Asbus in een cadeautasje

De man die ons ontvangt in het uitvaartcentrum geeft ons geen hand. Het Nieuwe Normaal. Het went.

Hij praat op zachte toon over de hoeveelheid uitvaarten die ze de afgelopen tijd hebben gehad. ‘Opvallend veel oudere mannen. Dan zie je ’s avonds de cijfers op het journaal en dan kijk je en denk je: ja, het klopt. Opvallend veel oudere mannen.’

‘Dikkere oudere mannen,’ vult mijn zus aan.
‘Rokende dikkere oudere mannen,’ zeg ik.
‘Met diabetes.’

De man knikt en dan, alsof hij uit een droom ontwaakt vraagt hij met heldere stem wiens asbus wij komen halen en of de gemachtigde legitimatie bij zich heeft. ‘Ik zie dat het vandaag uw moeders verjaardag zou zijn.’

Felicitaties hangen onuitgesproken in de lucht.

We handelen de formaliteiten af en even later stappen we met de asbus in een cadeautasje in de auto. Zus zet haar tussen haar voeten in.

‘En nu, naar pa? Weet jij de weg?’
De navigatie brengt ons naar de begraafplaats midden in het bos waar ik de auto langs de kant parkeer. We nemen de tas met de asbus mee. ‘Best zwaar,’ zegt zus. Ik neem het van haar over. ‘Ja, best zwaar.’

Het is sprookjesachtig mooi op de Tjoenerhof. De heuvelachtige paden lopen slingerend langs de graven en hebben zich aangepast aan de natuur. Gefilterd zonlicht schijnt door de bladeren van de hoge bomen. We slenteren langs de graven, lezen stenen. Ik zie jaartallen en maak rekensommetjes. Voltooide levens in een oase van rust.

Zus staat stil en kijkt om zich heen. ‘Even kijken hoor, lopen we goed? Ik loop achter jou aan…’ Niet slim want ík ben altijd degene die achter de ander aan loopt.

‘Ik heb het gevoel…’ Ik zoek naarstig naar een herkenningsteken. ‘Dat we vanzelf de goede kant op lopen.’

Maar zus vertrouwt niet op dat gevoel. ‘We moeten terug.’

‘Achter pa ligt zo’n open plek, daar moeten we naar zoeken.’
‘Die kant, ik zie daar allemaal urnengrafjes.’ Zus loopt met kordate stappen de andere kant op.

En daar zie ik hem, halverwege het pad, de zwevende steen van pa. Zus zet de urn van ma naast de steen van pa en legt er een lief bosje bloemen bij.

Het ruikt hier heerlijk. De zoetige geur van de bosbodem. De citroengeur van de berken. Dennennaalden, gemaaid gras en vochtige mos. Overal om ons heen vogelgeluiden. Niets herinnert nog aan de wereld buiten dit stukje bos.

‘Koffie? Ik heb ook appeltaart meegenomen. Mag ik de autosleutels?’ Zus denkt altijd aan alles.

Ik wacht op haar bij het bankje in de schaduw. Als ze terugkomt heeft ze ook de antislip yogahanddoek van Mr. Big bij zich die op de achterbank lag. ‘Zullen we op een kleedje in de zon gaan zitten?’

De open plek achter het grafje is een lappendeken van schaduwrijke en zonnige plekken. Donker, licht, warm, koud. Groen, groen.

We laten Greet en Gerard even alleen maar verliezen ze niet uit het oog als we zoeken naar een geschikt plaatsje.
‘Wat is dát nou?’ Ik loop in de richting van een soort paal met gedenktekens die op het veld staat. ‘Dit is zeker zo’n urnenmuur, waar je een urn kunt bijzetten?’
Wel een klein muurtje…
Zus spreidt de antislip yogahanddoek uit in het zonnetje. Ze blijft midden in haar beweging stilstaan en in een split second weet ik waarom.

‘Hé wácht eens…’
‘Wat is dit eigenlijk voor veldje?’
Ik doe mijn zonnebril af en kijk om me heen of ik een aanwijzing zie. Een paar meter verderop zie ik de achterkant van een bordje, laag bij de grond. Ik loop erheen, zus houdt de antislip yogahanddoek tegen zich aangedrukt. Ik stap het pad op zodat ik het bordje kan lezen en knik.
‘Ja?’
‘Ja!’

De vogels fluiten, ma staat bij pa, we drinken koffie met slappe appeltaart. We zitten in de schaduw op het bankje en kijken naar de lappendeken van schaduwrijke en zonnige plekken. Donker, licht, warm, koud. Groen, groen. Een mooie plek om uitgestrooid te worden.