Maar… ik wíl helemaal geen jacuzzi

‘Mam, jij tweehonderd, ik tweehonderd en dan hebben we een jacuzzi in de tuin.’

‘Maar ik wíl helemaal geen jacuzzi!’

‘Hoezo niet? Je wilde toch een sauna?’

‘Een sauna ja, maar geen jacuzzi.’

‘Jacuzzi is toch ook lekker?’

‘Ik hou niet van jacuzzi en die dingen vreten stroom.’

‘Nee, dat dénk jij, maar dat valt echt wel mee hoor…’

‘Ik sta ik de supermarkt,’ zeg ik tegen Zoon 18+. ‘Kan dit op een ander moment? Ik ben over een kwartiertje thuis.’

Even later sjouw ik de boodschappentassen naar binnen. ‘Ik heb een jacuzzi gekocht! Ik ga een jacuzzi verhuurbedrijf beginnen. Daar is best veel vraag naar. Mag ik jouw auto straks lenen, want ik moet hem halen in Ossendrecht.’

Zo kan het ook.

Drie uur later is hij weer thuis en laadt meteen de auto uit. Opblaasjacuzzi, pomp en opbergzak waar je hem waarschijnlijk met geen mogelijkheid meer in krijgt. Alles gaat dwars door de woonkamer heen, door de schuifpui naar de tuin.

Ik zeg dat het eten bijna klaar is. Dat wordt niet opgevat als een hint om even te wachten. Voor hem een reden om juist extra snel aan de slag te gaan.

Normaal is hij nergens voor te porren, maar als hij een goed idee heeft, dan moet dat onmiddellijk uitgevoerd worden. Zijn goede ideeën zien er anders uit dan de mijne.

Vanuit de keuken kijk ik stiekem met hem mee. Wat kan hij snel zijn zeg! Als hij maar gemotiveerd is. Heimelijk geniet ik daar even van. Maar dat duurt niet lang. Als ik de pannen van het vuur haal, komt hij binnen met de tuinslang en rolt hem door de woonkamer uit.

‘Je gaat hem nu niet vol laten lopen hè?’ Een retorische vraag, noemen ze dat.

Terwijl ik de tafel dek, zie ik hem zwaaien met een enorme opgeblazen pannenkoek. Hij wenkt mij. Of ik even kan helpen de jacuzzi op te tillen om die pannenkoek eronder te leggen – voordat ‘ie vol is.

Het is een raar gezicht. Het is duidelijk dat de pannenkoek niet onder de jacuzzi hoort.

‘Erin natuurlijk’, roept hij, ‘dan zit je lekker zacht.’

Maar als hij op de bodem ligt, kunnen de luchtbelletjes er niet meer langs.

‘Kijk dan éérst even op de handleiding,’ pruttel ik. Zinloos, ik weet het. Ik haat dit.

Het eten is inmiddels koud. Ik zoek de instructies van de jacuzzi op YouTube op en al snel weet ik waar de pannenkoek voor is. Inwendig lever ik een strijd. Ik moet niet alles voor hem oplossen. Hij moet het zelf doen. Hij sleept me altijd mee in zijn impulsiviteit.

‘Kijk even op YouTube!’ Een suggestie, een voorzetje, dát mag toch wel?

Ik zie dat hij hetzelfde instructiefilmpje heeft gevonden, zijn vinger schuift ongeduldig over het scherm om de video versneld af te spelen. ‘Nee’, zegt hij overtuigd, ‘staat er niet op.’

Als wij aan de keukentafel zitten te eten, loopt de jacuzzi vol en vertelt hij van zijn slimme jacuzzi-verhuur plannen. Borg, algemene voorwaarden, huurovereenkomst? Allemaal niet nodig.

Loslaten.

We kijken samen nog een keer naar het instructiefilmpje en nu ziet hij ook waar de opblaaspannenkoek voor is.

Die week komen er elke avond vrienden over de vloer. Met hun onderbroek en daaroverheen een zwembroek aan, zitten ze in mijn tuin in de jacuzzi die ik niet wilde. De volgende ochtend loopt er een spoor van vieze natte voeten door mijn hele huis. Op de trap de natte handdoeken.

Op mijn OXXIO-app is duidelijk te zien wat een jacuzzi met je stroomverbruik doet. De meter slaat in rood uit. Ik eis dat de jacuzzi na het weekend uit mijn tuin is verdwenen.

De verhuur loopt geen storm en de jacuzzi ligt als een grote prop in de garage. Eigenlijk is hij alweer aan iets heel anders begonnen. Als ik zijn advertentiefoto zie, besluit ik een handje te helpen. Ik maak voor hem een paar super coole videoadvertenties om op social media te zetten, die hij niet gebruikt.

‘Mam, mag ik je auto even lenen?’, vraagt hij twee weken later. ‘Ik heb de jacuzzi verkocht. Met verlies. Maar dat hoort soms bij ondernemen.’

Ik ben benieuwd of de nieuwe eigenaar meteen begrijpt waar de opblaaspannenkoek voor is.