We drinken koffie op een terras. Ik kijk naar de lange blote benen van mijn vriendin die onder haar rok uitsteken. Er is iets mee. Mooi, maar er is meer. Ze zijn zo glad dat ze lijken op de benen van een etalagepop.
Als ik haar een compliment maak, begint ze te stralen. ‘Ja, goed hè’ zegt ze ‘met laser laten doen. Het is even een investering maar ik hoef me nooit meer te scheren.’ Ik strijk met mijn hand over haar kuit naar haar bovenbeen. Zoiets heb ik nog nooit gevoeld.

‘Het heeft me meer dan duizend euro gekost om alle zones te laten doen maar ik ben nu zo glad als een baby ’ lacht ze. ‘Overal’ voegt ze er aan toe. Mijn interesse is verdwenen. Duizend euro! Dan maar scheren.

Een paar maanden later valt mijn oog op een aanbieding van GROUPON.

 € 129 voor tien keer definitief ontharen met IPL. Dat is een korting van 67%! schreeuwt de advertentie.

Dat is wel wat anders dan duizend euro. Ik lees verder:

Je krijgt een kuur van tien behandelingen. IPL (Intens Pulsed Light) is het nieuwste op het gebied van Intense Pulsed Light voor duurzame ontharing, huidverjonging, maar ook behandeling van rosacea, couperose, spataderen, behandeling van pigmentvlekken, ouderdomsvlekken en acné.

Huidverjonging, dat wil ik óók.

 

Zoveel extra voordelen maakt het alleen maar aantrekkelijker. En 129 euro, dat is bijna voor niets. Eigenlijk ben ik al om. Maar voordat ik bestel, kijk ik nog even op internet of dit echt werkt.

IPL betekend  (sic)  ‘Intense Pulsed Light’ en staat voor hoogenergetisch gepulseerd licht dat op de huid wordt gericht. Zo wordt er met de IPL een lichtflits op de huid afgegeven, waardoor de haarwortel door de lichtflits wordt vernietigd, waarna er geen haar meer uit kan groeien en waardoor na afloop van een kuur gemiddeld 80-90% haarreductie wordt bereikt.

Ik bestel 2 bonnen, goed voor 2 kleine zones waaronder bikinilijn, oksels of bovenlip. ’s Avonds laat ik de aanbieding aan Lief zien. Hij grijnst van oor tot oor.

‘Dus jij gaat voor een Brazilian?’ Ik begrijp dat ik hem hier een groot plezier mee doe.

 

Als ik op mijn eerste afspraak verschijn word ik door een verzorgde dame naar een kamertje achterin de zaak gebracht. ‘Hier hebben we privacy’ zegt ze. Het kamertje is net groot genoeg voor de riante behandelstoel, het IPL apparaat en een wastafel. Ik mag me ontkleden. ‘Trek je broekje maar uit, je sokken mag je aanhouden.’

Even later lig ik niet geheel op mijn gemak in mijn blote kont in de stoel. De dame blijkt een meisje te zijn. Misschien nog maar net klaar met haar schoonheidsspecialistenopleiding. Ze ziet er beeldschoon uit; verzorgde make-up, gelakte nagels, opgestoken haar en een strak pakje aan met de naam van het beautyinstituut op haar borst geborduurd.

‘Is het je eerste keer?’

 

Ik knik van ja en hou mijn knieën nog wat steviger bij elkaar. Ze kijkt in de computer. ‘Ha, ik zie het al. Je maakt gebruik van de GROUPON aanbieding. Twee zones. Nou dat is zo gepiept hoor.’ Haar stem klinkt geruststellend. Ze legt uit dat de lichtflitsen van de IPL slecht zijn voor je ogen en geeft me een grote zwarte zonnebril die ik op moet zetten.

‘Spreid je benen maar hoor. Je hoeft je niet te schamen, ik doe dertig klanten op een dag.’

 

Ze geeft me niet het gevoel speciaal te zijn. Ik spreid mijn benen en ze werpt een blik op mijn kruis. ‘We gaan het eerst insmeren met een verkoelende gel. De lichtflitsen verschroeien de haarwortels dus de huid wordt ook heel warm.’

