‘Ik lust wel koffie,’ zeg ik tegen mijn moeder die staat te glunderen omdat ze vandaag bezoek heeft. En dan komt mijn broer óók nog. Haar dag kan niet meer stuk. Het bosje tulpen dat ik geef, legt ze naast het koffieapparaat. Eén ding tegelijk.

Ik haal de bakjes met zelf ingevroren maaltijden uit mijn tas en zet ze op het aanrecht.
‘In de vriezer of in de koelkast?’
‘Ja, lekker.’
‘Wil je het in de koel-kast of in de vrie-zer?’
‘Ja hoor.’

Een snelle inspectieronde van haar koelkast suggereert dat mijn moeder op de grens van armoede leeft. Maar het is haar leeftijd die haar af en toe terug katapulteert naar de oorlogsjaren. Toen ze blij was met een boterham met tevredenheid en uiterste houdbaarheidsdatums niet bestonden. Moeder vertrouwt dus op haar neus.

Als de deurbel gaat en mijn moeder de gang in loopt, gooi ik snel wat vleeswaren weg en giet ik dikke karnemelk door de gootsteen.

Een enorme bos rode rozen stapt de keuken binnen met daarachter Grote Broer. Hij geeft de bos aan mijn moeder, die de diepvriesmaaltijden en koffie op slag is vergeten. De rozen zijn zeker vijftig centimeter lang, diep van kleur en de bloembladeren lijken wel van fluweel. Moeder straalt.

‘Baccaratrozen?’
‘Ach ja… ik ben even naar de bloemist gegaan,’ lacht hij.
Ik denk aan de benzinepomp waar ik vanmorgen ben gestopt voor de tulpen.

Moeder is alweer naar de keuken verdwenen, mompelend op zoek naar vazen. Voor ik het weet zitten Grote Broer en ik alweer ouderwets te ginnegappen en te geinen op de bank.

Veel sneller dan verwacht, loopt mijn moeder de kamer in met een klein groen glazen vaasje. In het vaasje de gekortwiekte Baccaratrozen van Broer.

‘Ze waren zó vreselijk lang! Ik heb er een flink stuk afgeknipt. Zo passen ze mooi op tafel.’

photo credits: pexels