Ik heb amper mijn eerste vrijwilligersklus gedaan of ik heb een uitnodiging voor het Jaarlijkse Vrijwilligers Uitstapje te pakken. Lucky me.
Ik mag kiezen uit twee activiteiten: een excursie bij een kwekerij of wipvogelschieten. De keuze is snel gemaakt.

De dag van het uitje is het miezerig weer en waterkoud. In Café het Schutterslust hebben de eerste vrijwilligers zich verzameld. Op een lange houten tafel staan de koffiekopjes al gereed. Hier is de kan-koffie nog niet verstoten door Nespresso, Latte Macchiato en muntthee.

Dit is duidelijk geen netwerkbijeenkomst voor ondernemers en een beetje bedremmeld sta ik te wachten tot iemand me ziet. Mijn naam staat op de lijst en maak een praatje. Langzaam druppelen de andere vrijwilligers binnen. Veel grijze haren, blauw geruite overhemden en gehoorapparaten. In mijn eigen vriendenkring neem ik met plezier alle complimenten in ontvangst over mijn vrijwilligerswerk. Maar hier steek ik mager af tegen de vrijwilligersveteranen die zich al jaren nuttig maken voor anderen. Beschaamd beken ik dat ik er nog maar één ritje op heb zitten.

Na de appeltaart en koffie, worden we in twee groepen verdeeld en krijgen we allemaal vier consumptiemunten. De wipschietvogelinstructeur waarschuwt dat we natuurlijk geen alcohol mogen drinken bij het wipvogelschieten. ‘We wipvogelschieten met geweren en we willen natuurlijk niet dat er ongelukken gebeuren.’ Er wordt geroepen en gelachen en de schoolreisjessfeer komt er al aardig in.

De twee groepen gaan naar buiten voor uitleg over het wipvogelschieten. Wipvogelschieten is een sport en er komt geen vogel aan te pas. Wel een paal, een schijf en een geweer. Als groep A gaat schieten, mag groep B zich nog even opwarmen in het café want de eerste ronde kan wel een uurtje duren.

Met mijn collega vrijwilligers neem ik plaats aan de stamtafel. Er wordt veel en druk Bredaas gepraat. Ik zit er stilletjes bij. Onze bestellingen worden opgenomen en de muntjes worden tevoorschijn gehaald.
Als er links van mij biertjes en sherry worden besteld, kijken mijn overbuurvrouw en ik elkaar veelbetekenend aan. Ik, omdat ik ook liever wijn dan chocomel had besteld, maar zij waarschijnlijk omdat dit tegen de afspraak is. Als er wordt geproost, wisselt ze nog even een blik met mij en murmelt ze zachtjes dat je toch geen alcohol mag?

Maar haar opmerking wordt van tafel geveegd. ‘Nee, niet buiten! Niet bij het schieten. Maar wel hier. Proost.’
‘Lekker, sherry,’ zegt de dame die sherry heeft besteld. ‘Porto vind ik nóg lekkerder maar dat is een beetje te zwaar nu.’
‘Er zit evenveel alcohol in sherry als in port hoor,’ breng ik in.
‘En vroeger had je het sherrydieet,’ zegt ze tegen niemand in het bijzonder.

Het miezeren is overgegaan in regenen. Op de parkeerplaats staat een gure wind en het asfalt glimt. Bij het wipvogelschieten kunnen twee mensen tegelijkertijd spelen, de rest staat onder een afdakje te schuilen. Om de beurt warmen we ons bij het straalkacheltje, het ruikt er naar verbrand haar.

De jassen van de wipvogelschietvereniging die de instructeurs dragen, zijn doorweekt. Het water loopt in stroompjes over hun gezicht, het haar in slierten erlangs maar ze blijven geduldig uitleggen en aanmoedigen. Aan een klein schooltafeltje houdt een mevrouw van de vereniging de scores bij. Het blaadje is doorweekt, de namen van de deelnemers zijn onleesbaar geworden.

Als ik aan de beurt ben, merk ik even niets van het weer. De concentratie en de vriendelijke stem van de instructeur, laten me even alles vergeten. Mijn vingertoppen zijn wit van de kou en de handschoenen drijfnat maar ik schiet wel raak.

Driekwartier staan we te wachten, te bibberen en te wipvogelschieten. Als de laatste is geweest, gaan we naar binnen. Een winnaar is er nog niet. Na de pauze moet er gekampt worden en ik zit in de finale. Maar voor het zo ver is, bestel ik een wijntje. Met verkrampte vingers vis ik het consumptiemuntje uit mijn zak.

Een uur later lig ik thuis in een warm bad en steekt mijn zoon zijn gezicht om de hoek. ‘En, hoe was het wipkipschieten?’