Ik meld me bij de huisarts omdat ik al weken pijn in mijn buik heb. Ze kijkt me over het bureau aan.
‘Hoe zit het met je menstruatie? Wanneer was de laatste keer?’
Ik maak een rekensommetje in mijn hoofd. ‘Ongeveer 11 jaar geleden. Na de bevalling.’ zeg ik.
Ze kijkt naar haar beeldscherm. ‘O ja, je hebt een Mirena. Wanneer is je spiraal voor het laatst vervangen?’
Ik denk weer na. Dat moet zo’n 6 jaar geleden zijn geweest. Blijkbaar ziet ze dit nu ook op haar beeldscherm. ‘Je weet dat het Mirena spiraal na 5 jaar moet worden vervangen?’ vraagt ze. In luttele seconden neemt mijn verbeelding het over en is helder nadenken moeilijk.
Een baby?
Een liefdesbaby?
Een liefdesbaby van Lief en mij?
Ik zie het stralende gezicht van Lief voor me als ik hem het nieuws bij thuiskomst vertel. Maar dit beeld wordt meteen verdrongen door heel andere plaatjes.
Ik zie een kleine rood aangelopen schreeuwlelijk die me ’s nachts uit mijn slaap houdt. Een baby die me overdag het schrijven onmogelijk maakt en alle inspiratie en creativiteit ontneemt. Zo’n mormel dat mijn libido om zeep helpt en alle energie uit me zuigt. Ik ruik poepluiers en zure spuug. Ik zie hoe mijn werkkamer plaats moet maken voor een wiegje…
‘Niet dat hij nu niet meer werkt hoor maar het is wel tijd om hem te vervangen. Als je dat tenminste wil.’
Ik land weer in de spreekkamer en zeg enthousiast ja.
‘De vorige keer was het niet zo’n succes toen ik hem wilde vervangen, weet je dat nog?’ lacht ze vriendelijk.
Nee, dat weet ik niet meer. Dat heb ik verdrongen. Vast niet voor niets. De menselijke geest is slim.
Ik ga naar huis met een verwijsbriefje voor de gynaecoloog. Thuis zegt Lief inderdaad dat het hem echt heel leuk had geleken, een kindje van ons tweeën. Dream on, denk ik.
Hij vraagt of ik het fijn vind als hij meegaat. Ik moet de neiging om hem uit te lachen (wat moet hij daar?) onderdrukken maar ik bedenk me net op tijd. Eigenlijk heel erg lief, een man die mee gaat. Hoe zou dat zijn? Ik zeg ja graag.
Twee weken later zitten we in de kuipstoeltjes van de wachtkamer van de gynaecoloog. Ik durf Lief nog steeds niet te vragen wat zijn bedoeling is.
Wil hij mee naar binnen?
Wil hij kijken?
Wil hij controleren of ik wel écht een spiraal laat plaatsen?
Of gaat hij mijn hand vasthouden. Inwendig moet ik grinniken.
Maar als ik word geroepen, maakt hij geen aanstalten om op te staan. ‘Tot zo’ zegt hij en knipoogt een klein onzichtbaar knipoogje.
Bij de gynaecoloog doe ik stoer.
Ik doe altijd stoer als ik me geen houding weet te geven. Dus doe ik net of ik me dagelijks achter een openstaand gordijntje sta uit te kleden. Maar daar trapt de gynaecoloog niet in. Hij zegt allemaal geruststellende en aardige dingen. Alsof hij weet hoe het is om in je blote kont, met je sokjes nog aan, in de beugels te liggen.
Ik kan er niets aan doen. De vragen komen vanzelf in me op. De vragen waar je het antwoord op wilt weten maar die je nooit durft te stellen aan je gynaecoloog. Dus stel ik ze niet.
Deze man is een pro. Hij kijkt tussen mijn benen en geeft me toch het gevoel dat hij me in mijn ogen kijkt. Bij alles wat hij doet, zegt hij wat hij gaat doen, hoe het zou kunnen voelen en dat hij begrijpt dat dit even vervelend is. Hij respecteert mij in al mijn naakte kwetsbaarheid. Het wordt bijna fijn.
We komen bij het stukje dat je even moet hoesten. ‘Hoest maar een paar keer.’
Uche, uche.
‘Gaat het nog?’
