Het is nog maar zes uur als we vertrekken. Maar wel koud en donker. Ik probeer met geweld het BMX-fietsje in de achterbak van de Twingo te leggen.

Een nagel breekt. Ik vloek. Mijn zoon houdt wijselijk zijn mond. Hij weet wanneer hij me niet moet lastig vallen.

We draaien de A16 op en ik probeer me te concentreren op de weg. De koplampen van mijn achterligger prikken via mijn achteruitkijkspiegel in mijn ogen. Het natte wegdek en de duizelingwekkende hoeveelheid lampjes die erin weerschijnen leiden me af van wat ik moet doen: heelhuids en op tijd aankomen bij de Flying Devils in Made.

De A59. Terheijden. Nee. Ik moet de volgende hebben.

Opletten. Ik klem mijn handen nog wat steviger om het stuur.

Als ik de juiste afslag heb genomen word ik rustig. We zijn nog nooit zo vroeg geweest, bedenk ik tevreden als ik de rotonde neem. Ik ontspan. Het laatste stukje geef ik nog even lekker gas.

‘Mam,’ hoor ik een vertwijfelt stemmetje naast mij, ‘waar ga je naartoe?’
Als hij deze vraag stelt weet ik hoe laat het is. Waar ik ook naartoe rijd, het is in elk geval niet de goede kant op. Ik kijk in het donkere gat om me heen en herken inderdaad niets.

De rotonde. Dáár is het misgegaan.
Keren kan niet. We rijden op een lange rechte polderweg waar geen einde aan lijkt te komen.
‘Door jou kom ik te laat…’ Het gezeur is begonnen.
Ik begin vreselijk te zweten onder mijn laat-ik-me-lekker-extra-warm-aankleden verpakking. Zo moeten opvliegers voelen.

‘Straks kan ik niet meer meedoen…’

Ik krijg het gevoel dat mijn keel langzaam wordt dichtgeknepen. Totaal gedesoriënteerd kom ik eindelijk op een volgende rotonde aan. Bewoonde wereld. Ik begin te tellen: eerste, tweede, derde, vierde afslag. En terug gaan we weer. De donkere weg op.
‘Hoe laat is het nu? We kunnen net zo goed naar huis gaan…’ piept het naast me.

Als ik kon autorijden en klappen uitdelen tegelijkertijd had ik het gedaan. Maar ik heb mijn aandacht nodig voor de weg. Tranen beginnen te prikken achter mijn ogen en in mijn hoofd heeft een stemmetje vrijspel: sukkel, sukkel!

Op de tast zoek ik mijn iPhone in mijn tas. Navigatie moet ik hebben. Nu! De batterij is bijna leeg. De oplader kapot. Nee, ik verzin dit niet. I am on my own.

De gewraakte rotonde is weer in zicht. Ze lijken ook allemaal op elkaar. Ik rijd voor de zekerheid een extra rondje. En nog een. Dan kies ik een afslag. Ik hoor zacht gesnik naast me.

Ik zie huizen en zijstraten die ik herken en slaak een zucht van verlichting. ‘We zijn er bijna schat en maar een héél klein beetje te laat…’ Dat laatste lieg ik, maar daar durft híj niets van te zeggen. Niet nu.

De baan is schaars verlicht. Maar dat weerhoudt de kleine fietsers er niet van om in volle vaart over het gravel te vliegen. In no time heeft Mick zijn helm opgezet en voegt zich bij de rest.

Mijn taak is volbracht. Ik hoef alleen nog maar te kijken.

Twintig kleine mannetjes vliegen op hun BMX over de baan. Ze dragen felgekleurde shirtjes en dito helmen die passen bij de kleur van de fiets. Op een afstand zijn het allemaal inwisselbare Playmobil poppetjes. Stoere poppetjes. Dat wel.

Zoef. Zoef. Zoef.

Ik moet moeite doen om mijn poppetje in de poppetjesmassa te onderscheiden. Eén poppetje valt hard en ik wil al opspringen. Er springt nog een moeder op. Het is niet mijn poppetje.

Na drie kwartier racen kan ik mijn rood aangelopen poppetje en zijn BMX weer in de auto laden.

‘Zag je mij?’ roept hij nog opgewonden als we in de auto zitten. ‘Zag je mij? Ik ging als laatste weg en kwam als tweede binnen. En die wheelie…! Hoe hoog ging ik?’

‘Heel hoog schat. Echt héél hoog.’

Ik draai de radio aan en zet hem lekker hard. We rijden in één rechte lijn naar huis. En ik weet dat het volgende week precies zo zal gaan.

In het kader van #ElkeDagBloggen ga ik de uitdaging ook eens aan. Voor een weekje. En omdat het elke dag is zal ik bloggen over alledaagse onderwerpen. Dit was blog 3.