Ik ben zo geconcentreerd aan het werk dat ik schrik van een agendamelding.
Podotherapeut over 15 minuten.
O ja! Helemaal vergeten. Ik gris mijn autosleutels uit de gang en doe een dikke sjaal om voordat ik in mijn auto spring. Nog geen vijf minuten later zet ik mijn auto op het parkeerterrein. Livit orthopedie staat met grote letters op de enorme etalageruiten.
‘Neemt u daar maar plaats.’
De dame van de receptie wijst naar de tafel die in het midden van de grote ruimte staat. Terwijl ik ernaartoe loop, kijk ik naar de displays met afbeeldingen van beenprotheses en andere hulpmiddelen waar ik de naam niet van ken. Ik neem een vrije stoel en groet de mensen die aan de tafel zitten te wachten. Gemiddelde leeftijd 70-plus, schat ik zo.
Ik blader wat in een beduimelde PLUS Magazine. De mevrouw naast mij houdt haar rollator angstvallig vast. Alsof iemand ermee vandoor zou gaan. Haar man brengt haar koffie in een plastic bekertje. Als ze drinkt is het net of ze een hap uit het bekertje neemt. Toch gaat het goed. Ze sluit elke slok af met een intens tevreden zucht.
Hap. Slik. Zucht.
Ze neemt veel kleine slokjes. Nog één zucht en ik pak haar koffie af.
‘Mevrouw Rothuizen?’
Ik ben opgelucht dat ik mijn naam nu al hoor. De andere wachtenden zijn zichtbaar geïrriteerd. Ze kwam als laatste binnen. Dat kán niet kloppen. Ik hoor het ze denken.
Ik loop achter de meneer aan die mij riep. Langs de wand staan losse etalagebenen met dikke vleeskleurige steunkousen. Posters met blije senioren op een golfbaan. Wandrekken met orthopedische schoenen. Een tafel vol steunzolen in verschillende materialen. Ik voel me niet helemaal thuis.
We lopen door tot vlak voor de enorme etalageruit die uitzicht heeft op het parkeerterrein. Parallel aan de ruit loopt een lange loper. Een rode loper. Maar deze is zwart. En het is een mat. De meneer wijst naar een stoel. ‘Neem plaats.’
Als ik zit, gaat hij tegenover me zitten op een krukje. ‘Doe de schoentjes maar uit en vertel me maar eens wat de klachten zijn,’ zegt hij opgewekt.
De oude gelubberde UGG’s glijden zo van mijn voeten af. Hij pakt er een op en kijkt misprijzend naar de slappe zool. ‘Zo. Leg uw rechtervoet maar in mijn schoot. Sokjes uit.’ Gehoorzaam doe ik wat me wordt opgedragen. Het voelt vreemd om mijn voet in de schoot van een vreemde man te leggen. Ik omzeil zijn schoot en leg mijn voet op het randje van zijn bovenbeen.
‘Ontspan.’ Hij geeft een tikje tegen mijn voet. Dan pakt hij mijn voet met zijn blote handen en bekijkt hem belangstellend. Mijn voeten zijn vies. Nee, ze zijn niet vies. Ze lijken vies; er kleven allemaal zwarte pluisjes aan van mijn sokken. Het is de nieuwigheid, maar leg dat maar eens uit. De meneer doet net of hij het niet ziet en strijkt met zijn vingers over mijn hiel, de wreef, mijn voetzool, mijn tenen en eindigt bij het kuiltje onder mijn voet.
Waarom draagt die man geen handschoenen en hoeveel voeten raakt hij aan op een dag, vraag ik me af. Hij wrijft even vluchtig aan zijn neus. Er blijft een pluisje van mijn sok aan hangen. Voorzichtig zet hij mijn voet op de grond. ‘Wilt u even uw broekspijpen oprollen en daar gaan staan. Op die mat.’ Terwijl ik ernaar toe loop voel ik dat hij mijn loopje observeert.
Daar sta ik.
In de grote ramen zie ik mezelf weerspiegeld. Op blote voeten. Opgerolde broekspijpen. Mijn grote wijde trui zorgt voor een enorm silhouet. Mijn haren hangen langs mijn gezicht. Ik sta in de etalage van Livit Othopedie en het is lunchpauze. Mannen in slecht zittende pakken met boterhammetjes in hun hand lopen voorbij en kijken nietsvermoedend naar binnen. Ik zoek naar een elegante houding.
