‘Als ze weer een haakje vindt om over vroeger te praten, dan halen we haar gewoon weer terug naar het gespreksonderwerp, oké?’ vraag ik als we langs de brug Deventer inrijden.
Mijn lief knikt instemmend. We weten allebei dat mijn moeder het onnavolgbare talent heeft om in elk gesprek een aanleiding te vinden om enthousiast over haar jeugd of zelfs die van haar ouders te praten. Als ik haar iets vraag over mijn eigen kindertijd, lijkt ze zich daar maar snippertjes van te herinneren.

We krijgen een tafeltje in de hoek en het restaurant loopt langzaam vol. De lunch is lekker maar vermoeiend. Aan de manier waarop haar leesbril in een vreemde hoek voor haar ogen hangt, kan ik zien dat ze haar hoorapparaat in heeft. Toch hoort ze ons slecht.

Om niet keihard te hoeven schreeuwen, schuiven we wat met tafels en stoelen totdat we met z’n drietjes aan een tweepersoonstafeltje zitten. Krap maar intiem en binnen gehoorsafstand.

Nu we haar geen kans meer geven om over vroeger laten praten, zet ze haar andere talent in: gokken wat je zegt. Het liefst zo vér mogelijk ernaast.

‘Heb je nog iets van Chris gehoord?’
‘Ben je naar de tandarts geweest?’
‘Nee. Heb je nog iets van Chris gehoord?’
‘O, ik dacht dat je zei dat je was geboord.’
‘Nee, ik vroeg naar Chris.’
‘Is Chris geboord?’
Ik rol met mijn ogen, zucht en voel me onmiddellijk schuldig.

Na een halfuur zijn we bekaf. Schor van het schreeuwen, moe van het uitleggen. Van een normaal gesprek is geen sprake. Min lief pakt mijn hand, knijpt er zachtjes in.

We laten onze afspraak los en luisteren geduldig naar wat mijn moeder luid en duidelijk vertelt. Over het schoolplein, haar oude buurmeisje, haar grootvader en het huis in ’s Gravenmoer. Beeldend en zintuiglijk.
Af en toe stelt ze een vraag om daarna het antwoord niet af te wachten. Tussen haar verhalen door ziet ze kans haar kroketje naar binnen te werken.

Er is niks mis met mijn moeder.