen, haar blik gericht op het platgetreden gras.

Na een paar dagen is een olifantenpaadje ontstaan.

‘Dat doe je toch niet,’ zegt mijn lief geërgerd.
‘Ik kan me er niet druk om maken,’ mompel ik.

De ochtendzon doet haar werk, de warmte sluimert door de bladeren. In de verte hoor ik hoe een wc wordt doorgetrokken. Een vlinder fladdert, een hond blaft en het geluid weerkaatst tegen de bergen.
Onze buren komen terug. De kaftan en peignoir zijn opgeborgen en samen scharrelen ze rond hun caravan. Ze zijn streeploos bruin. Diepbruin. En zelfs van deze afstand kan ik zien dat hun huid getaand en verweerd is door de zon en de jaren.

Ze hebben een eigen wereldje gecreëerd, een oase van rust en rituelen. Als hij theewater opzet, heeft zij de pot gepakt. Schenkt hij in, dan volgt zij met de suiker. De aaneenschakeling van gebaren vormt een jaren oude dans. Aan het kleine campingtafeltje hebben ze ieder hun eigen plek.

Hun leeftijd is hoog, hun tempo ligt laag. Opstaan uit de tuinstoelen kost moeite, gaan zitten ook. ’s Avonds als de andere campinggasten nog een laatste plons nemen, de barbecue aansteken of zich aankleden voor een etentje bij het plaatselijke restaurant, beginnen zij zich langzaam klaar te maken voor de nacht.

Naakt scharrelen ze achter elkaar aan, naar het toiletgebouw over het beginnende olifantenpaadje. Als ze terugkomen draagt hij zijn blauw geborduurde kaftan en zij haar donkerblauw peignoir. Stapje voor stapje klimmen ze achter elkaar het kleine trapje op, de caravan in. De deur valt piepend in het slot.

Als ik de volgende morgen wakker wordt, staat buurman voorover gebogen over de motorkap van zijn auto. Met langzame bewegingen wrijft hij met een natte spons over de glanzende lak. Onder zijn platte gebruinde billen hangen slappe vellen die zachtjes meebewegen bij alles wat hij doet. Op de plaats waar ooit spierballen zijn bovenarmen sierden, hangt de huid mismoedig omlaag. Hij draagt zijn huid als een te groot geworden pak.

De tijd kruipt voorbij, zweet dwarrelt in een traag stroompje tussen mijn borsten naar beneden. Het boek dat ik in mijn handen heb, gebruik ik als excuus om niet geheel schaamteloos te kijken wat op het veldje hiernaast gebeurt.

Ze hebben het zelfde tempo en hetzelfde ritme. Een voor een worden de spulletjes uit de caravan gehaald en uitgeklopt, schoongeveegd, gepoetst. Alles wat schoon is wordt opgestapeld en uitgestald op een schoon tentzeil op het droge gras. Het inpakken is begonnen, bijna klaar om naar huis te gaan. Met schone spullen, in een schone auto en voor het eerst in twee weken, weer kleren aan.

Foto: Eric Gilkes

inspiratiesessie met je team

 je weet nooit van tevoren wat er gebeurt…

LOTTY ROTHUIZEN

Online Copywriter en Columnist

LottyLotty heeft haar vakkennis en creativiteit de afgelopen jaren gebruikt om omzet te maken voor haar opdrachtgevers.

Nu geeft ze deze waardevolle kennis graag door aan schrijvende ondernemers en ondernemende schrijvers. Je leert luisteren, kijken en denken als een copywriter.

Met oog voor nuance en gevoel voor humor. Theorie gaat leven in opdrachten die direct toe te passen zijn in de praktijk.