Waarom je niet alle details hoeft te vertellen

We zouden een boottochtje maken over de IJssel maar toen ik in de auto zat, belde ze me op. ‘Ik werd wakker met druk op mijn borst… ik wil eigenlijk niet. Ben je al onderweg?’

‘Al bijna anderhalf uur mam. Maar het geeft niet, dan gaan we niet. Ik zie je zo.’

De rest van de ochtend luister ik naar verhalen. Over vroeger, what else?

In geuren en kleuren vertelt ze over haar eerste ontmoeting met mijn vader. Dat ze hem opzocht toen hij met tbc in het sanatorium lag. Over de bijbelclub en de wandelingen langs zee.

Praatte ze vroeger niet of met gepaste gêne over seks, tegenwoordig gaat het haar makkelijker af. Ik geef haar mijn aandacht en ik krijg er een kijkje in haar verleden voor terug.

We zijn weer terug in de tijd, op kamers in Den Haag.
‘Het was mijn eerste kamertje. We zaten naast elkaar op mijn bed en we waren elkaar zo’n beetje aan het ontdekken. Met de handen onder de kleren…’

Ik zie het voor me en val haar in de rede. ‘Kun jij je jullie eerste kus nog herinneren?

Ze trekt een zuinig mondje. ‘Ik vond er niet veel aan.’

♥

Ben je er nog? Mooi.  

Wie schrijft, weet: als je de aandacht van de lezer niet bij de eerste regel kunt vasthouden, ben je hem voorgoed kwijt.

Je weet dan vast ook dat het goed is om beeldend te schrijven. Je zintuigen te gebruiken en zo de lezer mee te nemen in je verhaal.

Klinkt makkelijk maar hier ligt ook het grootste gevaar. Wie altijd te gedetailleerd en alles vertelt, raakt zijn lezers óók kwijt.

Ja zeg, hoe moet het dan?

Het gaat erom de juiste balans te vinden tussen alles en niets. Een kwestie van doseren en twee schrijfregels toepassen: Show Don’t Tell en Kill Your Darlings. Het mag ook gewoon in het Nederlands: schrijven en schrappen, totdat er geen woord te veel meer staat.

PS Had je liever wél een zintuiglijke omschrijving gehad van die eerste kus? Dát bedoel ik. Sommige dingen laat je beter aan de verbeelding over.