‘Maar het doet toch geen pijn?’ piep ik. ‘Meestal niet. Maar je hebt erg donkere haren dus ik probeer hem wel op de hoogste stand uit voor optimaal effect.’ Met ingehouden adem voel ik hoe ze de ijskoude gel in een dikke laag aanbrengt in mijn liezen en zonder aarzelen doorgaat op mijn meest intieme zone. ‘Doe je benen maar zo wijd mogelijk, dan kan ik er goed bij.’ Ik haal diep adem en glimlach geforceerd.

Ze zet nu zelf ook een bril op en pakt een apparaatje dat met een grote slurf is verbonden aan het laserapparaat. Ze zet de kop in mijn lies. ‘Eerst hoor je een piepje en drie tellen later volgt de flits’.

Piep. Eén, twee, drie. Flits!

Au!

Geschrokken trek ik mijn onderlichaam naar achteren. We kijken elkaar door de donkere brillen aan. ‘Gaat het?’ zegt ze terwijl ze het apparaat alweer een centimeter verder in mijn lies heeft geplaatst.

Piep. Eén, twee, drie. Flits!

Ik hou een vloek binnen. ‘Staat hij niet te hoog, die flits?’ vraag ik. ‘Nou, dit heb je wel nodig hoor. De eerste keer is het ergste moet je maar denken. We gaan nu even door. Ik praat tegen jou om je af te leiden, dat helpt.’ Resoluut pakt ze mijn been stevig vast en zet ze het apparaatje weer een stukje lager.

Piep. Eén, twee, drie. Flits!

Mán! Dit doet pijn zeg.

 

Ik denk aan mijn bevalling. Hoe deed ik dat ook alweer. In gedachten maak ik me klaar om de volgende wee op te vangen. Shit, wat doet ze nou? Ze zet het apparaatje in het centrum van mijn lichaam en de volgende flits schiet als een raket door mijn gevoeligste lichaamsdeel. Dit moet die tweede zone zijn, bedenk ik me.

Puf, puf, puf… Terwijl het meisje vragen stelt over hoe mijn weekend was, laat ik me tegen het plafond aan flitsen. Ik voel hoe mijn oksels nat worden en ruik mijn eigen zweet. Angstzweet. Iedere volgende flits lijkt pijnlijker dan de vorige. Als ik niet beter zou weten zou ik denken dat ik met een nietpistool word bewerkt.

Tegen de tijd dat de laatste flits ergens bij mijn perineum belandt, ruikt de kamer naar verschroeide haren. Mijn handen klampen zich vast in de zachte badstof bekleding van de stoel en ik vraag me af wat er in godsnaam mis was met scheren.

‘Zo, dat was het al’ zegt ze opgewekt terwijl ze haar bril afdoet. Uitgeput lig ik voor haar. Ik doe geen moeite meer om mijn benen bij elkaar te doen, de rook slaat ervan af. Ze pakt een schoon wit handdoekje. ‘Om de gel te verwijderen. Zal ik het doen of doe je het liever zelf?’ Ik pak het doekje aan en droog mijn dampende lendenen.

Als ik me heb aangekleed zeg ik ‘bedankt’. Ik haat haar.

 

Nog geen minuut later sta ik bij de balie een vervolgafspraak te maken voor over zes weken. Ik ben tenslotte geen mietje!

Zes weken later ben ik beter voorbereid. Ik heb alle fora afgestruind op zoek naar informatie en tips over IPL en de beste tip eruit gepikt.

Emla crème.

Emla crème is een zalf voor lokale verdoving van de huid. Het werd ontwikkeld om de huid oppervlakkig te verdoven bij zeer lichte ingrepen, zoals injecties. Inmiddels wordt het veel bij voortijdig klaarkomen gebruikt.