‘Ja het gaat nog.’
‘En dan nu even het vervelendste deel, maar dat is zo voorbij…’
Ik denk aan zijn vrouw. Wat voor vrouw heeft een gynaecoloog? En dan zit ik ineens tegen het plafond van de pijn.
Au!
Hij schrikt er zelf van maar hij herstelt zich snel. ‘Sorry, sorry’ zegt hij ‘het gaat wat lastiger dan ik dacht. Gaat het weer?’ Ik knik.
Let’s get it over with.
Hoesten en nog een keer. Au. Verdomme!
Weer biedt hij zijn excuses aan en hij geeft mij de tijd om bij te komen. Het doet echt pijn. Tijd om er een echo bij te halen zodat hij ziet wat hij doet.
Alle vervelende handelingen die deze man doet, weet hij te verzachten door vriendelijk, geduldig, begripvol en lief te zijn. Hij is soft.
Bij de volgende poging kan hij er niet meer om heen. ‘Het spiraal zit een beetje vast. Dat is normaal gesproken niet zo hoor. Dan haal ik hem er zo uit. Wil je een verdoving voordat ik verder ga?’
Ik word al bang als ik aan de naald dénk. Ik hervind mijn stoerheid en zeg: ‘Nee, doe het maar gewoon. Nu.’ Ik vang zijn blik en het lijkt alsof hij het net zo erg vindt als ik. Ik wil hem bijna troosten.
Nog een keer zegt hij wat hij gaat doen en nu doet hij het ook echt. Met een ruk trekt hij de vishaak uit mijn binnenste. Ik geef een harde schreeuw en hoor mezelf.
Ben ik dat echt? Ja. Dat was ik.
De tranen die snel volgen zijn het bewijs. Opgelucht legt hij het kleine boosdoenertje in een niervormig metalen schaaltje.
Zonder problemen plaatst hij een nieuw spiraal met de mededeling dat dit vast de laatste keer is. ‘Daarna ben je waarschijnlijk in de overgang’ zegt hij en het klinkt nu als iets om me op te verheugen.
Terwijl ik me aankleed biedt hij nog één keer zijn excuses aan en toont zijn begrip voor mijn ongemakkelijke en pijnlijke situatie.
Als ik de gang op kom, loop ik (natuurlijk) eerst de verkeerde kant op. Lief is opgestaan en ziet mijn witte gezicht met rode ogen en slaat een arm om me heen. ‘Hoorde je me gillen?’ vraag ik beschaamd en ik kijk of de mensen in de wachtkamer naar mij kijken. Dat doen ze niet. ‘Nee,’ zegt hij ‘was het zo erg?’
‘Ja’ zeg ik, ‘het doet nog steeds heel erg pijn.’ Het is waar. Het doet heel erg pijn.
Hij klemt zijn grote arm om mijn schouders en houdt me stevig vast terwijl we naar de lift lopen.
Ik weet ineens wat ik al die jaren heb gemist.
Beneden in de hal vraagt Lief of ik een ijsje wil. Een troostijsje. Hoe kómt hij erbij denk ik en zeg ja. Even later lopen we naar de auto. Ik lik aan een veel te groot troostijsje.
Het is softijs.
Ik durf niet te zeggen dat ik er een beetje misselijk van word.
photo credit: Geekr via photopin cc
“Hoe kómt hij erbij”
Niet altijd bruut en onbehouwen 😉
I know!
RT @LieveLotty: Ik durf Lief nog steeds niet te vragen wat zijn bedoeling is. Wil hij mee naar binnen? Wil hij kijken? | blog | http://t.co…
Dank je Lotty, heerlijk herkenbaar
Heel herkenbaar, mij zei men dat Mirena niet zo pijnlijk zou zijn dan de oudere spiraaltjes (waar ik geen ervaring mee heb). Ik heb het ook uitgeschreeuwd en weet zeker dat ze het in de wachtkamer hoorde.
‘het gaat wat lastiger dan ik dacht. Gaat het weer?’ Zei mijn gynaecoloog me toen ook!
Bij de vervanging kreeg ik wel een pijnstiller mee naar huis en dat kon ik die dag goed gebruiken. Maar dat hoesten is nieuw voor me.
