Maandag 7 januari 2019. Ik kijk terug op een maand waarin ik nauwelijks heb gewerkt. Dankzij een geweldige mindfuck die ik zelf had bedacht: ik plande alle opdrachten een maand later in zodat ik in elk geval een lekkere drukke werkweek – daar is mijn brein dol op – in het vooruitzicht had en pakte ondertussen mijn rust.

Er komen kleine barstjes in mijn harnas, straaltjes licht schijnen door de kiertjes naar binnen. In het schijnsel van dat schaarse licht, zie ik wensen, gedachten, ideeën en verlangens glinsteren. Ik voel frisse energie opborrelen en ik herken mezelf.

Hello Lotty!

Ik luister podcasts, lees boeken, kijk documentaires en TED Talks. Ik schrijf, wandel, dans en heb echte ontmoetingen. Creativiteit komt weer tot leven, kriebels, blijheid, enthousiasme. Mijn interne criticus is waarschijnlijk uitgeput en houdt haar mond. Begint niet over geld en over verantwoordelijkheden maar laat mij spelen.

Niet wat ik wil bereiken, maar wat ik wil voelen, tekent zich steeds duidelijker voor me af. Een opwindend gevoel, alles wordt wakker, ik zie dingen helder, mijn zintuigen staan op scherp.

Alle nieuwe ideeën exploderen in mijn hoofd tot levendige projecten met alles wat daarbij komt kijken. Ik geniet van het heerlijke opwindende gevoel en moet alles noteren wat in me opkomt, voordat de opwinding plaats moet maken voor de waan van de dag. Ik speel en reageer op spontane ingevingen.
Op intuïtie nodig ik mensen uit die ik wil ontmoeten, met wie ik wil werken, met wie ik wil zijn. Ik geniet van de vrijheid, van alleen maar doen wat goed voelt, wat bij me past. Ik ben niet aan het werk maar in werkelijkheid werk ik keihard. Aan mezelf welteverstaan.

De eerste week hou ik het nog geheim dat ik met mijn werk ben gestopt. Maar ik voel dat de energie weer gaat stromen, ik zit op een positieve golf. Dat moet ik delen. Ik vertel het aan mijn liefje, die zegt dat ik goed bezig ben en dat vind ik ook.

Dan kijk ik op LinkedIn en mijn tijdlijn staat er vol met terugblikken en voornemens: de heppie-kleppie-pump-up-the-volume-succesvol-2018-afgesloten-op-naar-2019-stories. Uitzinnig blije mensen met gigantisch mooie plannen. Cijfers, grafieken, grappige filmpjes, mooi vormgegeven e-books en de beste wensen van iedereen. Dezelfde positieve, overtuigende teksten die ik voor mijn klanten schrijf: met wervende kop, probleem en oplossing en natuurlijk een call to action.

Ik denk aan mijn eigen jaar en wil er een column over schrijven. De titel heb ik al: ‘2018 was voor mij in zakelijk opzicht een k#tjaar.’
Mijn vingers vliegen over het toetsenbord en ik schrijf dat als het zakelijk niet lekker gaat, het met mij persoonlijk ook niet goed gaat. De kip en het ei.

Een jaar waarin ik verhuisde naar een kantoor en na een halfjaar ploeteren moest toegeven dat het helemaal niks voor mij is.
Een jaar waarin ik zou opkrabbelen na een burn-out maar nooit wist wanneer ik ‘er’ nou was.
Ik ging op zoek naar mijn ideale doelgroep maar vond hem niet.
Het jaar waarin mijn geheugen als een zeef werkte waardoor ik vier keer dezelfde cursus volgde en ondanks het eindeloze geduld van de expert het nog steeds niet snap.

Ik investeerde in een training waar ik vervolgens niks mee deed. Ik wilde een huis kopen maar mijn omzet was te veel gedaald. Dit jaar kreeg ik er – naast de gebruikelijke schouderklachten – rugpijn bij.

Het was een jaar van uitproberen, mijn neus stoten, niet weten wat ik wil. Keuzes maken die niet goed uitpakken. De ladder tegen de verkeerde muur zetten. Een gevoel van ik-kan-niks en toch doorgaan. Te weinig opdrachten. Mezelf optimistisch toespreken dat niets voor niets gebeurt, dat falen niet bestaat, dat je van je fouten leert en dat groeien nu eenmaal pijn doet.

Ik probeerde om te denken en zei dat het niet fout kan gaan maar hooguit ánders dan verwacht. Ik heb gevochten tegen de wolken boven mijn hoofd, ik schreef erover, durfde daar niets mee te doen en ik heb heel wat afgejankt. Ik schaamde me voor mezelf, maakte me klein en onbelangrijk. Ik was bang en piekerde me suf.

Maanden zei ik tegen mezelf: kom op, het is nog nooit níet goed gekomen…

Ik zet mijn verhaal online en als ik klaar ben, lees ik alles wat ik heb geschreven nog eens over en Ik vind de titel toch een beetje heftig. Alsof ik anderen hun succes niet gun, alsof ik er de draak mee wil steken. En dat is niet zo. Ik verwijder de cynische titel 2018 was voor mij in zakelijk opzicht een k#tjaar.

Ik stop zet ik erboven. Klinkt wel erg dramatisch en het einde is ook wat drastisch maar dat pas ik straks nog wel aan. Nu geen tijd. Ik moet me haasten om op tijd bij de revalidatie te zijn, dus ik sluit de computer af. 

Bij het stoplicht kijk ik op mijn telefoon en zie een binnengekomen bericht van mijn lief. ‘Ik wil je niet verder in de put praten maar je nieuwsbrief is niet correct volgens mij…?’

Nieuwsbrief? 

Het duurt even tot het doordringt. Hij heeft een foto meegestuurd van een automatisch gegenereerd e-mailbericht. ‘Ik stop’, staat in de onderwerpregel en het bericht komt van mij. Ineens herinner ik me de workshop die ik een paar weken geleden heb gevolgd. Daar leerde ik hoe de columns die ik publiceer, automatisch worden verzonden. Scheelt een hoop gedoe, was het idee. #vergeten

Het licht springt op groen, ik haal diep adem en laat het los. Het is nog nooit niet goed gekomen!

Deze column is onderdeel van de serie Burn-out & herstel: Een zoektocht naar openheid en de schijn ophouden. Voor wie eigenlijk?

Deel 1 Ik stop
Deel 2 Stoppen met wat niet werkt
Deel 3 Het sollicitatie gesprek
Deel 4 Oude taart

PS 1 Aan iedereen die me een lieve mail stuurde (omdat het reactieformulier het niet deed – ook dat nog): dank voor de warme, hartelijke, bemoedigende woorden! Ik schrok van het aantal mensen dat zichzelf herkende. Aan jullie dank voor jullie openhartigheid en het delen van je eigen verhaal met mij. ♥

PS 2 Ik stop alleen met wat niet werkte voor mij (best veel) en om daar achter te komen, was wat afstand en speelruimte nodig.

photo credits: pexels