We hebben elkaar al minimaal een week niet gezien, Wandelvriendin en ik. Langzaam begint het in Nederland door te dringen dat ook wij ‘iets’ moeten doen. Niets doen vooral. Ongemakkelijk begroeten we elkaar zonder de gebruikelijke omhelzing.
Het lijkt alsof de zon tegelijk met het coronavirus is gekomen. Iedere dag geniet ik ervan tijdens mijn wandeling. Bij de Galderse Meren laat ik Happy los. Ze rent zo hard ze kan naar de rand van het water, begroet andere honden en springt uitdagend om een Duitse herder heen. Voor haar geen corona, voor haar bestaat alleen nu.
We lopen om het meer, door het witte zand. Hier en daar zitten thuiswerkmoeders met hun kroost op een kleedje in het gras. Schepje, emmertje, boterhammetjes en pakjes appelsap. Het ziet er gezellig uit. Voor even.
Er klinkt dramatisch gegil vanaf het kleed, de moeder houdt haar handen hoog in de lucht, de kinderen duiken weg.
‘Weg! Weg!’ schreeuwt de vader tegen Happy. Met zijn ene hand maakt hij wilde gebaren, met de andere stelt hij hun lunch veilig.
‘Happyyyyy!’
Ondanks zes maanden hondentraining, luistert ze voor geen meter op cruciale momenten. Nu rent ze weg met een broodje in haar bek. Dit is zo’n cruciaal moment.
Ze komt terug en danst speels om de familie heen, klaar om een volgend broodje buit te maken. Ze luistert niet naar mijn gekrijs en ik moet naar het gezin toe om mijn hond te vangen.
‘Sorry, sorry… ik had er niet bij stilgestaan… ze is heel erg op eten… nog niet eerder meegemaakt dat er mensen zitten op kleedjes…’ Het is allemaal waar.
Met Happy aan de lijn, loop ik terug naar Wandelvriendin die alles vanaf een afstandje heeft gadegeslagen.
‘Schaam jij je niet rot?’ vraagt ze als we weer verder lopen.
‘Of ik me schaam? Ja, tuurlijk, ik baal ervan.’
‘Omdat je zo rustig blijft naar die mensen toe.’
‘Ik was vooral bezig met Happy te pakken krijgen.’
‘Ik zou me kapot schamen namelijk, denk ik.’
‘Heb je mij geobserveerd?’
‘Het was wel interessant om te zien, ja.’
We maken onze wandeling af en gaan nog even anderhalve meter uit elkaar in het gras zitten. De afstand voelt veel groter…
De volgende dag koop ik een ‘snuitje’. Snuitje is een muilkorfje van nylon dat er het minst agressief uitziet. Met een hond die brood steelt en poep eet én op die momenten niet luistert, heb ik weinig andere opties.
Ze vindt de muilkorf niet leuk maar het went al snel. Nadeel is dat we geen apporteerspelletjes meer kunnen doen en áls ze een keer naar buiten mag zonder snuitje, is ze sneller dan het geluid als ze een bruin gebakje op haar pad tegenkomt.
Als ik een week later weer met Wandelvriendin ga wandelen, bind ik demonstratief de muilkorf voor. Happy kan loslopen en wij kunnen ons concentreren op ons gesprek en de natuur. Het pad is smal maar net breed genoeg om de voorgeschreven afstand aan te houden.
Happy rent voor ons uit, kijkt af en toe of wij volgen en neemt dan weer een sprintje.
Voor onze neus staat ze abrupt stil, duwt haar neus diep in het hoge gras en begint hevig te smakken… verbaasd kijkt ze met een vers poepsnuitje omhoog.
Zij schaamt zich niet.
Lotty Rothuizen | Schrijftraining en -coaching
Auteur van Opposites Attract
Ik schreef honderden blogs, webpagina's en SEO-teksten. Copywriting, nieuwsbrieven en social media teksten. Ik schreef over steunzolen, verzekeren en rijlessen. Over meubels, de zorg en de horeca.
Met mijn incompany schrijftraining deel ik mijn kennis en 13+ jaar ervaring om bedrijven te helpen die hun interne en externe communicatie naar een hoger niveau willen tillen. En dat gaat sneller dan je denkt!