De huisarts schrijft zonder doorvragen een receptje voor. Mij krijgen ze niet gek, denk ik terwijl ik tevreden de apotheek binnenstap. ‘Waar is het voor?’ vraagt de apothekersassistente als ze me de tube wil overhandigen. Ik wil natuurlijk niet dat ze denkt dat ik een lief heb die voortijdig klaarkomt. ‘Verdoven’ zeg ik ‘bij het ontharen’. Ze vertrekt geen spier. ‘Hier’ fluister ik en wijs lafjes naar beneden. Ze kijkt over haar leesbril over de balie naar mijn kruis. Met moeite weet ze haar afkeuring te onderdrukken. ‘U weet hoe het werkt?’ vraagt ze. Zonder mijn antwoord af te wachten geeft ze de uitleg die ze als apotheker moet geven.

‘Emla crème werkt goed als plaatselijk verdoving van de huid. Maar wat niet op de bijsluiter staat en wat ik u toch mee wil geven; een uur voor de ingreep dik insmeren met Emla crème en goed afdekken met plastic zodat de crème in een broeierige omgeving zijn werk beter kan doen. Gewoon laten zitten tot u aan de beurt bent. Dat is het beste.’

Thuis verdeel ik de volledige inhoud van de tube over het te behandelen gebied. Ik neem het ruim, je weet maar nooit. Met mijn broek op mijn knieën sta ik in de keuken een boterhamzakje te verknippen en plak dit tussen mijn benen tegen de crème.  Ik trek mijn slipje er overheen aan. Mijn vingertoppen voelen verdoofd aan, constateer ik tevreden.

Dit gaat goed.

 

Een uur later stap ik zelfverzekerd de salon binnen. Bij iedere stap die ik zet hoor ik het zakje tussen mijn benen ritselen. Ik doe of ik het niet hoor. Met een heerlijk niets-aan-de-hand-gevoel ga ik zitten in de niets-aan-de-hand-wachtruimte met niets-aan-de-hand-muziek en niets-aan-de-hand-tijdschriften.

Bij het uitkleden verontschuldig ik me bij het meisje en vraag waar ik het vettige boterhamzakje kan weggooien. In afwachting van een compliment over mijn slimme zet, hou ik het blauwe zakje in de lucht. ‘Je hebt toch geen Emla crème gebruikt hè?’ roept ze verschrikt. Haar lieve gezicht schudt vol onbegrip. Stom mens, denkt ze.

Ik zeg dat ik het op internet heb gelezen. ‘Ja, ik weet het. Maar dat is goed als je een tatoeage laat zetten. Niet bij IPL. Maar ga maar liggen.’

Ik voel me een schoolmeisje als ik sorry zeg. Ze duwt me een doekje in mijn hand. ‘Maak het maar schoon. Het is niet heel erg hoor. Maar het helpt gewoon niet. IPL gaat veel dieper in de huid. Dus het is zonde van je geld.’ Ter controle prik ik met mijn vinger tussen mijn benen. Ik voel niets. Ik knijp. Niets.  Maar dat hoeft zij niet te weten. Vol vertrouwen zet ik de bril op en ga ontspannen liggen met mijn benen wijd.

Piep. Eén, twee, drie. Flits!

Au!

Piep. Eén, twee, drie. Flits!

Grhm%gr*8!

Zes weken later moet ik me bedwingen om de afspraak niet af te bellen. Maar het resultaat van twee keer flitsen is zo veelbelovend dat ik mezelf wijsmaak dat ik misschien aan drie behandelingen genoeg heb.

Bij de salon word ik geholpen door een nieuwe medewerkster.

Ze bekijkt mijn gehavende doos en zegt dat het er goed uit ziet.

 

In de computer leest ze dat ik de behandelingen altijd zeer pijnlijk vind. ‘Dus ik zal eventjes een ijskompres voor je halen’ zegt ze tot mijn verbazing. IJskompres? Daar komt ze nu pas mee!

Terwijl ik mijn heilige tempel achter een ijspakking heb verstopt zegt ze dat de pulsen ook best wat zachter mogen. ‘O ja?’ vraag ik verwachtingsvol. Tien minuten later heeft het ijskompres gedaan wat het moest doen. De juffrouw flitst er vrolijk op los en ondertussen kletsen we  over ditjes en datjes. Ik lig er ontspannen bij als ze zegt dat ze al klaar is.

Nog maar zeven keer, denk ik optimistisch als ik weer bij de balie sta.