Ik heb een afspraak met een klant. Hij weet het even niet meer met zijn blog. Of ik hem even overeind kan helpen. Met tips. Met een kritische blik. Kan ik er ‘even overheen gaan’ of het helemaal overnemen?

Even? Even! Als het ‘even’ kan, zou ik geen werk meer hebben.

Zo begint het vaak. Met oplappen of uitleg. Maar dan gaan ze er lol in krijgen. Ik moedig ze aan en ze zetten door. Ik word de stok achter de deur, waardoor ze ineens iedere week een artikel plaatsen, iets wat daarvoor niet lukte. Ook deze klant krijgt de smaak te pakken. Hij ziet zijn blog groeien, krijgt reacties én hij heeft nu iets om te delen. Om zichzelf te laten zien…

Ik moedig hem aan om te twitteren en om een nieuwsbrief te versturen met al die interessante dingen die hij te vertellen heeft. Maar dan gebeurt er iets geks. Iets wat ik bij veel mensen zie. Zolang hun verhaal op de website staat, heeft de lezer geen gezicht, is hij een grote onbekende. Maar een nieuwsbrief sturen naar mensen die je écht kent? Dan hebben die straks een mening over je. Doodeng!

Ik begin mijn riedel over de waarde van een e-maillijst om je bereik te vergroten. Om naamsbekendheid te krijgen. Om belletjes te laten rinkelen. Toch moet ik bij sommige klanten praten als Brugman om ze te overtuigen.

‘Misschien vinden ze mijn blogs niet interessant. Straks vinden ze me niet leuk meer.’

Oef. Dat risico loop je natuurlijk altijd. Dat ze je niet leuk meer vinden.

Als die drempel eenmaal is genomen, begint het hele proces opnieuw als ik uitleg dat één keer per week een nieuwsbrief versturen niet te veel is.

‘Dan zijn ze me zó beu, als ze zo vaak mail van me krijgen.’

Oef. Dat risico loop je natuurlijk altijd. Dat ze je beu zijn.

Vervolgens leg ik dan maar weer uit dat er  -hier is natuurlijk onderzoek naar gedaan-  wel zeven contactmomenten nodig zijn om een beetje te blijven hangen bij de lezer. Tenzij je meteen een onvergetelijke indruk hebt achtergelaten. Maar zolang je geen Brat Pitt of Angelina Jolie heet, zal ik daar maar niet op rekenen. Met andere woorden: mensen hebben niet alleen een reptielenbrein maar ook het geheugen van een goudvis.

Dat geldt ook voor mij. Twee weken geleden bestelde ik een jurkje online. Dat jurkje is afgeleverd, betaald en gedragen. Vandaag kreeg ik een nieuwsbrief van de webshop. Ik herinnerde me ineens mijn bestelling weer maar ik moest hard nadenken om welk jurkje het ook al weer ging. Korsakov, zeg je? Dat denk ik niet.

Ik heb honderden abonnees die zich hebben aangemeld voor mijn nieuwsbrief omdat ze dan een gratis e-book krijgen. Deze mensen willen lekker languit op de bank liggen met een boekje. Een beetje gniffelen om mijn verhalen en that’s it. Als deze abonnees een week later een mailtje van me krijgen, weten ze niet eens meer wie ik bén. Sterker nog: ze melden zich af (prima!) en als reden geven ze gewoon op dat ze zich niet meer kunnen herinneren dat ze zich voor mijn mailings hebben opgegeven!

Nu begrijp je meteen waarom het goed is om onderaan de mail, vlakbij de afmeldlink, de tekst te plaatsen ‘Je ontvangt voor deze mailing omdat je een e-book hebt gedownload, producten hebt gekocht of klant bent geweest of omdat je jezelf hebt aangemeld.’

‘Ja maar’, zegt mijn klant nu, ‘dat betekent dus dat iedereen veel nieuwsbrieven stuurt. Dan is het toch hartstikke moeilijk om op te vallen?’

Om aan te tonen dat opvallen niet per se werkt, haal ik een recent bewijs uit de kast. Ik vertel over mijn mailing van vorige maand waarin ik mijn Sirene Special van oktober aankondig. Een workshop Blootschrijven. Ludieke actie. De mail was voorzien van een opvallende foto. Van mij. In mijn blootje. Opvallender kon niet.

Het resultaat? Eerst bleef het griezelig stil. Ik begon al te twijfelen of hij wel verzonden was. Daarna kwamen de reacties.

Lezers vonden me niet meer leuk.

Lezers konden zich niet herinneren dat ze zich hier voor hadden opgegeven.

Lezers vonden de inhoud ongepast.

Ik werd niet begrepen.

Er gebeurde precies waar iedereen altijd bang voor is. Bovendien had ik maar twee aanmeldingen, waarvan één vroeg of ze haar bikini aan mocht houden. Te weinig animo om deze inspirerende workshop door te laten gaan.

Als ik bij dit punt ben aanbeland, staat mijn klant met tranen in zijn ogen. Ik zie hem denken: zo veel moeite, allemaal voor niets.

Dan laat ik tenslotte mijn Google Analytics zien. De bezoekersaantallen die als een vuurpijl omhoog schieten na een mailing. Het aantal hits van een blog. Ik help hem herinneren aan onze digitale kennismaking en vraag hoe lang hij mijn blogs nou al leest.

Ik zie dat er iets in de ogen van mijn klant verandert. Voor me staat het levende bewijs dat copywriting, mailings en social media werkt.

Wil je écht beter leren schrijven? Check dan de Training Duidelijk en Lezersgericht Schrijven.