Ga je echt niet mee skiën?

Mijn lief vraagt het op zijn allerliefst maar het blijft nee. Ik zie mezelf daar al stuntelen in een klasje op de piste.

Bang om te vallen. Bang voor pijn. Bang om mijn pols te breken.

Bang om voor gek te staan.

Nee hoor, daar ben ik nu te oud voor. Hij heeft net gehoord dat zijn beste vriend niet mee kan. Zijn dochter kan geen vrij krijgen.

Over alternatieve opties is al nagedacht. Er zijn genoeg mogelijkheden om alleen te gaan. ‘Vind je dat niet vervelend, schatje?’ vraagt hij nog. Maar eigenlijk maakt het mij niets uit.

Hij laat me verschillende organisaties zien. Maar als je nog nooit op wintersport bent geweest zien alle chalets, zonnige pistes en après ski’s er hetzelfde uit. Ik mompel dat ik alles goed vind.

De volgende dag laat hij weten dat hij een keuze heeft gemaakt en hij heeft zelfs al geboekt. Zo blij als een kind laat hij zien waar hij naartoe gaat. SnowPlanet: wintersportvakanties voor hoger opgeleide singles.

‘Leuk. Ziet er goed uit. Wanneer ga je precies?’

Wacht even.

Singles? Singles? Zie ik dat goed?

Ik lees verder.

‘SnowPlanet organiseert zeer goed verzorgde groepsreizen wintersport voor groepen van 50 tot 100 hoger opgeleide singles tussen de 25 en 49 jaar. Als gast kom je op alle niveaus aan je trekken…’

Aan je trekken? Wat is dit voor dubbelzinnig gedoe? Ik pijnig mijn hersenen om te herinneren wanneer ik heb gezegd dat hij maar gezellig een singlereis moest boeken.

‘De groepen zijn onderverdeeld in 25-39 jaar, 30-49 jaar en 40-59 jaar.’

Ik hou mijn adem in.

‘Zit jij bij de seniorengroep?’ vraag ik.

‘Nee, die zat vol. Ik zit in de middengroep.’

Hij vertelt enthousiast hoe goed het geregeld is. Dat hij heerlijk hele dagen kan skiën en ’s avonds gewoon kan aanschuiven voor het eten. ‘Nog even een carpool regelen en dan ben ik er klaar voor.’

Ik laat niks merken van mijn jaloezie en onzekerheid. Ben ik zelf niet vorig jaar alleen met mijn zoon naar een alleenstaande ouder vakantie geweest? Heb ik dit aan mezelf te danken?

De nachten daarna slaap ik onrustig en soms word ik badend in het zweet wakker als ik hem voor me zie. Knap. Gebruind. Witte tanden die schitteren in de zon. In een strak skipak op een witte berg.

Omsingeld door aantrekkelijke vrouwen.

Sportieve dertigers.

Singles.

Hunkerende singles die niet kunnen wachten tot de piste sluit en de koude bruisende avond overgaat in de wilde, hete, hartstochtelijke nacht.

Ik sluip uit bed en surf naar de website van SnowPlanet.

Wie gaan er mee? Ik scan de tekst.

‘…een rozig gesprek bij de après-ski of gewoon ‘s avonds aan de lampen hangen op de lekkere plaatjes van de dj: een SnowPlanet-vakantie kun je rustig groots en meeslepend noemen.’

Bij de FAQ’s lees ik de vragen.

Ik ben een alleengaande, geen single. Kan ik dan toch mee?

Nee, bij ons mag je alleen mee als je single bent. Niet om flauw te doen, maar we vinden het belangrijk om waar te maken wat we vooraf beloven.

De volgende dag vertel ik lief wat ik gelezen heb.

‘Nee, natuurlijk mag het eigenlijk niet. Maar ik kan daar goed omheen lullen hoor. En ík ga om te skiën. Dus.’ Hij drukt een warme kus op mijn voorhoofd.

Hij heeft ook al een lift geregeld via de speciaal daarvoor aangemaakte en beveiligde (!) Facebookpagina waar al die hitsige en uitgehongerde singles zich al aan elkaar kunnen verlekkeren.

‘Kun jij straks die ene pasfoto van mij even scannen en naar mij mailen? Die heb ik nodig voor het SnowPlanet smoelenboek.’

Even later zit ik voor de scanner met zijn pasfoto in mijn hand. Ik kus hem op zijn brutale mond voordat ik hem op de glasplaat leg. Dan gooi ik de klep hard op zijn achterhoofd dicht.

Flits. Zoem. Zzzzz. Tsk.

De scan is klaar. Lief staat op mijn beeldscherm. Mijn lief. En dan bedenk ik iets leuks.Ik Google ‘Sexy man’ en klik op afbeeldingen. Mijn beeldscherm wordt gevuld met gebruinde halfnaakte mannenlijven. Mannen met sixpacks en smachtende blikken. Stout en uitdagend. I’m hard all over for you. Het staat er echt.

Mannen die hun hand naar me uitsteken. Die op hun zij op me liggen te wachten. Die hun hand in hun broek steken, niet helemaal maar net ver genoeg om er meteen fantasieën bij te krijgen. Zonder uitzondering zijn ze gespierd en kijken ze zelfverzekerd in de camera.

Ik kies er een uit. Niet té. Maar wel lekker.

In iPhoto hak ik zijn kop eraf en plak ik de pasfoto van lief erop. Een beetje vervagen hier en daar en tenslotte een sepiasausje over het geheel heen en voilà: lief met een super-lijf in een uitdagende pose waar Jan Kooijman nog iets van kan leren.

Ik maak de foto klaar en verstuur hem per mail met de begeleidende tekst: Als je je skipak daar maar altijd aanhoudt, geloven ze dit best 🙂

Voor het eerst deze week heb ik weer lol en gniffelend ga ik weer aan het werk. Wat ben ik toch grappig.

Als ik na een uur nog niks van hem heb gehoord neem ik aan dat hij het niet leuk vond. Ik stuur alsnog de gescande pasfoto waar hij op zit te wachten. Maar dan belt hij toch om te bedanken voor de foto. En ja, natuurlijk heeft hij die foto gebruikt. Hoezo?

En zo komt het dat ik morgen mijn eerste ski-les heb. Op een binnen skibaan in Rucphen. Dat ik straks ook bij SnowPlanet op de piste sta, dát is nog een verrassing voor mijn lief.