Als er ergens een deur dichtgaat, gaat er ergens anders weer een open. Dat zeg ik tenminste altijd tegen mezelf als ik net iets heb verloren, afscheid heb genomen of een kans heb gemist. Toen mijn huwelijk strandde, viel er een loodzware deur dicht en gingen er een heleboel luikjes open.
’s Avonds zat ik in mijn lege woonkamer met de verwarming uit en één lampje aan onder een dekentje. Ik bleef dan wel alleen en zonder een cent achter, ik was alweer aan het bedenken hoe ik van de woonkamer mijn woonkamer ging maken. Dat het geen geld mocht kosten, dat was duidelijk.
Mijn eerste bank werd een bedbank. Laat dat bank maar weg, het was gewoon een bed. Een tweedehands exemplaar van de goedkoopste boxspring van een Zweedse meubelgigant. Met een hoop kussens en verschillende kleuren lakens en slopen, had ik steeds een andere bank,
Mijn zoontje en zijn vriendjes vonden het fantastisch: ik was de enige moeder in de wijde omtrek waar je thuis op de bank mocht springen én kussengevechten houden. Het bed-in-de-woonkamer werd dé plek om te chillen, film te kijken of om een boek te lezen. Met een slaapfeestje konden er met gemak over de breedte van de bank vier kleine jongens op een rij gaan liggen slapen.
Toen ik na een jaar mijn lief leerde kennen, kreeg de – toch al multifunctionele – bank er een nieuwe functie bij. In het weekend werd de bank een loveseat.
Na een paar maanden verkering, vroeg lief of ik het leuk vond als hij zijn ouders bij mij uitnodigde op de koffie. Ik was in die periode voortdurend dronken van verliefdheid, dus ik zei op alles ja.
Toen zijn ouders op zondagmiddag langskwamen en we voor die gelegenheid onze kleren hadden aan- en rechtgetrokken, bood ik hen een zitplaats aan. Een beetje ongemakkelijk keken ze om zich heen. Maar ze lieten zich niet kennen.
Even later zaten ze netjes op een rij met de rug tegen de muur en hun benen languit op het bed. Lief zat tussen zijn kleine Indische vader en tengere roodharige moeder op bed. Terwijl ik de koffie aangaf – die ze nergens neer konden zetten – klopte zijn vader uitnodigend met zijn hand op het kleine plekje naast hem. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, kroop ik tegen hem aan en pakte er een dekentje bij.
Zonder er ook maar iets van te zeggen, dronken we onze koffie.
Ik voelde een afscheid naderen. Afscheid van het tweepersoonsbed in mijn woonkamer. Tijd om weer een deur dicht te doen. Kijken welke er dan opengaat.
Deze column is geschreven in opdracht van Piet Klerkx. Wil jij ook een column die speciaal voor jouw bedrijf wordt geschreven? Er zijn meer (betaalbare) mogelijkheden dan je denkt.
Neem contact op en ik vertel je er alles over.
Download gratis het Piet Klerkx Lounge e-book met 13 herkenbare verhalen.