Mijn lief heeft de ondankbare taak op zich genomen om mij in cultureel opzicht wat bij te spijkeren. Het begon al met onze eerste date. Hij nam me mee naar het Franstalige toneelstuk La Seconde Surprise de l’amour. Prachtige taal, ik begreep er geen hout van en was vooral in beslag genomen door de lekkere man naast me (Lief) en het feit dat er een vertaling van het stuk boven het podium werd afgedraaid.

Om indruk op hem te maken stelde ik na afloop met behulp van Google translate een bedanksms’je samen en sloot af met een aardig bedoeld: Baise-moi! “Schijnt een mooie film te zijn! Samen kijken? 🙂 ” sms’te hij terug. Pas bij het Googelen van de filmtitel begreep ik dat Translate niet altijd even nauwkeurig is.

Daarna nam hij me mee naar een klassiek concert in de Rotterdamse Doelen. Mooi hoor en heel klassiek ook. Terwijl hij volledig werd meegenomen op de klanken van de hout- en koperblazers, bestudeerde ik het publiek en rekende uit wat de gemiddelde leeftijd was van de grijze koppen in de zaal en dat in het kwadraat. Ik had genoeg tijd om na te denken over een list. Toen ik hem in de pauze mijn slipje gaf, werd het toch nog gezellig en waren we ineens heel snel thuis.

We zijn naar diverse experimentele dansvoorstellingen geweest, we gingen op tijd zodat ik de voorbespreking mee kon maken. En ik begreep er nog niets van.

Een weekend Maastricht met historische stadstour. Op vakantie in een oldtimer. Musea, beeldende kunst, archeologie, muziektheater, film, ateliers, musical, literatuur, fotografie, beeldhouwkunst … Na verloop van tijd raakte hij uitgeput en werd het minder. Uiteindelijk gaf hij het helemaal op. Dacht ik.

Gisteravond mocht ik ineens weer mee: naar een dansvoorstelling van het Nationaal Ballet in het Chassé Theater. Het Zwanenmeer! Klassieker kan het niet. Maar ik kon dit keer zeggen dat ik het kende. Van Black Swan natuurlijk!

Haastig opgedoft, veel te laat vertrokken, geen parkeerplaats kunnen vinden, liepen wij de imposante met rood beklede trappen van het theater op. Samen met nog een paar honderd anderen hoorden wij bij the happy few. Op het balkon aangekomen moest ik braakneigingen onderdrukken die opspelen als ik last heb van mijn hoogtevrees. Maar mijn lief pakte vastberaden mijn hand en trok mij mee langs een rij mensen die zojuist voor ons waren opgestaan. Eenmaal op onze plaatsen ben ik niet van plan nog op te staan. Ze takelen me hier na afloop maar vanaf.

We hebben nog net tijd om onze telefoons uit te zetten, een pepermuntje te nemen en de naar drukinkt stinkende brochure door te bladeren. Lief leest voor: ‘… en de voorstelling duurt drie uur en twintig minuten…’. Ik slik. Ik glimlach, zoals je hoort te glimlachen in het theater. Ik besluit me geheel aan het hier en nu over te geven. Heel Eckhart Tolle. Drie uur lang.

De dansers dansen zoals dansers dansen: op spitzen, met hun armen sierlijk zwaaiend en hun rokjes opbollend bij iedere soepele beweging. Het is er niet één, het zijn er geen twee, nee het zijn er wel vijftig! Vijftig fragiele, perfecte danseresjes in witte tutu’s. Ze worden bijgestaan door twee homo-erotische dansnichten. De eerste vijf minuten staarde ik alleen naar de maillots waarin hun vormen zich zo niets verhullend afsteken. Maar na een poosje begon ik me te vervelen.

Ik werd op en neer geslingerd tussen mijn gedachten en Eckhart’s NU. Mijn gedachten wonnen het met volle overtuiging. Ik bedacht dat mijn lief morgen voor een weekje op vakantie zou vertrekken en dat ik deze tijd wel leuker kon besteden. Met hem. Hij met mij. Samen. Mijn fantasie ging met me op de loop en in mijn hoofd speelde zich een heerlijke solovoorstelling af.

De tijd vloog ineens voorbij en de lichten gingen aan voor de eerste pauze. Toen ik opzij keek zag ik tot mijn verbazing en vermaak dat mijn lief was vertrokken. Hij zat er nog wel maar was in dromenland. Ik wachtte tot de meeste mensen uit de zaal vertrokken waren en zachtjes stootte ik hem aan. Hij keek gedesoriënteerd om zich heen. “Je hebt meer dan twee uur liggen slapen.” fluisterde ik. “Je zal het wel nodig hebben.” zei ik met mijn zoetste stem. Met mijn hand voelde ik aan zijn voorhoofd en zette mijn bezorgde blik voor hem op. Beschaamd maar instemmend knikte hij en hij wreef even in zijn prikkende ogen. “Kom, we nemen thuis nog een afzakkertje en dan ga je maar lekker verder slapen.” slijmde ik verder.

Gehaast, met zijn gezicht verstopt in zijn kraag, probeerde hij vol schaamte en zo snel mogelijk het theater te verlaten. In slaap vallen tijdens zo’n mooie voorstelling! Hij! De cultuurliefhebber, de kenner! In de hoop dat er geen bekenden waren die hem hadden gezien, stapten we de donkere avond in. Ik verheugde me al op de volgende voorstelling! Thuis welteverstaan.