‘Doorgezakte voeten, scheve rug. En ongelijke beenlengte als ik me niet vergis. Zijn uw benen wel eens opgemeten?’ Hij wacht mijn antwoord niet af en komt naar me toe met grote waterpas die hij op mijn heupen plaatst. Hij fluit tussen zijn tanden. ‘Als ik het niet dacht: zo scheef als een tierelier!’ roept hij blij. Hij ziet niet dat nu ook mijn gezicht scheef staat.
‘Lopen maar. Op de mat. Ik kijk op de computerbeelden hoe u uw voeten neerzet.’
Ik doe echt heel erg mijn best om normaal te lopen. Ik denk aan een rode loper. Aan de catwalk.
Rug recht.
Kin omhoog.
Borst vooruit.
Maar ik ben hier voor steunzolen, bedenk ik me op tijd. En ik loop met opgeheven hoofd over de mat naar de meneer toe.
‘En lichte X-benen. Is dat al eens tegen u gezegd?’ Ik knik en in stilte denk ik aan de stomme Piedro gezondheidsschoenen die ik mijn hele jeugd moest dragen. ‘Later zal je me dankbaar zijn,’ zei mijn moeder altijd vol overtuiging. Nu realiseer ik me dat ik net zo goed mijn hele leven op teenslepers had kunnen lopen.
Nadat ik een keer of tien op en neer heb gelopen op de mat moet ik nog wat vragen beantwoorden. In minder dan twee minuten weet hij hoe oud ik ben, hoeveel ik weeg en dat ik pijn heb in mijn knieën, heupen, rug en nek.
Hij had me net zo goed kunnen vragen op een drukke zaterdagavond een rondje langs de overvolle terrassen op de Grote Markt te rennen. Naakt.
Dan zou ik me minder bloot voelen.
photo credit: Cín via photopin cc
photo credit: scragz via photopin cc
‘Ontspan’ zegt hij en geeft een tikje tegen mijn voet. | http://t.co/LiOjowdl | blog
Prachtcolumn! RT @KittyKilian: Over naaktheid: RT @LieveLotty: ‘Ontspan’ zegt hij en geeft een tikje tegen mijn voet. http://t.co/kSbKCDl0
Zo. Leg uw rechtervoet maar in mijn schoot. En vertel me wat er aan de hand is…. http://t.co/yOUOdqoK. | blog
Gehoorzaam doe ik wat me wordt opgedragen. Het voelt vreemd om mijn voet in de schoot van een vreemde man te leggen. | http://t.co/LiOjowdl
Lieve Lot, mensen die verhalen kunnen vertellen, maken altijd wel iets mee. Heerlijk, zo op zaterdagmorgen bij het eerste kopje thee. Ik moet er bijna van zuchten….
A propos: had de man ook een oplossing?
X. Verne
De steunzolen zijn in de maak en bij wijze van proef een inlay van een halve centimeter aan de linkerkant. Ik zwééf door de straten!
Lotty, allemaal super herkenbaar. Die Piedro schoenen met los uitneembaar voetbed, waar dan de steunzolen voor in de plaats dienden te worden gelegd. Je kreeg vroeger zeker ook die “geweldige” metalen/stalen steunzolen welke d.m.v. gipsafdrukken bij je werden aangemeten. Altijd via de schoolarts naar de Orthopeed en daarop naar de Orthopedisch-Instrumentenmaker
Die metalen dingen zijn mij bespaart gebleven hoor. Gewoon die Piedro’s. En dat vond ik al erg genoeg 😉
Lotty, prijs je dat je nooit die “geweldige” metalen/stalen steunzolen hebt gehad. Scoorde je ook niet mee in de pubertijd onder je vriendinnen. Maar wat voor steunzolen heb jij dan allemaal wel niet gehad? Maar ook wel eens voor gipsvoetjes geweest of moeten staan in z’n schuimbakje/-doosje waar je dan vervolgens in wegzakte? Tegenwoordig kostbare grap die nieuwe steunzolen.
Dat zou je denken… Toevallig (?) gister met zoon naar een andere podo gegaan ivm knieklachten…. Zelfde behandeling. Zelfde oplossing ook trouwens. Ik heb het hem gevraagd over de handen… Hij gebruikt geen handschoenen: te klinisch. Een fysio doet dat ook niet. Wassen doet hij als patient weg is. Toen gaf hij me een hand bij het afscheid… Haha
Nou Lotty, bij jou is het dan zo moeder zo zoon, bij ons het is zo moeder zo dochter. Allemaal moeilijke voeten (knik-platvoeten en doorgezakte voorvoeten), steunzolen en bezoeken aan Orthopeed + Orthopedisch-Instrumentenmaker. Komt nog bij dat dochter vroeger spreidbroek heeft gehad vanwege haar heupen en stand van de benen. Niet van zulke moderne dingen die er tegenwoordig zijn, maar nog z’n “klassieke” van gips welke liep van middel/heupen tot halverwege de bovenbenen. Als je dan eenmaal in het medische cirkeltje draait dan krijg je ook het gehele pakket, ha echt waar !! Vandaar dat zij ook nu al weer jaren (tercht) aan de steunzolen is. Bijkomende bijkomstigheid was, dat moeders ze ook had en dan is één en één drie !!
