Vorige week schreef ik over open relaties naar aanleiding van tweets van @openrelaties. Het is makkelijk om grappen te maken over dingen die eng of bedreigend lijken.

Maar eigenlijk ben ik natuurlijk gewoon bang. En nieuwsgierig. Net als jij. Ik wil gewoon weten hoe ze het doen. Hoe het begon. Of de hele vriendenkring op de hoogte is. En hoe zit het met de kids.

Ik wil alles weten. Liefst tot in detail. Geen fantasieën van mezelf maar the true story. Er zat maar één ding op: ik vroeg het aan @openrelaties zelf. Ze was bereid iets meer over zichzelf te vertellen. Haar naam is Reeya. Hier is haar verhaal:

Ik was al 23 jaar samen met mijn man toen ik werd verleid door een collega. Ik had nog nooit met iemand anders een relatie gehad dan mijn man en nu werd het mij in de schoot geworpen. Ik werd verliefd.

Vlinders én paniek.

Voor mij waren er toen 3 opties:

1. Baan opzeggen, contact verbreken en alles bij het oude laten.
2. Blijven maar niets tegen mijn man zeggen en vreemdgaan.
3. Alles aan mijn man vertellen en onderzoeken of er ruimte was voor een open relatie.

Optie 1 zou verreweg het verstandigste zijn. Maar wilde ik op mijn 80-ste het gevoel hebben dat ik durfde te leven of dat ik me door angst had laten leiden? Zou ik spijt krijgen omdat ik niet eens de moed had gehad mijn verlangen uit te spreken?

Optie 2 kwam toen heel erg dichtbij. Ik was verliefd op een ander en deelde dit eerlijk. Met die ander welteverstaan. Ik probeerde oneerlijk te zijn: ik ging uit eten en zoende met hem.  Deze ‘vorm van eerlijkheid’ voelde niet liefdevol.

Hierdoor brak iets in mij. Zó kon ik niet verder gaan. Niet alleen omdat ik mijn man niet wilde verraden; ik besefte dat als ik verder ging, ik óók mezelf verraadde.

Optie 3 bleef over. Ik verzamelde al mijn moed bij elkaar en ging naar mijn man. ‘Het enige wat ik vraag, is of we een maand lang kunnen onderzoeken of een open relatie iets voor ons is. Voelt het niet goed dan zeg ik mijn baan op, ga ik weg en verbreek ik alle banden.”

Ik was voor mijn man ook zijn enige liefde geweest. En ook hij was nieuwsgierig. Hij stond open voor mijn voorstel. We maakten goede afspraken en een maand later waren we zover. De evaluatie. We beseften goed dat we iets gevaarlijks deden. We wisten dat dit onze relatie voorgoed zou veranderen. Juist dit zorgde ervoor dat we ons ontzettend op elkaar richtten. We werden weer ontzettend verliefd. We vreeën de sterren van de hemel. We hadden veel meer te bespreken en ontdekten elkaar opnieuw.

Dit was de makkelijke fase. De fase van plannen maken.

De uitvoering werd een ramp.

Onze diepste angsten kwamen boven. We raakten elkaar op pijnpunten waarvan we niet wisten dat ze bestonden. De eerder gemaakte goede afspraken werden ineens stokken om mee te slaan. Dagenlange ruzies waren het gevolg.

Toch kwamen we er iedere keer beter en sterker uit. Dit avontuur maakte ons allebei zó kwetsbaar en zó wankel dat we na een half jaar in relatietherapie wilden. Op onze zoektocht naar een geschikte therapeut vonden we er niet één voor stellen met een open relatie.

Het werd een psycholoog. Hij zei meteen: ‘Een open relatie is gedoemd te mislukken. Jullie denken dat jullie het nu onder controle hebben. Dit is nog niets.’

Maar we konden en wilden niet meer stoppen. De psycholoog hielp ons om gesprekken in goede banen te leiden maar zijn uitgangspunt bleef dat een open relatie een no go area was.  Maar de gesprekken brachten rust tussen ons.

We waren vol aan het puberen en we genoten ervan met volle teugen. Ondanks het gedoe. We leefden!

Inmiddels hebben we al een aantal jaren een open relatie. Soms vinden we het nog steeds gedoe. We zijn allebei weleens jaloers. We zijn allebei weleens onzeker. We zijn allebei weleens bang.

Maar we zijn ook dankzij dat moeilijke eerste jaar dieper verbonden met elkaar dan ooit. We zijn persoonlijk heel erg gegroeid. We weten nu dat we elkaar niet zomaar kwijtraken. Een open relatie doe je samen.

We weten dat het goed komt. Zelfs als het misgaat.

Onze open relatie is geheim voor de buitenwereld. Omdat het rust geeft. In mijn werk als relatietherapeute blijf ik voor de buitenwereld anoniem. Ondanks dat, weten cliënten mij te vinden. Dat vind ik bijzonder.

Nu help ik zelf mensen die van hun open relatie een succes willen maken. Mensen die behoefte hebben aan feedback en het bespreekbaar maken van tegenstrijdige gevoelens. Mijn missie is stellen die kiezen voor een open relatie bij elkaar te laten blijven. Voor het ene stel is het een levensstijl. Voor het andere stel is het een fase. Ik vind het belangrijk dat mensen kunnen accepteren dat dit soort fases er zijn. Ik wil mensen helpen om er dan sterker uit te komen.

Daarom blog ik. Daarom geef ik therapie. Daarom schrijf ik kleine tweetverhaaltjes onder #orverhaal.

Ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn gastblog. Mijn dank aan Lotty die mij deze kans gaf om mezelf en waar ik mee bezig ben toe te kunnen lichten. Is je interesse gewekt, ben je nieuwsgierig? Je mag me volgen op Twitter @openrelaties.  Ook als je monogaam bent 😉

Groetjes,

Reeya

Kijk bij mijn blogs op www.openrelatie.nu. En als je vragen hebt kun je me altijd bellen of mailen.

photo credit: annais via photopin cc