Er is al heel wat geschreven over de innerlijke criticus en hij komt bij veel mensen tijdens het schrijven tevoorschijn als een duveltje uit een doosje. 😈 Ik ken hem maar al te goed!
Kan ik iets over hem zeggen om je gerust te stellen? Ik ga het proberen. Iedereen heeft zo’n innerlijke bemoeial. Ie-der-een. Ga je schrijven, dan kun je commentaar en kritiek van hem verwachten. Zet z’n stoel maar vast klaar.
Misschien helpt het je als je weet het een lastige gast is, die het goed bedoelt. Huh🤔?
Zo voelt het niet, want hij bekt je af, haalt je naar beneden 😢.
Heeft overal kritiek op je als je iets nieuws wil proberen 😃.
Bedenkt ‘ie razendsnel wat er allemaal mis kan gaan en hoe erg je dan voor lul staat 🤨.
Op deze manier durf je niks uit te proberen 🙄.
Als iets niet gaat zoals je wil, voelt dat als falen 😩.
O, ha kijk, nu komt schaamte ook om de hoek kijken 😔.
Weet je wat? Laat maar! Je kunt het beter niet doen…☹️
Je innerlijke criticus is al ontstaan in je kindertijd en wil jou beschermen tegen afgang of teleurstelling.
Alles wat nieuw is, brengt risico’s met zich mee. Hoe verder het uit jouw comfortzone is, hoe ‘gevaarlijker’ het in de ogen van je criticus wordt. Maar de criticus staat veel te gevoelig afgesteld en waarschuwt je voor alles wat ‘ie maar kan bedenken.
Daarom heeft hij je het liefst op je honk, waar niks kan gebeuren. Zonder kans op afwijzing, lekker veilig en vertrouwd.
Zo hoopt hij dat je altijd binnen de veilige grenzen blijft. Maar jij wil helemaal niet blijven waar je bent! Toch?
Ik heb twee tips voor je en bij beide maak je die innerlijke stem een beetje belachelijk. De eerste leerde ik ooit als onderdeel van ACT-therapie, de tweede ontdekte ik bij toeval zelf.
Geef hem/haar een naam en een idiote stem
Zit je naar je beeldscherm te staren en maakt zijn gewauwel je onzeker?
Ga ermee in gesprek. Hardop.
Geef hem een belachelijk naam en een idiote stem. Laat hem zeuren en gemeen doen, maar dan wél met de stem van Calimero, van je hond of de teddybeer van je dochter.
Hou het gesprek gaande door vragen te stellen. Of door te zeggen dat je lekker gaat doen wat je zo graag wil (schrijven!).
Op deze manier schep je afstand en wordt de stem iets buiten jezelf. Het wordt nu wel heel lastig om die stem serieus te nemen. En dat is precies de bedoeling. Dat je erom kunt lachen en dat je uit die kramp komt.
Lukt dat laatste nog niet? Dan heb je het niet goed gedaan, vraag maar aan je criticus 🤣.
Laat Siri, Claire of Thomas jouw dagboek voorlezen
Deze ontdekte ik bij toeval en ik lag in een deuk toen ik het hoorde. Ik schrijf in een soort dagboek dingen van me af of om een rijtje te zetten. Daar zitten heel wat onzekerheden en twijfels tussen.
Vaak komen gedachten op als ik aan de wandel ben in de polder. Omdat schrijven dan niet kan, spreek ik het in op mijn telefoon bij mijn notities, waar mijn spraak wordt omgezet in tekst. De techniek staat voor niets.
Terug in de auto, klikte ik per ongeluk ‘spraak’ aan en… mijn gedachtenkronkels klonken snoeihard door de speakers van m’n auto. Maar wel met de stem van Siri. Monotoon en gevoelloos. Mijn diepste zielenroerselen ontdaan van elke emotie en empathie. Een echte aanrader! 🤪
Gaat hij ooit weg? Waarschijnlijk niet. Hij is onderdeel van jou. Laat hem zien dat hij ongelijk heeft en je zal zien dat hij steeds rustiger wordt!