(vervolg op Het Tuinparadijs)

Een advertentie op Marktplaats is snel opgesteld. Fotootje erbij. Prijs per uur of per klus? Voor de hele klus. Ik wil weten waar ik aan toe ben. Zo. Geplaatst. Nu afwachten.

Ik vertel aan Lief dat ik een advertentie heb geplaatst. Niets op zijn gezicht wijst erop dat hij

1. a) zich gepasseerd voelt;
   b) beledigd is;
   c) zich schaamt.

Integendeel. ‘Goed plan,’ zegt hij terwijl hij zich weer in de krant verdiept.
Die avond krijg ik de eerste aanbiedingen. Heren die langs willen komen om zelf de schade op te nemen. Verwijzingen naar websites. Aanbevelingen van mensen die eerder een klus hebben laten klaren. Dan krijg ik een bericht van iemand die slechts € 27,50 vraagt. Hij heet de Lakdokter. Ik weet niet waarom mijn adem stokt in mijn keel. Is het de prijs of de naam waarom ik hèm wil?

‘Ik heb een aanbod gekregen,’ roep ik naar Lief, ‘van de Lakdokter!’ Ik lees de reactie hardop voor:

“goedenavond .Lotty

Zou ik uw tel. nummer mogen hebben is wel makkelijk om even in contact te kunnen komen met u .om even een afspraak te kunnen maken .

 delakdokter ronny.”

Weer die blik over de rand van de krant. Onaangedaan. Het bevalt me niet. “PS Trek uw strakke lakpakje maar vast aan…,” zeg ik er snel achteraan. Lief kijkt me streng aan.

Hij heeft gelijk. Dankzij de naam slaat mijn fantasie op hol. Ik kan er niets aan doen. Waarom noem je jezelf de Lakdokter? Ik zie de man voor me. Een soort Freddy Mercury maar dan anders. Een strakke glimmende lakleren broek. Een grote gereedschapsgordel om zijn middel. Gevuld met alles wat een klussende man nodig heeft. Tatoeages, gespierde armen, grote handen. Ongeschoren en zijn parfum vermengd met een zweem van zweet. De gedachte vervult me met angst en nieuwsgierigheid.

Ik stuur hem een mailtje terug. Met mijn telefoonnummer. Ik haal nog wel even mijn handtekening onder de mail vandaan. Straks kijkt hij nog op mijn website en ziet mijn uurtarief. Dan komt hij nooit voor € 27,50 mijn terras bestraten.

Wanneer hij me belt voor een afspraak hoor ik een licht Zeeuws accent. Zou de Lakdokter een Zeeuw zijn? Lichtelijk teleurgesteld stel ik mijn beeld bij. Maar ik ben niet in de positie om kritisch te zijn. Die tuin moet worden aangepakt.

‘Heb je ervaring met bestraten?’ vraag ik met de belachelijk lage prijs in gedachten. Hij lacht mijn vraag weg. Natuurlijk! Ergens in mijn achterhoofd hoor ik alarmbelletjes rinkelen. Iets van goedkoop is duurkoop. Ik negeer de belletjes. We hebben een date.

Als de bel gaat, doe ik gespannen de deur open. Daar staat hij. De Lakdokter. Hij is groot. En zwart.

Hoe komt het dat ik daar geen rekening mee heb gehouden? Hij draagt twee oorringen. In elk oor één. Netjes geschoren, draagt een spijkerbroek en een trui met ‘de Lakdokter’ erop. Hij heeft een ferme handdruk. Als hij me aankijkt ben ik bang dat hij mijn gedachten kan lezen.

De Zwarte Lakdokter inspecteert de tuin. Alles komt goed. Ik voel het. Hij komt volgende week terug. ’s Avonds vertel ik aan mijn Lief dat de Lakdokter een neger is. Een grote knappe neger.
Hij kijkt me aan. Ik begin te blozen. ‘Jij valt toch niet op negers?’ vraagt hij. ‘Alleen als ze met z’n tweeën zijn, schat,’ bluf ik. Ik voel dat ik rood word, maar ik zeg niks.

