Ik kijk de man tegenover me aan en zie aan zijn serieuze gezicht dat het geen grapje is. Ze bestaan dus nog, denk ik en ik vertel over zoeken, vinden en gevonden worden. Over onderwerpen, schrijven en van je laten horen.
Als de groep even later twee aan twee bezig is met een opdracht, hoor ik mijn maag borrelen en knorren. Sinds mijn zelfverzonnen dieet waarbij ik alles niet mag eten wat ik lekker vind, is dit een bekend geluid. Fruit en groenten verteren snel en het kopje soep dat ik hier heb gekregen was ook echt een kopje. Tijdens de borrel drink ik vijf glazen water en moet ik drie keer naar de wc.
Een paar uur later loop ik met een tevreden gevoel het gebouw uit en steek ik de straat over naar de parkeergarage. De workshop was geslaagd ondanks de lage opkomst en de rondleiding door de bibliotheek en Theater Bussel was leuk.
Het geluid van mijn hakken op de betonnen trap, weerkaatst tegen de muren en galmt door het trappenhuis. Als ik de zware deur openduw en mijn eigen Twingootje zie staan haal ik opgelucht adem. Niet voor niets heb ik hem strategisch vlakbij het trappenhuis gezet. De speurtocht naar mijn auto in de Ikea-garage een paar weken geleden heeft me alert gemaakt.
Oosterhout by night is niet zo spannend en de parkeergarage is dan ook verlaten. De autobanden piepen vervaarlijk bij iedere bocht. Na twee rondjes ben ik mijn tevreden gevoel kwijt. Ik weet zeker dat ik de bordjes uitgang volg maar er is geen uitgang te vinden.
O wacht! Ik moest naar beneden. Behendig stuur ik het kleine autootje nog een rondje over de verlaten vloer. En nog een en nog een. Waar ben ik? Nergens een aanwijzing en ik kan ook niet achter iemand aanrijden want er is niemand.
Geïrriteerd zoek ik verder en als ik weer omhoog rijd, krijg het verborgen-camera-gevoel. Ik stel me voor hoe de mannen van de beveiliging geamuseerd naar de camerabeelden kijken en dat Twingootje op en neer door de garage zien crossen. Omhoog, omlaag, weer omhoog en nu ook steeds harder en tussen de palen door. Ik lijk wel dronken.
Eindelijk zie ik hem: de uitgang. Rustig rij ik naar beneden tot aan de kaartjesautomaat. De slagboom is dicht en er zit een ijzeren hek voor de uitgang. Stiekem wegrijden is er hier niet bij.
Wat nu weer? De slagboom gaat niet open en ik duw het kaartje er nog een keer in. Kaart ongeldig.
Kaart ongeldig?
Slik. Heb ik wel afgerekend? Ik kan het me niet meer herinneren dus het zal wel van niet. Ik ben een beetje duizelig van het weinige eten en alle rondjes die ik heb gereden. Langzaam rijd ik achteruit omhoog naar de eerste verdieping, terug naar de ingang voor voetgangers waar ik de automaat heb gezien.
Als ik heb betaald rij ik met prikkende oksels en zweet op mijn bovenlip toch weer drie extra rondjes. Bij de beveiligingscamera laat ik mijn raampje naar beneden zakken en zwaai. Ik lach mijn breedste lach maar ik kan wel janken.
photo credit: unsplash
workshop creatief schrijven
werken, brainstormen, lopen en schrijven
woensdag 9 mei
LOTTY ROTHUIZEN
Online Copywriter en Columnist
Eigenaar van Schrijven en Schrappen, online copywriter, blogger en columnist.
Lotty heeft haar vakkennis en creativiteit de afgelopen jaren gebruikt om omzet te maken voor haar opdrachtgevers. Geeft deze waardevolle kennis nu ook door.
Schrijft webteksten en blogs in opdracht. Geeft workshops, inspiratiesessies en persoonlijke schrijfcoaching.
06- 13 59 30 44 | [email protected]
BTW nummer: NL 137187750 B01 | KvK 20169938
Algemene Voorwaarden | rek.nr: NL55ABNA0831823070
Haha, zo herkenbaar dit. En het kan gekker. Dat je vijf kwartier over een megagroot parkeerterrein loopt te dwalen op zoek naar een zwarte auto voordat je bedenkt dat je een paar weken daarvoor een witte wagen hebt aangeschaft.
En ja, die camera’s hangen vast overal. Ik gun die beveiligingsmensen een lolletje.
Hahahahahah zo herkenbaar, jouw blog over ‘waar is de uitgang?’
Bedankt voor het delen, nu voel ik me minder alleen in de doolhof van een, voor mij,
“onbekend terrein”.
Groet, Anja.