Mooie blog Lotty
Volgend keer flink hoesten 🙂
@DokterBertho leuk blog http://t.co/jJb2lXZshh over ‘de gynaecoloog’ van @LieveLotty Herkenbaar?
RT @LieveLotty: ‘Hoorde je me gillen?’ vraag ik beschaamd en ik kijk of de mensen in de wachtkamer naar mij kijken. | blog | http://t.co/an…
RT @LieveLotty: Ik zie het stralende gezicht van Lief voor me als ik hem het nieuws bij thuiskomst vertel. | blog | http://t.co/anfTcrJoML
Briljant weer! Thanks. Kijk uit naar de volgende.
Thx Sandra!
Hij kijkt tussen mijn benen en geeft me toch het gevoel dat hij me in mijn ogen kijkt. | blog | http://t.co/anfTcrJoML
Ik durf Lief nog steeds niet te vragen wat zijn bedoeling is. Wil hij mee naar binnen? Wil hij kijken? | blog | http://t.co/anfTcrJoML
Bij mij adviseerde de gynaecoloog om twee uur van te voren een paracetamol te nemen. Dat maakt net genoeg verschil uit om het niet al te pijnlijk te laten zijn. Dus over vijf jaar….o
Ja, die had ik ook genomen. Maar hé, ‘t is maar een keer in de 5 jaar. Waar hebben we het over…
Ai ai ai. Wat moet je met die enge dingen? Spiralen. Kanniegoedzijn.
Was jij nou ghostwriter voor een academisch ziekenhuis?
Als ik zo doorga heb ik straks inderdaad een bundel verhalen waar je een ziekenhuisserie mee kunt maken. En dan voel ik me nog gezond. Kan je nagaan…
‘Thuis zegt Lief dat t m echt heel leuk had geleken, n kindje van ons tweeën. Dream on, denk ik.’ http://t.co/KL9Br1iaA3 @lievelotty
‘Alsof hij weet hoe het is om in je blote kont, met je sokjes nog aan, in de beugels te liggen’. [Blog] http://t.co/6OlpCtuIqd @LieveLotty
Oei, wilde er ook 1 laten plaatsen maar ga nu toch twijfelen… Vind jou wel heel dapper!
Gewoon doen. Je weet dat ik altijd overdrijf. (Soms dus)
RT @LieveLotty: Ik durf Lief nog steeds niet te vragen wat zijn bedoeling is. Wil hij mee naar binnen? Wil hij kijken? | blog | http://t.co…
RT @LieveLotty: Hij kijkt tussen mijn benen en geeft me toch het gevoel dat hij me in mijn ogen kijkt. | blog | http://t.co/anfTcrJoML
‘We komen bij het stukje dat je even moet hoesten. ‘Hoest maar een keer.’
Soms wil ik @LieveLotty zijn. En soms niet! http://t.co/zlaS8ptZEq
Auw! Maar wauw, wat schrijf je goed.
“Ik weet wat ik al die jaren heb gemist” Mooi. Hoe toevallig.
RT @JerryMrBig: ‘Hoe kómt hij erbij’ http://t.co/BoWDZ2TWAc via @LieveLotty.
Niet altijd bruut en onbehouwen 😉
Ik moest laatst naar een proctoloog. Dat is een anusdokter. Ik wilde er zó graag een blog over schrijven, maar ik durfde niet. Als ik dit lees, ga ik toch weer twijfelen ;-).
Tuurlijk Eef! Het kan altijd nog erger: http://www.lottyrothuizen.nl/index.php/je-zal-het-maar-hebben/
Maar hou me vooral op de hoogte, ben nu erg benieuwd!
Lekker stuk Lotty, mijn Mirena zit er ook al weer meer als 5 jaar in. Zou eigenlijk ook weer voor een nieuwe moeten maar een bezoek aan de Gynaecoloog staat niet in mijn hobby lijstje. De genante houding met de benen wijd in de beugels en slipje uit probeer ik zo lang en ver mogelijk van mij te houden. Met de benen in de beugels om gipsafdrukken te maken voor nieuwe steunzolen is al erg genoeg. Maar zal er dus niet binnenkort niet
aan ontkomen.
Succes dan maar. Troost je met de gedachte dat je er dan weer voor 5 jaar vanaf bent!
“@LieveLotty: http://t.co/g9sL7l7ZEr” Wat voor vrouw heeft een gynaecoloog?