Morgen weer een dag

We toeren met een gehuurd campertje over het Franse platteland. De hele vakantie vermijden we snelwegen en genieten we van het uitgestrekte landschap. Witte wolken drijven dromerig in de lucht.

‘Het is hier helemaal niet plat’, zeg ik. ‘Dus eigenlijk is het ook geen platteland‘.

‘La campagne.’ Mr Bigs stem krijgt iets zangerigs, als hij het uitspreekt. ‘Het land.’

De wind ruist langs het raam, de leesbrillen schuiven bij elke bocht van links naar rechts in het dashboardvakje. Boven het geluid van de motor uit, klinkt de stilte.

We naderen het zoveelste dorpje van deze rit. De dorpjes lijken identiek. Een stuk of tien huizen die vlak langs de weg staan, een kerk met kerkhof en een waterkraan. Een Marie aan het dorpsplein. Het pleintje is leeg.

‘Ik zou hier van die oude mensjes verwachten. Die op een bankje zitten of jeu de boules spelen.’

‘Pétange‘, zegt Mr Big.

‘Wat?’

‘De Fransen noemen het geen jeu de boules. Ze noemen het pétange.’
Ik verwissel m’n zonnebril voor een leesbril, pak m’n telefoon en zoek het op. De vertaling van jeu de boules is niet – zoals ik dacht – ‘spel met ballen’ maar ‘bowlen op het gazon’. En de vertaling van pétangeis gewoon pétange. Hij heeft dus gelijk. Ik hou m’n mond.

We rijden langs dichtgetimmerde gevels, een verlaten Hôtel de Ville. De etalage van de boulangerie is afgeschermd met een vergeeld rolgordijn. De boucherie is fermée. Naast een boerderij wapperen grote witte onderbroeken aan een lijn in de wind.

Op vakantie ben ik een verwende prinses. Ik laat me twee weken lang overal heen rijden. Aan mij de taak om mooi te zijn en af en toe iets op te zoeken op Google Maps. Als ik op zoek ga naar een idyllisch plekje in de natuur om te lunchen, krijg ik de melding dat ik mijn internetbundel bijna heb verbruikt.

Hoe dan? Ik heb thuis zorgvuldig podcasts en boeken gedownload. Zelfs een paar afleveringen van B&B Vol Liefde staan opgeslagen op mijn telefoon. Maar ik had natuurlijk Facebook en Instagram moeten verwijderen.

‘Nu moet ik zo’n dure bundel bijkopen.’

‘Dataroaming uit,’ zegt Mr. Big pragmatisch. ‘Daarna mag je op mijn hotspot. Ik heb nog meer dan 4.000 MB en morgen krijg ik m’n nieuwe tegoed.’

We naderen het zoveelste dorpje van deze rit. Een stuk of tien huizen die vlak langs de weg staan, een kerk met kerkhof en een waterkraan. Het pleintje is leeg.

Ik verveel me. ‘Hoe lang nog?’

‘Twintig minuutjes, schat.’ Hij neemt een slok water uit een fles en geeft hem aan mij. Ik maak een paar geinige foto’s van ons en plaats die op Insta en Facebook. Een kwartier lang ververs ik elke minuut m’n tijdlijn om te kijken of ik al reacties heb. En dan zijn we er.

Bij de receptie check ik meteen of er WiFi is en tik de code in. Mr. Big kijkt naar zijn telefoon en dan naar mij.

‘Ik krijg net een melding.’ Hij doet z’n zonnebril omhoog en kijkt me aan. ‘Mijn data zijn op. Jij hebt ze allemaal verbruikt!’

Snel verwijder ik mijn Insta-app en zeg dat het niet van Insta kan zijn.
‘Hoe kríjg je het voor elkaar! Normaal hou ik meer dan de helft van mijn data over.’

Later kijk ik nog eens bij de instellingen van m’n podcasts. Bij alle podcasts die ik volg, staat aangevinkt dat de laatste vijf afleveringen altijd automatisch gedownload moeten worden. Als er WiFi is. Dat mobiele hotspots ook als WiFi worden gezien, dát staat er niet bij.

Die avond zitten we in het donker, bij kaarslicht voor ons campertje. We drinken Bourgogne uit plastic glazen en eten een stukje Pont l’Evêque. Onze gedempte stemmen klinken intiem.

Boven ons de sterrenhemel en in het bos krast een uil. In de verte balkt een bronstig hert.

Onze telefoons liggen binnen. Aan de oplader. Morgen weer een dag én een nieuwe bundel.