Met een groot samengesteld gezin, is er bijna iedere maand wel iets te vieren. Iedere maand is er wel een verjaardag of diploma-uitreiking. Om te voorkomen dat we maandelijks familie, vrienden en geliefden moeten uitnodigen voor een taartje, borrel of feestje, doen we het één keer per jaar groots.
Dan nodigen we iedereen uit. Allereerst onze eigen kids, eventueel met verkering. Opa’s en oma’s. Onze broers en zussen met hun eigen gezin. En wat vrienden en vriendinnen. ‘Mogen mijn ouders ook komen?’ vraagt mijn beste vriendin. Ik knik. ‘En de moeder van mijn vriend?’ Ja hoor, zij ook.
Het sneeuwbaleffect doet snel zijn werk en binnen no time telt de gastenlijst 52 mensen. Groot, klein, dik, dun, jong en oud. Het huis van mijn lief is groot genoeg en mijn huis fungeert als dependance om de hoek.
In de woonkamer staat niets meer op zijn plek. De banken in een hoek, tafels aan elkaar. Stoelen tegen de muur. De sfeer zit er goed in en de muzikale familieleden en vrienden staan te trappelen. Het drumstel van mijn lief wordt volgepropt met zachte materialen om het geluid te dempen en krijgt een prominente plaats midden in de kamer. We hebben een BN’er in ons midden die de apparatuur uit zijn auto laadt en zijn gitaar op een versterker aansluit. Opa pakt zijn trekharmonica, mijn schoonzus neemt plaats achter de piano en mijn vriendin deelt songteksten uit en pakt de microfoon.
Er wordt gezongen en gedanst. Gegeten en gedronken. Gelachen en gehuild. De opa’s en oma’s en kinderen nemen in de loop van de avond hun intrek in mijn huis terwijl wij tot in de vroege uurtjes doorgaan.
Nog dagen na dit heerlijke feest zijn we bezig met meubels terugzetten, dekbedden wegbrengen, servies scheiden en schoonmaken. Uiteindelijk staat alles weer waar het hoort en liggen we languit bij te komen op de bank. ‘Heeft iemand de dekentjes gezien?’
Weken hebben we alles afgezocht naar de dekentjes die altijd op de bank liggen. Geen dekentje te bekennen. We noemen het gekscherend het Dekentjes-mysterie maar we snappen er echt niks van. Een jaar later hebben we allang nieuwe dekentjes om onder weg te kruipen maar blijft het een vreemd verhaal.
Totdat we ons gaan voorbereiden op het volgende feest bij ons thuis. De muzikanten pakken hun instrumenten, het drumstel wordt in het midden van de kamer gezet. De trommels klinken nog steeds zacht en dof…
Deze column is geschreven in opdracht van Piet Klerkx. Wil jij ook een column die speciaal voor jouw bedrijf wordt geschreven? Er zijn meer (betaalbare) mogelijkheden dan je denkt.
Neem contact op en ik vertel je er alles over.
Download gratis het Piet Klerkx Lounge e-book met 13 herkenbare verhalen. Zo leuk kan een column voor je bedrijf zijn!