Een week later gaat het gebeuren. Het regent pijpenstelen als de Lakdokter komt. Een uur lang wacht de man tot het droog wordt. Zal ik hem binnen vragen? Ik zeg dat hij in de keuken mag wachten, terwijl ik boven ga werken. In een onopvallende beweging gris ik snel de iPad en mijn handtas mee naar boven. Je weet maar nooit. Even later bespied ik de Lakdokter vanuit de slaapkamer van mijn zoon door een kiertje van het gordijn. Zijn bus staat achter het huis geparkeerd. Vakkundig rukt hij scheve stenen met blote handen uit de grond en gooit ze met een grote boog op een hoop bij elkaar. Hij heeft geen last van zijn rug.

Hij heeft zijn eigen muziek meegenomen. Zijn eigen koffie. Zijn eigen brood. Zijn eigen gereedschap. En een wagen vol wit zand.

Drie uur later is hij nog steeds bezig. Hij heeft zwart zand afgegraven, wit zand gestort en een strakke onderlaag gemaakt waarop nu steen voor steen mijn terras wordt gelegd. Met een zware hamer slaat hij de stenen in de grond. Het ziet er heel goed uit. Hij gaat grondig te werk.

Langzaam bekruipt mij het gevoel dat de Lakdokter veel te professioneel bezig is om hier een hele dag op zijn knietjes te zitten voor zevenentwintigvijftig. Die bus. Al die spullen. De tijd die hij ervoor neemt…

Ik ren naar mijn laptop en zoek naar mijn advertentie. Het staat er echt: totaalprijs. Wat moet ik doen? In paniek sms ik eerst mijn lief. We zijn het snel eens: gaan vragen maar.

‘Ronnie… ,’ want zo heet de Lakdokter, weet ik inmiddels, ‘je gaat wel serieus te werk zeg. Wordt mooi… maar hoe doe je dat? Ik bedoel 27,50 is niet veel geld…’ Ik lach lief en in gedachten geef ik hem straks al een royale fooi. De Lakdokter staat op en veegt met zijn mouw het zweet van zijn voorhoofd. Hij voelt onmiddellijk aan wat ik bedoel. ‘Per uur hè,’ zegt hij, ‘per úúr!’

We hebben een situatie.

Ik zie hem wel denken: ongelofelijk domme blonde doos. Maar hij zegt iets anders: ‘Dat staat ook in mijn mail. Per uur. Exclusief btw. Dat kan ook niet anders. Wat dacht jij dan? En dan reken ik het materiaal niet eens mee.’

Ik stamel wat. ‘Ik vond het wel wat vreemd maar ik dacht dat je het misschien leuk vond om te doen…?’

De Lakdokter is not amused. Hij heeft zijn werk al neergelegd. Straks gaat hij alle mooie gelegde stenen in woede uit de grond rukken en over de schutting gooien. Mij in de bende achterlatend. Denk ik.

Daar staan we. Tegenover elkaar. Blonde doos en zwarte Lakdokter. Mijn mond wordt droog. Ik moet onderhandelen. De bedragen vliegen in het rond. Ze schommelen wild tussen 27 en 200 euro. Hier staan twee ondernemers tegenover elkaar die zich allebei niet willen laten kennen. Om het makkelijker te maken zegt hij dat er ook niet genoeg stenen zijn om het af te maken. Hij moet nog terugkomen ook!

Ik kijk naar het werk dat hij heeft verricht. Het ziet er keurig uit. Ik denk aan hoeveel ellende die laatste vierkante meter me weer gaat kosten. Ik ben om. We spreken een prijs af en schudden elkaar de hand.

Ik stuur Lief een sms’je: ik krijg 175 euro van je!

Nieuwsgierig geworden? Mijn Lakdokter is na dit verhaal een eigen bedrijf begonnen dat loopt als een tierelier 😉

Photo by Lukas from Pexels