Het is vrijdagmiddag en mijn zoontje speelt bij een vriendje thuis. Hij is er na school direct naartoe gegaan. Hij wilde niet, maar het moest. Ik vind de alleenstaande vader van het vriendje erg leuk. Een listig en vooropgesteld plan. Want ik haal mijn zoontje wel zelf op.
Om zes uur sta ik opgetut en een beetje nerveus voor de deur en bel aan. De leuke vader doet open en kijkt aangenaam verrast als hij me ziet. Of ik iets wil drinken?
Vanuit een ooghoek zie ik hoe mijn zoon met zijn volle gewicht aan de deurklink van de glazen designdeur hangt die de hal van de woonkamer scheidt.
Even later springen de jongens buiten op de trampoline en zit ik met een glas wijn aan een grote tafel met de leuke vader. In razend tempo scan ik zijn woonkamer. Wat vertelt zijn huis over hem?
Mijn oog valt op de viltstiftstrepen op de muur boven de bank. Dezelfde strepen komen terug in de gordijnen en op de bekleding van de eetkamerstoelen. Hier is iemand creatief geweest. Hij volgt mijn blik, wijst naar de artistieke wandversiering en zegt: ’Bij het vierde kind ben ik maar opgehouden eroverheen te schilderen en na een tijdje zie je het niet meer.’
Ik verslik me bijna in mijn wijn. Vier kinderen?
Hij loopt naar het kookeiland waar zijn laptop staat en klapt hem dicht. ‘Hier zit ik graag te werken,’ zegt hij, terwijl hij naar de keuken wijst. Een keuken waar de mijne wel drie keer in past. ‘Ik kook ook graag,’ voegt hij er snel aan toe. Op de plank tegen de muur herken ik de kookboeken van Jamie Olivier en hetzelfde espressoapparaat uit het jaar nul dat ik ook heb.
Even later zitten onze zoons gebroederlijk naast elkaar op de bank een ijsje te eten. De viltstiftstrepen krijgen gezelschap van ijsvlekken. Sporen van intensief gebruik door een groot gezin.
‘Proost,’ zegt de leuke vader, als hij de glazen weer heeft bijgeschonken. We kinken en we drinken. Als ik een uur later naar de voordeur loop om weer naar huis te gaan, maakt de designdeur een vreemd krakend geluid.
Hij zwaait de deur een paar keer open en dicht en er verschijnt een frons in zijn voorhoofd.
Het is vijf jaar later. De deur kraakt nog steeds.
Deze column is geschreven in opdracht van Piet Klerkx. Wil jij ook een column die speciaal voor jouw bedrijf wordt geschreven? Er zijn meer (betaalbare) mogelijkheden dan je denkt.
Neem contact op en ik vertel je er alles over.
Download gratis het Piet Klerkx Lounge e-book met 13 herkenbare verhalen. Zo leuk kan een column voor je bedrijf zijn!