Och arme… maar later ben je hem dankbaar 😉 RT @lievelotty: | http://t.co/STnew4n0 | blog
Ja. Denk je? Ik moet ze nu wel in doen he.. Hoe moet dat nou met die hakken?
Hi Lotty, Mooi verhaal en dat op de zaterdagochtend. Goed tijdstip om te versturen. Heb het verhaal doorgezet naar mijn man. Geen Podotherapeut maar werkt met de ‘andere hulpmiddelen waar je de naam niet van kent”.
Haha dankjewel. Wie weet schrijf ik daar ook nog es over. Hoop het niet!
Langs de wand staan losse etalagebenen met dikke vleeskleurige steunkousen… | http://t.co/LiOjowdl | blog
Weer gelachen!
Vooral deze: Ik knik en in stilte denk ik aan de stomme Piedro gezondheidsschoenen die ik mijn hele jeugd moest dragen. ‘Later zal je me dankbaar zijn.’ zei mijn moeder altijd vol overtuiging. Nu realiseer ik me dat ik net zo goed mijn hele leven op teenslepers had kunnen lopen.
Goud!
Judith, bedoel je het onderzoek aan de voeten/knieën/enkels of het aanmeten van de zolen?
Tegenwoordig is aanmeten bijna altijd d.m.v. het maken van belaste afdrukken (schuimbakje/-doosje, blauwdruk, scan, drukpunten op een mat), vroeger altijd onbelast (gipsafdrukken). Vroeger moest je ook altijd al staan en lopen om te laten zien hoe je je voeten neerzette en of je ook X- of O-benen had. Vervolgens werden dan de “oude” steunzolen gepast aan de voeten om te bezien of ze nog goed aansloten op je voeten en uiteidelijk minutieus bekeken of ze kwalitatief nog “voldoende” waren (doorgezakt/scheefgelopen of losse knikleertjes).
Jij ook steunzool ervaringen soms?
Nee, als het goed is leer je in een dergelijke opleiding ook iets over omgangskunde.
En dat zie ik hier niet terug.
‘Ontspan’ zegt hij en geeft een tikje tegen mijn voet.- http://t.co/3hW49q8XCS
Lotty,
Hoe bevallen de nieuwe steunzolen jou en ze zoon? Heb je al weer eens in de etalage bij Livit gestaan? Heb je al weer nieuwe laten aanmeten je of ga je nooit op controle?
We zijn alweer toe aan het volgende paar Annemarie. Ergens anders…
Lotty,
Zijn/waren de “oudje steunzooltjes” bij jou ook doorgezakt e/o je zoon eruit gegroeid? Heb je al weer nieuwe laten op-/aanmeten dan? Bedoel je dat je naar een andere Podoloog of Orthopedisch-Instrumentenmaker bent gegaan dan de vorige keer bij Livit? Slechte ervaring(en) Livit? Moeten jij en je zoon dan nooit voor controle? Heb maandag ook een afspraak staan voor aanmeten nieuwe, “oudjes” zijn doorgezakt, zeg maar de ballen voor onder de voorvoeten zijn behoorlijk plat in de zolen en ook de welvingen voor in de voetholte zijn wel eens hoger geweest. Zucht wat een prijzen tegenwoordig, wat betaalde jij de laatste keer?
“Oudje Steunzolltjes” doorgezakt/versleten? Heb je al nieuwe laten op-/aanmeten? Bedoel je dat je naar een andere Podoloog of Orthopedisch-Instrumentenmaker gaat dan de vorige keer?
Lotty,
Zijn de “oudje steunzolltjes” al doorgezakt/versleten? Heb je al nieuwe laten op-/aanmeten dan? Bedoel je dat je naar een andere Podoloog of Orthopedisch-Instrumentenmaker gaat dan de vorige keer of heb je al weer “in de etalage” bij Livit gestaan? Moet jij (of je zoon) dan nooit voor controle?