“Na uren ploeteren, nalezen en twijfelen, weet ik nog steeds niet of ik een heel goede of heel slechte tekst heb geschreven. Ik zie het gewoon niet meer. Een hulpeloos gevoel. Onprofessioneel. Ik besluit het te versturen als eerste concept waarop geschoten mag worden. Ik moet tenslotte door met mijn zelfopgelegde moordende schrijfschema.
Als ik het bestand heb opgeslagen, kan ik het daarna niet meer terugvinden. Bestandsnamen beginnen altijd met de eerste drie letters van de klant. Hoe heet de opdrachtgever ook alweer? Het duurt vreselijk lang voordat ik weer op haar naam ben gekomen. Op het moment dat ik de mail verstuur, barst ik in tranen uit.
Ik kan het niet meer.
Ik kan niet meer schrijven.
Ik kan niks meer verzinnen.
Ik kan me niet meer verdiepen in een ander.
Ik kan alleen nog maar staren en huilen.”
Dit is een fragment van een van mijn schrijfsels bijna twee jaar geleden. Ik was een goedlopende, efficiënte, betrouwbare en humoristische tekstenbroedmachine geworden. Dat ging goed, dat ging fantastisch, totdat…
…totdat de stoppen doorsloegen en de machine vastliep. De bekende burn-out had zijn intrede gedaan en zou nog wel even blijven.
Hard werken is een goede manier om niets te voelen. Ik denk dat er niemand is die mij kent, die me als gevoelloos zou hebben omschreven. Sterker nog: ik liep eerder over van empathie en inlevingsvermogen. Pas toen ik pruttelend stil kwam te staan, voelde ik dat ik mezelf aan het recyclen was. Er was geen ruimte meer om tussen al het presteren nog te voelen wat het met me deed.
Ik ben nu ruim anderhalf jaar verder. Ik heb nog nooit zo weinig opdrachten gehad. De creatieve ideeën klotsen over de randen heen en ik heb meer tijd dan ooit om mooie dingen te bedenken, te maken en te schrijven.
Eigenlijk heb ik nu pas tijd om wat in mij leeft, wat ik weet, de kennis, de emoties, de gevoelens en de techniek die allemaal komen kijken bij het schrijven, te ontrafelen.
Het mooiste van de afgelopen tijd? Dat ik leraar en leerling was in één. Ik leerde dat emoties, lichaamsbewustzijn, opmerkzaamheid, kwetsbaarheid en ervaring minstens zo belangrijk voor me zijn bij het schrijven als zintuigen, woordenschat en herinneringen. Dat angst en kwetsbaarheid altijd op de loer liggen en dat geldt voor iedereen.
Schrijven is contact maken. Of je nu iets wilt uitleggen, iets wilt verkopen of wilt delen. Vanuit mijn ervaring help ik nu andere schrijvers en ondernemers op mijn eigen manier. Met aandacht voor al die dingen waarvan je dacht dat ze niets met schrijven te maken hebben. Dingen die er juist voor zorgen dat je bent wie je schrijft en schrijft wie je bent.
Dat voelt soms wat ongemakkelijk, ik weet er alles van. Maar achter de angst, ligt de vrijheid…
phote credit: pexels
persoonlijke schrijfcoaching
iets voor jou?
LOTTY ROTHUIZEN
Online Copywriter en Columnist
Lotty heeft haar vakkennis en creativiteit de afgelopen jaren gebruikt om omzet te maken voor haar opdrachtgevers.
Nu geeft ze deze waardevolle kennis graag door aan schrijvende ondernemers en ondernemende schrijvers. Je leert luisteren, kijken en denken als een copywriter.
Met oog voor nuance en gevoel voor humor. Theorie gaat leven in opdrachten die direct toe te passen zijn in de praktijk.