Donderdag 6 december 2018. Tranen stromen over mijn wangen en ik kijk met een lege blik op het scherm. Waar ben ik mee bezig? Waarom? Voor wie, voor wat? Ik voel me zwaar. Zwaarmoedig. Zwaar, moedig? Ik verberg mijn gezicht achter mijn handen, ook al is er niemand die me kan zien.

Dan schuif ik mijn stoel naar achteren en hoor mezelf de woorden uitspreken: ik stop_.

Ik stop. Ik stop. Ik stop. De woorden herhalen zich in mijn hoofd, of prevel ik ze hardop voor mezelf? Al maanden twijfel ik waar ik mee bezig ben. Welke richting ik op moet. Wie ik wil zijn, wie ik bén.
Al maanden worstel ik, ploeter ik door. Ik kan uren aan mijn bureau zitten en afsluiten zonder greintje tevredenheid. Ik ben moe, niet voldaan. Ik flirt met de liefde maar laat me lijden door angst.

Ik voel me als een marmot in de bak bij Fred Oster en ik kies steeds het verkeerde poortje.

Beneden meld ik me ziek bij mezelf en kruip onder een dekentje op de bank. Kruik, gemberthee en Netflix. Ik stop.
Voor het eerst sinds tijden voel ik rust over me heen komen. Ik stop. Ik hoor het bloed suizen in mijn oren. Ik stop.

Waar stop ik dan mee, vraag ik me af. In elk geval met daar boven blijven zitten, dingen doen die niet goed voelen. En hoe verdien ik dan mijn geld? Het blijft stil. Waar is die angst ineens gebleven? Geen antwoord.

Die middag sta ik mezelf toe alleen maar dingen te doen die ik wil. Ik neem een bad, ga langs de kringloopwinkel, luister inspirerende podcasts en leg een nieuw schrijfboekje aan.

Ik stop. De woorden krijgen een magische klank. Krachtig.

Ik voel me nog niet zo – maar ik ben wel onder mijn zelf gekozen juk vandaan gekomen. Het is alsof ik nu al achterom kan kijken en mezelf beloof dat ik me niet meer bezig hoef te houden met conversie optimalisatie, nieuwsbrieven en selfies voor Instagram. De behoefte om te creëren van binnenuit wordt al te lang onderdrukt. Angst houdt me klein, laat me niet zijn wie ik ben.

De screening bij het revalidatiecentrum een week geleden, heeft iets bij me losgemaakt. Erkenning. Ik ben niet gek. In stilte ben ik dankbaar en kan ik niet wachten tot ik mag beginnen. Diep in mijn hart weet ik dat ik mezelf daar ga bevrijden. Niet alleen van pijn maar ook van negatieve gedachten, van onzekerheid en de gekte in mijn hoofd die me ervan weerhoudt keuzes te maken die passen.

‘Je verwacht er te veel van,’ zegt mijn lief. Maar ik weet zeker dat ik gelijk heb. Eindelijk weet ik iets wél zeker en ik voel niet de behoefte om er tegenin te gaan. Moegestreden. Want ik strijd niet alleen tegen mezelf, ook mijn geliefde krijgt regelmatig te maken met mijn schaduwkant.

‘Eigenlijk ben je best een somberaar,’ merkt hij op als we op vrijdagmiddag met een fles wijn aan de keukentafel zitten om het weekend in te luiden. Uit alle macht probeer ik een neutraal gezicht te trekken. Mijn stem klinkt belangstellend als ik vraag of hij dat altijd heeft gevonden of alleen de laatste maanden, het laatste jaar… of misschien sinds de burn-out?

Een brok in mijn keel. Ik herstel mezelf en vertel dat ik vandaag een ontzettend goed blog van een psycholoog heb gelezen over het herstel van burn-out. Het stuk raakte me omdat ik me realiseerde dat ik mijn re-integratie maar zo’n beetje zelf heb gedaan. Dat ik mezelf eigenlijk voor 50% afgekeurd heb en nooit meer mijn draai heb kunnen vinden in mijn werk. Het leek zo’n goed idee: minder achter de computer en meer trainingen en workshops geven om nek en schouders te ontlasten. Maar in de praktijk heb ik vooral minder werk.

Hij wil mij begrijpen, zodat hij me kan helpen. De onmacht hangt bijna voelbaar in de lucht tussen ons in. Ik wil haar pakken en in mootjes hakken. Niet alleen ik mis mezelf, hij mist mij ook.

Mijn teleurstelling maakt plaats voor leegte en ik zeg niet dat ik al twee dagen niet heb gewerkt en dat ik volgende week ook niet ga werken. Ik ben gestopt en dat is mijn geheim.

Deze column is onderdeel van de serie Burn-out & herstel: Een zoektocht naar openheid en de schijn ophouden. Voor wie eigenlijk?

Deel 1 Ik stop
Deel 2 Stoppen met wat niet werkt
Deel 3 Het sollicitatie gesprek
Deel 4 Oude taart

photo credit: unsplash