‘Je moet er maar eens over nadenken. Stel dat hij echt niet lang meer leeft… wat wil je dan nog? Wil je nog iets zeggen? Hem nog zien? Dan moet je niet te lang wachten.’
Ik kijk mijn zoon aan, wil hem niets opdringen.
Voordat hij antwoord kan geven, gaat mijn telefoon. Het is zijn tante, ik zet de telefoon op speaker. Haar inleidende zinnen gaan totaal aan me voorbij. Maar ‘hij is overleden’ galmt na in mijn hoofd. Ook als ik al heb opgehangen. Terwijl hij in de garage uit alle macht tegen de boksbal schopt en beukt, begin ik te huilen. Ik verbaas mezelf maar laat het gaan.
We rennen achter elkaar de trap op.
Hij kleedt zich om en ik poets mijn tanden, geen idee waarom.
‘Laat mij maar rijden,’ zeg ik voorzichtig.
‘Ik rij heus wel normaal hoor.’
En hij rijdt normaal.
Als de auto in de parkeergarage staat en we naar het enorme ziekenhuis lopen, maakt hij een grapje. Een stressgrapje. Een grapje dat alleen wij mogen maken.
De gangen van het hypermoderne ziekenhuis zijn – op een enkele verpleegster na – leeg.
Dan komt zijn oom – de broer van – aanlopen. Hij heeft een uitdrukking op zijn gezicht die ik niet ken. Eerst omhelst hij Mick, dan mij. ‘Het is beter zo Lot, het is echt beter zo…’ Ik begin weer te huilen.
De gangen door, de lift in, sluisdeuren door, weer een gang en dan staan we ineens voor zijn kamer en gaan naar binnen.
De schrik die ik voel als ik hem zie liggen, duurt maar een fractie van een seconde. Zijn andere broer, zus en moeder staan rond het bed. We knuffelen, we huilen, we kijken.
Ik kijk naar mijn zoon.
Ik kijk hoe mijn zoon kijkt naar zijn overleden vader. Mijn hart bloedt. Er is geen manier om je voor te bereiden. Je moet het leven nemen zoals het komt, ook als het gaat om de dood.
Voorzichtig raken we hem aan. De boosheid die zich al jaren in me heeft opgehoopt, sijpelt weg.
In bed ligt kwetsbaarheid.
Zinloos leed.
Leegte en onmacht.
Ik zie hoe zijn zus zijn broodmagere arm onophoudelijk streelt en ik ben blij dat iemand van hem houdt en al die tijd van hem heeft gehouden.
Ook al konden wij dat niet meer.
Lotty Rothuizen | Schrijftraining en -coaching
Auteur van Opposites Attract
Ik schreef de honderden blogs, webpagina's en SEO-teksten. Copywriting, nieuwsbrieven en social media teksten. Ik schreef over steunzolen, verzekeren en rijlessen. Over meubels, de zorg en de horeca.
Met mijn incompany schrijftraining deel ik mijn kennis en 11+ jaar ervaring om bedrijven te helpen die hun interne en externe communicatie naar een hoger niveau willen tillen. En dat gaat sneller dan je denkt!