Eenzaamheid valt als een zware deken over mij heen

‘Mam, Bram is positief getest!’

‘De Bram met wie je dinsdag naar school bent gereden?’
Het is díe Bram.
Dezelfde dag krijgt Zoon 18+ de uitslag van zijn test.
Negatief. Again.

Toch voelt hij zich ‘s avonds niet lekker, dus gaat hij voor de zekerheid in isolement.  Roomservice is begonnen. Op dag vijf test hij positief en ik negatief.

De radicale maatregelen voelen onnatuurlijk aan.

• Gebruik uw eigen aparte bestek, borden, bekers en glazen. 
• Gebruik uw eigen tandenborstel. 
• Gebruik uw eigen aparte handdoeken.
• Als er meerdere badkamers en toiletten in het huis zijn, gebruik dan een ander toilet en een andere badkamer dan uw huisgenoten. Heeft u 1 toilet en 1 badkamer in huis die u deelt met uw huisgenoten? Zorg dan dat toilet en badkamer elke dag worden schoongemaakt. Zorg als het kan voor frisse lucht in deze ruimtes, door het raam 30 minuten open te zetten.

Als hij uren achter elkaar slaapt, poets ik trapleuningen, deurknoppen en dienbladen alsof mijn leven ervan afhangt – wat in zekere zin ook zo is.

De ene vraag na de andere popt op. Als ik een dagje weg ben, mag hij dan wel of niet beneden op de bank zitten? Als ik boodschappen ga doen, mag hij dan wel of niet iets uit de koelkast pakken?

Terwijl hij de dagen aftelt dat hij uit quarantaine mag, blijk ik toch ook corona te hebben en ga ik erin.

Ineens heb ik Het zelf.

Ik ben moe. Doodmoe. Hoofdpijn. Keelpijn. Nooit eerder zo’n huidpijn gehad. Nul energie. IJskoud. Brainfog. Lusteloos. Leeg. Zinloos.

Maar ook: bang. Dit is geen griep – ook al beweren veel mensen van wel.

De zon schijnt en ik lig de hele dag in de tuin voor pampus onder een dikke deken. Ik lees alles over corona en de angst voor een lange nasleep groeit met het uur. Angst, de slechtste raadgever ooit, heeft vrij spel als er weinig afleiding is.
Wat als…
Niet werken, betekent geen geld. De keerzijde van ondernemersvrijheid.

Zoon is de hele week de hort op, niet gehinderd door enige vorm van bezorgdheid of behulpzaamheid, geniet hij van zijn hernieuwde vrijheid.

Mijn lief, Mr. Big die een straatje verderop woont, en nog een andere vriend uit de buurt, laten afwisselend Happy voor me uit. Als Mr. Big in de gang staat, kunnen we elkaar door het tussenraam zien. De afstand bestaat uit zo veel meer dan het raam en onze mondkapjes.

Ja, ik red me wel.
Ik heb boodschappen besteld, ik kan wel zelf koken.
Ik heb echt niets nodig.

Onze blikken haken in elkaar, op zoek naar wat werkelijk telt.

Ze zijn snel weer terug. Bij de hoek van de straat, weigert Happy verder te lopen. Tien dagen lang hangt ze om mij heen en brengt ze al haar speelgoed, knuffels en botten naar me toe. Tien dagen lang is zij mijn uitzicht. Een dralende, spelende en smekende, jonge hond.

Langzaam knap ik op. De keelpijn, rillingen en huidpijn verdwijnen. De vermoeidheid blijft. Maar wat mij hard raakt: de eenzaamheid, zoals ik die niet eerder heb gevoeld.

Normaal vind ik het heerlijk om alleen te zijn. Nu valt de eenzaamheid als een zware deken over me heen. De stilte knijpt mijn keel dicht. Mijn lust for life sijpelt langzaam weg. Niet corona, maar snakken naar verbinding maakt me ziek.

Apathisch lig ik op de bank en kijk de ene na de andere aflevering van de ziekenhuisserie New Amsterdam. Hoewel alles wat daar gebeurt ongeloofwaardig is, barst ik bij elke episode minstens één keer in huilen uit. Een cocktail van angst, ontroering, vertedering en verdriet.

Vriendinnen komen langs en staan op vier meter afstand van mijn voordeur. De bloemen liggen op de container naast de deur. Weer die mondkapjes en weer die ogen. Tranen stromen over onze wangen. Afstand, onmacht, verlangen.

Op dag acht belichaam ik letterlijk het isolement. De afzondering zit onder mijn huid. De eenzaamheid doet fysiek pijn. Ik loop leeg.

’s Middags komt Mr. Big weer langs om Happy uit te laten. We staan samen op grote afstand van elkaar in de keuken. Hij ziet hoe ik eraan toe ben. Met twee grote stappen staat hij naast me, pakt me bij mijn schouders, draait mijn rug naar zich toe en slaat zijn grote armen om me heen.

Het kan niet, het mag niet maar hij doet het toch.

Ik zuig gretig zijn energie in me op. Mijn longen vullen zich met liefde. Mijn lijf tintelt onder zijn aanraking. Ik voel hoe de spanning uit me vloeit en plaatsmaakt voor hoop.

De hele dag teer ik op deze onverwachte omhelzing en ik tel de dagen af.

Ik denk aan mijn lieve oude moeder, die soms dagenlang niemand zag. Die niet treurde en nooit klaagde. Ik hoor haar blije breekbare stem, als ik me over haar broze lijf boog en knuffelde: ‘Lief Lotje, wat ben ik blij om je te zien…’

Inmiddels ben ik alive and kicking. Het lijkt erop dat ik een van de gelukkigen ben, die snel is hersteld. Wat blijft is de levendige herinnering aan de pijn van eenzaamheid.

Ken jij die pijn? Dan wil ik die verzachten, door er simpelweg even voor jou te zijn.