Als jij het doet, doe ik het ook | Coronatijdperk #1

‘Als jij het doet, doe ik het ook.’ Tot mijn verbazing neemt Mr. Big mijn uitdaging aan.

We lopen eerst een ronde om de meren heen. Het is er veel drukker dan normaal. Coronadrukte. Happy, onze hond, die nog maar nét doorheeft dat ze kan zwemmen, is onvermoeibaar. Zwemmen, spelen met andere honden, springen en poepeten. Haar dag kan niet meer stuk.

Na een uur lopen, komen we bij het naaktstrand aan dat er verlaten bij ligt. Overal ligt ganzenpoep en de zwemlijn is aan een kant losgeraakt. ‘Eerst even zitten?’ Mr. Big wijst op een van de bankjes en legt het plastic zakje met onze handdoeken neer.

Een gezin met drie kinderen slentert voorbij. De jongens sloffen met hun kaplaarzen door het water, het vijfjarige meisje houdt een stok ver boven haar hoofd. Happy springt. ‘Happy hier!’ roep ik.

‘Happy, Happy, Happy,’ zingt het meisje nu.

Ik kijk links en rechts, er komt even aan. ‘Als zij weg zijn,’ zeg ik, terwijl ik mijn handschoenen, sjaal en jas uitdoe. Maar Mr. Big is zich al aan het uitkleden.

Het is 16 maart 2020, 10 graden. Zijn winterhuid reflecteert in de lentezon. Het gezin loopt achter elkaar aan over het meanderende zandpad. Vader, moeder en zoons verdwijnen een voor een achter de bomenhaag.

Alleen het meisje draait zich nog een keer om. Ze ziet hoe twee mensen poedelnaakt over het strand naar het water rennen. De hond blijft aan de grond genageld staan.

‘Happy, Happy, Happy…’ De wind neemt haar zangerige stemmetje mee over het water.

Het is 16 maart, 10 graden. Watertemperatuur voelt onder nul. Ik ben happy, happy, happy…