Lief is jarig. Sinterklaas ook. Jarenlang heeft hij zijn verjaardag gevierd in de schaduw van de kindervriend. Ieder jaar op 5 december wordt zijn verjaardag gevierd met een grote stapel cadeaus voor iedereen. Maar zelf wordt hij een beetje vergeten. Als ik hem vraag of hij dat niet vervelend vindt, bromt hij dat hij zijn verjaardag tenminste nooit hoeft te vieren.

‘Maar vind je dat niet erg dan? Je kunt nooit je verjaardag echt vieren omdat iedereen gestrest bezig is met de voorbereidingen van Sinterklaasavond.’

In gedachten tel ik het aantal Sinterklaasavondjes dat hij de afgelopen jaren heeft moeten vieren. Met vier kinderen kom ik toch al snel uit op negentien keer.

Hij haalt zijn schouders op. Ik vind het zielig. Hij weet waarschijnlijk helemaal niet hoe het voelt om jarig te zijn. Om de hele dag verwend te worden. Om een dagje in het middelpunt van de belangstelling te staan. Hij weet niet wat hij mist.

‘Bak maar een appeltaart voor mij. Dan ben ik allang blij.’

Hij met zijn appeltaarten, denk ik. Zijn ex bakt altijd een appeltaart, zijn kinderen bakken een appeltaart, zijn moeder bakt een appeltaart. Ik bak zéker geen appeltaart.

Ik besluit hem te verrassen. De kleinste gelooft niet meer in Sinterklaas. Het wordt tijd dat hij zijn verjaardag gaat opeisen. Ik ga zijn verjaardag opeisen.

‘Je neemt maar vrij op je verjaardag, laat mij de boel maar regelen.’ Hij geeft me een waarschuwende blik. De ik-hou-niet-van-verrassingen-blik. Dat zullen we nog wel zien, denk ik. ‘Zorg maar dat je thuis bent met de lunch’. Ik zie dat hij opgelucht adem haalt. Appeltaart als lunch vindt hij ook lekker.

Op 5 december werk ik mijn zoon ’s morgens de deur uit en begin aan de voorbereidingen. Met mijn boodschappenlijstje race ik naar de delicatessenwinkel. Oesters, bubbels, broodjes, gerookte zalm, blini’s, citroen, olijfolie, witte wijn. Vooruit, ik doe er een kleine tarte tatin bij.

Ik voel me een chick on a mission.

Thuisgekomen dek ik de tafel met het witte damasten kleed van mijn moeder. Ik strijk de gekreukelde servetten met mijn handen glad. Ze ruiken muf van het jarenlang ongebruikt achter in de kast liggen. Ik trek de gordijnen dicht en zet de kaarsen vast klaar.

Als ik op de klok kijk, zie ik dat ik moet opschieten. In de keuken zoek ik naar de delen van het servies waar geen stukken af zijn. Ik vind glazen zonder kalkvlekken en wrijf het bestek op tot het glanst.

Geroutineerd maak ik de borden op. Restaurantje spelen; ik kan het nog steeds.

Tevreden kijk ik naar de gedekte tafel maar het belangrijkste moet nog komen: ik ren naar boven om de main dish voor te bereiden. Ik spring onder de douche. Ik scrub, was, scheer en smeer.

Ik trek een piepklein slipje aan en het bijbehorende ik-lijk-wel-weer-twintig-behaatje.

Ze laten niet veel te raden over. Voorzichtig trek ik de ragfijne kousen over de dampende huid van mijn benen. Vloekend probeer ik de kousen aan het gordeltje vast te maken. Dat vereist een lenigheid die ik niet meer heb. Als ik het eindelijk voor elkaar heb, moet ik plassen.

Bij het toilet sta ik onhandig te klungelen en dan realiseer ik me dat ik het slipje over het gordeltje had moeten aantrekken. Zo krijg ik het niet meer uit. Ik krijg het er warm van. Over tien minuten is hij hier! Tien kostbare minuten die ik nodig heb voor mijn haar.

Ik twijfel niet langer en trek het kruisje opzij en plas door het ‘pijpje’. Daarna maak ik me snel op en föhn mijn haar. Met mijn hoofd ondersteboven en de föhn op de hoogste stand voor extra veel volume. Als ik klaar ben, veeg ik de damp van de spiegel en zie mijn rood aangelopen hoofd en de wilde haarbos. Moet ik vaker doen, denk ik.

Snel trek ik mijn hoogste hakken aan, spuit wat parfum achter mijn oren en ren de trap af. In de gang zie ik in het voorbijgaan een flits van mezelf in de grote spiegel. Ik doe even een stap terug. Wauw! Dat moet ik vaker doen.

Tijd voor de finishing touch.

Wijn in de koeler.

Licht uit.

Kaarsen aan.

Thermostaat omhoog.

Muziek.

Klokslag één uur zit ik een beetje ongemakkelijk in mijn eentje aan tafel te wachten. Ik schenk mezelf vast een wijntje in. Best koud zo zonder kleren, denk ik. Maar dat duurt niet lang meer denk ik er met een tevreden glimlach achteraan.

Ik hoor de sleutel in het sleutelgat. Een koude luchtstroom komt via de voordeur door de gang de woonkamer binnen. De kaarsen flakkeren zacht van het briesje.

‘Geen enkel probleem,’ hoor ik mijn lief zeggen aan de telefoon. Ik hoor hoe de deur weer in het slot valt. Voetstappen. ‘Hang je jas maar op’ zegt hij.

Hij praat niet door de telefoon. Tegen wie zegt hij dat? Ik spits mijn oren.

‘Ik ga eerst even naar de wc,’ zegt een onbekende mannenstem.

‘Is goed. Naast de voordeur’ hoor ik Lief zeggen.

Hij is niet alleen. Hij is niet alleen. Hij is niet alleen.

Ik voel me bloter dan bloot. Ik zoek een uitweg. Die is er niet. Dan hoor ik het geluid van de wc die wordt doorgetrokken en de onbekende mannenstem die ‘lekker warm hier’ zegt.

Zonder nadenken kies ik de enige oplossing die er nog is en ik duik onder de tafel. Terwijl ik op mijn knietjes zit zwaait de woonkamerdeur open. Het is oorverdovend stil en ik verroer me niet. Ik voel me als een konijn dat in de koplampen van een auto kijkt. Ik hou mijn adem in.

De stilte wordt verbroken als Lief kucht en zachtjes begint te lachen. Voorzichtig kruip ik achteruit onder de tafel vandaan. Beschaamd kijk ik op.

‘Wat zit je haar goed’ zegt Lief en geeft me een kus alsof er niets aan de hand is. ‘Moet je vaker doen’.