Happy Culture

Voor de derde keer vertrekken we met z’n drietjes met de auto naar Toscane. Dit keer rijden we het in drie etappes met een tussenstop in Straatsburg en in Gambarogno. Op deze manier begint de vakantie al op de eerste dag.

‘Eigenlijk perfectioneren we onze reis steeds meer,’ zeg ik tegen Mr. Big als ik in onze gedeelde notities kijk. Al vanaf april houden we onze ‘Toscanelijst’ bij. Wat we moeten kopen (MUGGENSPRAY), wat we absoluut niet mogen vergeten (kurkentrekker), welke routes we nemen (autovignet) en wat nodig is voor Happy (inenten, tekenspul, borstel, autokleed, handdoeken, brokken, paspoort, balletjes, knuffel, poepzakjes).

Als Mr. Big een nieuw lijstje heeft toegevoegd met de titel ‘Bagage’, zie ik dat hij al een hele kledinglijst heeft gemaakt voor zichzelf en ik weet al hoe dit afloopt. Van álles wat daarop staat, zal hij zo min mogelijk gaan dragen. Aan het einde van de vakantie, als hij zijn koffertje weer inpakt om naar huis te gaan, zal hij trots en voldaan constateren dat hij bijna alles weer schoon mee naar huis neemt. Het is een doel op zich.

Onderaan zijn lijstje staat ‘Op de man’, gevolgd door een paar kledingstukken en sneakers. Ik kijk hem vragend aan. ‘Dat is een term die we in dienst gebruikten.’ Hij geeft me een blik die zegt dat ik dat had moeten weten.

‘Op de vrouw’, zet ik eronder en ik vul ik de lijst aan.

Mr. Big rijdt en heeft de routes, inclusief de mooiste pauzeplekjes al in de navigatie gezet. Ik hoef alleen maar mooi te zijn, flesjes water en af en toe een dropje aan te geven. We pauzeren op plekken waar Eliza jaloers op zou zijn. Aan een romantisch helderblauw meertje vol vissen, verscholen aan de rand van een prachtig bos. Op een kerkplein hoog op een berg met uitzicht over een groen dal. En natuurlijk nemen we straks niet de Gotthard tunnel maar rijden we over de pas en stoppen we op het hoogste punt om een broodje te eten.

In Straatsburg gaan we naar hetzelfde hotelletje als vorig jaar. Het 4 sterren HappyCulture hotel. We melden ons bij de receptie met onze zorgvuldig ingepakte overnight bags.
De man komt achter de balie vandaan en stort zich op Happy. ‘Oooh ma chérie! Vous êtes si doux. Quel beau chien!’

Even lijkt hij te vergeten dat Happy niet alleen is gekomen maar dan komt hij overeind. ‘Bonjour, hello, welcome! What is the name of your dog?’
‘Happy,’ lach ik.
‘Happy! I’ve got the same dog at home. His name is Lucky. Happy and Lucky, they would get along,’ zegt hij met een zwaar Frans accent.

Nadat we onze spullen in de piepkleine hotelkamer hebben gedropt, gaan we zo snel mogelijk de stad in op zoek naar een terras. Ik meet een portie hondenbrokjes af en scheur een blauw poepzakje van de rol om ze in te doen. Perfect. Die kan ze mooi onder tafel eten als wij ons tegoed doen aan Vin d’Alsace en klassieke flammküche met ui, spek en crème fraîche.

Terwijl wij onze vingers aflikken en nog een pichet du vin bestellen, leg ik het geopende poepzakje met brokjes naast het bakje water op de grond. Teleurgesteld eet Happy haar brokjes op. Deze scène gaan we deze vakantie nog heel vaak herhalen.

Als we de volgende ochtend uitchecken, staat Marc – zoals hij volgens zijn HappyCulture badge heet – weer achter de balie van de receptie. Hij is niet bij Happy weg te slaan.

Bij het afrekenen vraagt hij of we al hebben ontbeten. Dat is niet het geval, maar we zeggen allebei van wel. We gaan echt niet geen dertig euro betalen voor een hotelontbijt.
‘Because you can have breakfast, it’s my treat. Because of Happy.’
Shit, we kijken elkaar aan en nemen ons verlies.
‘Maybe next time,’ probeer ik.
‘We will be back in two weeks on our way back home.’ Mr. Big doet er nog een hoopvol schepje bovenop. ‘Then you can bring Lucky with you?’

Tijdens onze vakantie is Happy een echte babe-magneet. Vooral in Italië is haar aantrekkingskracht zó groot dat niet alleen babes, maar hele gezinnen voor haar door de knieën gaan. Een boom van een kerel krijgt tranen in zijn ogen als hij Happy ziet omdat hij ooit een Golden Retriever heeft gehad.

