Zeg, wat doe jij eigenlijk?

‘Ik schrijf liedjes en ik ben zangcoach,’ zegt ze met prachtige heldere stem. Ik vang nog iets op over tv programma’s zoals Idool, X-factor en The Voice Kids. Ze zegt het achteloos maar het maakt indruk op de groep.
Haar glanzend zwarte haren vallen soepel over haar schouders. Ze is een echte rockchick met zwart motorjack, glitterlaarsjes en felrode nagels. Zelfverzekerd en niet op haar mondje gevallen.

We vertellen elkaar wie we zijn, wat we doen, waar we naartoe willen. De enige man in ons gezelschap ziet er onberispelijk uit. Hij houdt zich wat afzijdig maar luistert aandachtig. Af en toe lacht hij een prachtige rij tanden bloot.

‘Ik zit net in een alcoholvrije maand,’ lach ik verontschuldigend als de zangcoach een wijntje bestelt. Ze lacht en vraagt of ik er ook al zo een ben. Ik voel behoefte om me te verontschuldigen, het uit leggen, waarom ik het doe. Maar zo ver kom ik niet. Ze vertelt een veel leuker verhaal over hoe ze laatst in het busje van haar man moest rijden. Dat ze aangehouden werd, moest blazen en tenslotte tóch door mocht rijden.

‘En jij? Wat doe jij?’ De zangcoach richt zich op Reeya die schuin tegenover aan het andere eind van de tafel zit. Hier hou ik van, dat ik niet zelf het gesprek hoef te leiden maar dat de deelnemers nieuwsgierig zijn naar elkaar.

Reeya neemt rustig een slok van haar thee. Haar gezicht verscholen achter een bos ontembare krullen. Het is moeilijk om haar leeftijd te schatten.
‘Ik ben relatietherapeut. Relatietherapeut voor mensen met een open relatie.’ Ze laat zorgvuldig een stilte vallen maar de zangcoach vult die meteen op. ‘Oooh wat gaaf! Dát vind ik gaaf!’
‘Ik heb zelf ook een open relatie.’ Reeya pakt het podium terug, de groep heeft nu alleen nog aandacht voor haar.
‘Ik heb Lotty ook zo leren kennen, via Twitter…’ Ze buigt voorover en kijkt me aan. Om mijn onschuld aan te tonen, houd ik mijn handen voor me in de lucht.
‘Maar ik heb geen open relatie hoor,’ lach ik.
‘Ook al is dat wél zo…’
De zangcoach wil nu alles weten. Verhalen over echtgenoten en minnaars vliegen over tafel. Ontboezemingen over verliefdheid, vreemdgaan, de dood. Over jezelf kunnen zijn, je eigen weg volgen, vrijheid, werk.
Maar we moeten door, ze komen tenslotte voor de workshop en ik moet die geven.

De jurist, wandelcoach, relatietherapeut, zangcoach en ontwerpster van loungewear zitten tegenover me aan tafel. Tijdens de schrijfopdrachten hoor je alleen het zachte getik van de toetsenborden en het krassen van een pen.
Op het eerste gezicht hebben ze niets met elkaar gemeen, toch delen ze hun angsten en verlangens met elkaar. Met stroperige zinnen, erotische omschrijvingen, grappige regels, doortastende observaties, nieuwsgierige vragen en zorgvuldig gekozen woorden geven ze zichzelf een klein beetje bloot.
We hebben het over voelen, ervaren, herinneren. Over emoties, zintuigen, opmerkzaamheid en contact maken. Over lef. Lef en liefde.

En ik zie dat dit is wat ons bindt. Wat ons verbindt tijdens het schrijven en wat ons verbindt op deze dag. Vandaag hou ik een klein beetje van ieder van hen.
photo credit: pexels