Zoals afgesproken, nodig ik mijn kersverse lief uit om bij mij te komen eten. ‘Neem de kinderen maar mee’, zeg ik enthousiast.
Op de vrijdag dat we hebben afgesproken, werp ik een blik in mijn koelkast. Een halve broccoli, een restje pasta, één gehaktbal en een bakje sla. Genoeg om een makkelijke kliekjesmaaltijd in elkaar te flansen voor twee personen. Maar niet genoeg voor zeven. Ik spring op mijn fiets om boodschappen te doen voor het etentje van vanavond. In de supermarkt word ik overvallen door twijfels. Ineens is koken een uitdaging geworden.
Ik leg de melk, bloem en eieren weer terug in het schap als ik me heb bedacht hoe lang ik bezig ben met pannenkoeken bakken voor zeven personen. Friet? Spaghetti? Stamppot? Ik besluit tortilla’s te maken die ze zelf kunnen vullen. Veel losse schaaltjes op tafel zodat iedereen zelf kan nemen wat hij lekker vindt.
Om klokslag zeven uur staat de hele familie op de stoep. Het is een grote ravage op het aanrecht maar het ruikt gelukkig heerlijk. Ik heb de keukentafel uitgeschoven tot de grootste maat en mijn zoon heeft onder luid gemopper alle extra stoelen van boven gehaald. Omdat mijn servies is berekend op een bezetting van maximaal zes personen én omdat er wel eens een bordje is gesneuveld, is de tafel gedekt met een allegaartje serviesgoed dat eruitziet alsof het rechtstreeks van de kringloopwinkel komt. Mijn grote eetkeuken lijkt te zijn gekrompen als iedereen een zitplaats zoekt. ‘Kies maar een plaatsje uit hoor. Het maakt niet uit waar je gaat zitten’, zeg ik, om te laten zien hoe gastvrij ik ben.
De kinderen maken ruzie om de beste plaatsen maar na een stoelendans zit bijna iedereen. Voor mijn lief en mij is het kleine houten kinderbankje overgebleven dat helemaal achterin tegen de muur staat. Voor elk glas, sausje en extra servetje moet ik kiezen of ik voor de kinderen langs ga, over de tafel heen klim of onder de tafel door kruip. Iedere keer als ik iets uit de koelkast moet pakken, moet iedereen opstaan om eerst de tafel aan de kant te schuiven.
Een uur later zijn alle borden en schalen leeg. De pubers zijn naar buiten om te chillen en de kleintjes vermaken zich met Netflix, iPad en Minecraft. Ik sta op om de tafel af te ruimen maar mijn lief klimt snel van het houten bankje af. ‘Koffie schatje?’, vraagt hij. ‘Graag’, zeg ik. Ik verhuis naar ‘mijn eigen stoel’ aan het hoofd van de tafel en laat me onderuit zakken en zucht voldaan als ik naar het slagveld op tafel kijk. In mijn hoofd hoor ik een liedje en zachtjes neurie ik mee: I will survive…
Deze column is geschreven in opdracht van Piet Klerkx. Wil jij ook een column die speciaal voor jouw bedrijf wordt geschreven? Er zijn meer (betaalbare) mogelijkheden dan je denkt.
Neem contact op en ik vertel je er alles over.
Download gratis het Piet Klerkx Lounge e-book met 13 herkenbare verhalen. Zo leuk kan een column voor je bedrijf zijn!