Een jongetje van vier jaar loopt zonder aarzelen op haar af, legt zijn hoofdje te rusten tegen haar kop en begint haar daarna onverstoorbaar op zijn eigen manier te aaien. Happy kijkt hem gehypnotiseerd aan terwijl hij minutenlang lijnen trekt van haar zwarte neus over haar snuit naar haar nek. Met zijn kleine vingertjes trekt hij zachtjes aan de haartjes naast haar ogen. Een onzichtbare energie verbindt deze twee. Vertederend. We worden er stil van.

Inmiddels hebben we een nieuwe gedeelde notitie met de titel ‘Culinaire Agenda Toscane’. Hierin staan voor tien dagen taverna’s, pizzeria’s, osteria’s en trattoria’s genoteerd waar we van de lekkerste pasta’s, pizza’s en dolces gaan genieten. Elke keer vul ik een blauw poepzakje met brokken en gebruik hetzelfde zakje daarna bij het uitlaten.

Tien dagen lang zijn onze dagen gevuld met uitslapen, ontbijten, zwemmen in the blue lagoon van de Elsa Trail, lunchen, borrelen, dineren en slapen. Precies als voorgaande jaren en we genieten ervan. We geven elkaar complimenten omdat we het zo goed hebben georganiseerd. Vakantie in optima forma.

Na tien dagen is het effect van de koolhydraten en de alcohol al goed te zien. ‘Als ik thuis ga lopen janken omdat ik ben aangekomen, help me herinneren dat het écht goddelijk lekker was,’ zeg ik met spijt in m’n stem.
‘Ik vind jou goddelijk lekker, zoals je bent.’

Op de terugweg gaan we in Straatsburg weer naar het HappyCulture hotel. We melden ons met onze zorgvuldig ingepakte overnight bags bij de receptie. Dit keer komt een dame achter de balie vandaan die zich op Happy stort.
‘Oooh ma chérie! Vous êtes si doux. Quel beau chien!’

‘Bonjour, hello, welcome! What is the name of your dog?’
‘Happy,’ lach ik.
‘Happy! Happy! Just like our hotel! Mr. Big, Madame Big, because of the name of your dog, I’ll give you an upgrade to a bigger room.’

We kunnen niet weg voordat ze klaar is met knuffelen, maar eenmaal op de kamer zijn we onder de indruk. Een lit jumeaux om U tegen te zeggen. We hebben een heerlijke laatste avond en als ik ‘s nachts wakker word en de lege plek naast me voel, blijkt dat Mr. Big en Happy een meter verderop liggen.

Als we de volgende ochtend gaan uitchecken, staat Marc weer achter de balie van de receptie. Hij is weer niet bij Happy weg te slaan.
Bij het afrekenen vraagt hij of we al hebben ontbeten. We schudden allebei hard van nee.
‘Because you can have breakfast, it’s my treat. Because of Happy.’ Yes, we kijken elkaar aan en vieren ons succes. We lopen achter hem aan de ontbijtzaal in. Hier doen we ons tegoed aan minicroissantjes, koffiebroodjes, crêpes, yoghurt en vers fruit. Koffie, sinaasappelsap.

‘Wat doen we vandaag eigenlijk met de lunch onderweg? Ik zie niks in de culinaire agenda staan.’
Mr. Big kijkt snel om zich heen en fluistert: ‘Ik laad straks mijn bord nog een keer vol. Als jij dat ook doet, hebben we straks een goede lunch.’
‘Slim van jou!’
Hij glundert.
Als hij terugkomt met een stapel broodjes op z’n bord, schuif ik zo onopvallend mogelijk een blauw poepzakje over tafel naar hem toe en knipoog.
‘Slim van jou!’
Nu ben ik aan de beurt. Nonchalant pak ik nog zes heerlijke broodjes en plakken kaas en doe die in een eigen poepzakje.

Rond lunchtijd gaan we de snelweg af en rijden we naar een klooster om in de omgeving op een bankje te lunchen.Op de kaart is te zien hoe groen het er is. Perfect om Happy los te lopen en te laten eten. Met poepen kan ze niet wachten, dat doet ze al langs de kant van de weg. Ik ruim het netjes op en kijk om me heen of er ergens een prullenbak is te zien. Not.

Tien minuten later zitten we gezellig op een bankje onder de bomen. Ik haal onze lunch en Happy’s brokjes uit m’n tas en leg de drie blauwe zakjes naast elkaar op de bank. Onder de bank ligt het vierde zakje nog na te dampen.