Ik was bang dat het vreselijk druk zou zijn, op zo’n koopavond. Maar het valt mee. Ik ben zelfs de enige klant in de winkel en het meisje is alleen.

Ik moet even zoeken, maar dan zie ik ze: De Laarzen. Belachelijk hoog en belachelijk lang. Dat maakt ze ook zo belachelijk begeerlijk. Ik moet ze hebben. Ik pak een laars van de plank en kijk onder de zool. Maat 36, veel te klein. Ik loop naar het meisje dat bij de kassa staat op te ruimen.

‘Heb je deze in negenendertig?’
Zonder me aan te kijken neemt ze de laars van me aan en draait zich al om. Ik stel me voor hoe ze achter de coulissen een trap op en neer moet rennen op zoek naar de juiste doos tussen honderden schoenendozen. Misschien is er geen trap en kan ze de doos heel makkelijk vinden. Maar het beeld van de rennende verkoopster bevalt me wel.

‘Als je toch loopt…’, roep ik haar achterna. Ze stopt, draait zich om net voordat ze uit beeld zou verdwijnen.
‘Wil je dan gelijk kijken of ze er ook in zwart zijn, hoef je niet twee keer te lopen.’
Dat was attent van mij.

Ik ga op de met nep-leer beklede poef zitten wachten tot ze komt en trek vast mijn laarzen uit. Ze is snel terug.
‘Zwart is er niet meer.’

Ik trek de eerste laars aan.
De laars heeft twee ritsen zodat hij nauw aan kan sluiten. Ik trek eerst de korte rits omhoog, aan de binnenkant van mijn voet. Voor de andere rits moet een beetje ongemakkelijk voorover gebogen gaan staan want de laars valt over de knie. Het zijn over the knee laarzen.

De achterste rits gaat stroef, het dikke kalfsleer is stoer maar stug. De rits blijft steken op de het dikste deel van mijn kuit. Het meisje kijkt hoe ik worstel.
‘Lukt het?’, vraagt ze weer op vriendelijke toon.
Het bloed zakt naar mijn hoofd omdat ik zo lang voorover gebogen sta. Het lukt niet.
‘Sinds ik dagelijks anderhalf uur wandel, zijn mijn kuiten dikker geworden.’ Het ligt niet echt aan mij, bedoel ik eigenlijk.

‘Ik ken het,’ zegt het aardige meisje, ‘we hebben hier in de winkel geen schachtmaten. Daarom pas ik niet één laars.’

Ik kijk naar het meisje. Naar de stevige schoenen die ze draagt. De enkels die meteen overgaan in kuiten die de vorm van ballonnen hebben. Ballonkuiten, denk ik. Ik knik en zeg dat ik het snap.

Maar nu wil ik die laarzen.
‘Heb je ze in veertig?’ vraag ik. Ze gaat kijken. In gedachten zie ik haar de trap weer op en af rennen.

Ze komt terug met een grote doos.
‘Ook alleen in bruin. Maar je kunt ze online bestellen, dan heb je ze morgen in huis.’

Ik pas de laars, mijn voet glijdt er moeiteloos in. Ook de eerste rits glijdt zonder moeite schakel voor schakel omhoog. Ik ga weer voorover gebogen staan en zoek het lipje van de achterste rits. Ik hou mijn adem even in, alsof het volume van mijn kuit daarmee afneemt. De rits hapert kort omdat mijn broek ertussen zit. Maar dan legt hij soepel de hele afstand van enkel tot knieholte in één keer af.

Vol zelfvertrouwen trek ik de andere laars aan en kijk in de spiegel. Zelfs als ik laarzen pas, kijk ik eerst hoe ze aan de achterkant staan.
Ze zijn geweldig. Ze staan geweldig. Voor de vorm loop ik een keer naar de voorkant van de winkel en weer terug. Ik ben verkocht. Het meisje zegt ook dat ze super staan.
‘Zijn mijn benen niet te dik?’ vraag ik.
‘Helemaal niet,’ zegt ze, ‘en anders zou ik het echt eerlijk zeggen.’
Ik wil haar zo graag geloven.

Bij het afrekenen lieg ik dat ik schoencrème en speciale spray allemaal nog thuis heb.
‘Dat is echt nodig omdat het zulk stug leer is,’ zegt ze. Ik knik en kijk er ernstig bij. In gedachten bedenk ik wat ik bij die laarzen moet dragen. Jeans zijn leuk, hotpants zijn beter.

Thuis kom ik tot de conclusie dat ik niks heb dat bij mijn bruine kalfslederen over the knee laarzen past. Ik hou ze omhoog, ruik eraan en zet ze voor ik ga slapen naast mijn bed. Net als vroeger.