Ik ben uitgenodigd door Annette en Danielle, ex-collega’s uit het oude vak, de horeca. Hard werken, weinig verdienen. Inmiddels zijn zij een cateringbedrijf begonnen en ik mijn schrijfbedrijf. Twee toffe wijven. Misschien wel de leukste klanten die ik heb.

Ik ben gevraagd voor de cocktailworkshop die vandaag wordt gegeven aan het personeel. Handig voor mij als ik er een stukje over ga schrijven. Er is een fotograaf aanwezig voor de persfoto’s en lancering op de website.

In het restaurant staat de speciaal voor hen gebouwde flitsende witte mobiele cocktailbar opgesteld. Wit gelakte panelen die door blauwe lampen worden uitgelicht. Achter de bar aan de muur een grote banner met daarop k-eet-zinnenprikkelend. Het ziet er gelikt en professioneel uit.

Ik ben laat. De workshop is in volle gang. De sfeer zit er al aardig in. Ik kus wie ik kussen kan en schud onbekende handen. Allemaal dames van mijn leeftijd die af en toe voor geld en veel lol in de catering staan. Op een afstandje blijf ik kijken naar de barman die vakkundig uitleg geeft over de verhoudingen alcohol en sap waaruit cocktails bestaan. Ik herken hem ineens: tien jaar geleden was hij die kleine glazenhaler van de donderdagavond.

Maar nu…!

‘Wat is hij leuk opgedroogd,’ fluister ik bij Daan in haar oor. ‘Ja goed hè.’ zegt ze ‘en dan heb je zijn broertje nog niet gezien…’ Ze kijkt me ondeugend aan.

De barman laat zien hoe je een cocktail moet shaken. Hij slaat een groot glas in de opening van de glanzende cocktailbeker en begint hem naast zijn hoofd stevig maar beheerst te schudden. De ijsblokjes maken een rinkelend geluid. Hij kijkt de vrouw naast hem aan en zegt: ‘Nu jij. Dit doe je lang en hard.’ Daan en ik kijken elkaar veelbetekenend aan.

De fotograaf neemt de tijd om zijn verlichting aan te passen. De bar en alles eromheen baden in een rode gloed. Je zou bijna vergeten dat het nog maar vier uur ’s middags is. Hapjes worden rondgebracht. Door Het Broertje. Het kan niet anders.

Ik glimlach naar hem terwijl ik een balletje van de schaal pak. Net als ik een hap neem van de hete gefrituurde risottobal, voel ik een hand op mijn schouder. Als ik me omdraai voel ik hoe een straaltje vet langs mijn mondhoek richting mijn kin glijdt. Ik kijk in het gezicht van weer een andere barman.

Wat lijken ze allemaal veel op elkaar!

‘Welke cocktail zal ik voor jou maken?’ zegt hij terwijl hij zijn witte tanden bloot lacht.

Het valt me op dat alle vrouwen die hier werken over de veertig zijn. Maar de mannen… De mannen zijn stuk voor stuk jong, lekker en strak. Maar ook professioneel en behendig. Goedgekleed en charmant.

Annette komt tevreden naast me staan. ‘Wat vind je ervan Lotje?’ vraagt ze en geeft me een dikke knipoog. ‘Dit wordt wel wat hè. Ik noem ze de lekkerste hapjes van k-eet.’

De cocktails gaan van hand tot hand en iedereen doet zijn best zoveel mogelijk verschillende cocktails te proeven zonder dronken te worden. De culinaire hapjes die worden geserveerd zijn met zorg bereid en zien er erotiserend uit. Glanzend fruit op krokante deegbakjes, stevige stengels met een romige dipsaus en oesters die glanzend in hun schelp liggen te wachten.

De fotograaf is tevreden over de opstelling en vraagt of een paar mensen voor de foto aan de bar willen staan.

Kies mij! Kies mij! wil ik zeggen. En ik schenk hem mijn ik-ben-fotomodel-geweest-blik. Maar mijn blik heeft zijn uitwerking verloren. In elk geval bij de jonge fotograaf. Hij vraagt wel aan mij of ik nog even wat schone glazen wil halen uit de keuken. ‘Neem gelijk een dweiltje mee!’ roept hij me nog na.

Zachtjes en zonder afscheid te nemen verlaat ik de workshop via de achterdeur. Lekker naar huis. Daar wacht een nog véél jonger ventje op me.